«Πόσα χιλιόμετρα θα πρέπει να κάνω», αναρωτήθηκα. Κι έπειτα «θα τα καταφέρω;». Και «θα είναι αξιοπρεπής η προσπάθεια;». Οι αγωνίες δεν κράτησαν πολύ. Χρειάστηκε να κατεβάσω την εφαρμογή στο τηλέφωνό μου, να «σετάρω» τα προσωπικά μου στοιχεία και να βγω στον δρόμο. Τα υπόλοιπα τα τακτοποίησε, όπως πάντα, το ίδιο το τρέξιμο.
Θυμάμαι σχεδόν φωτογραφικά την πρώτη προπόνηση, ένα βράδυ του Αυγούστου, από το σπίτι ως την Ακρόπολη και πίσω, στην πυκνή και υγρή αθηναϊκή ζέστη. Έτρεχα με τηλέφωνο στο χέρι, με την ηλεκτρονική φωνή που ενημέρωνε για χιλιόμετρα και ρυθμό, κι αναρωτιόμουν αν θα προχωρούσε το σχέδιο. Μα το είχα αποφασίσει και είχα ήδη δεσμευτεί. Το μόνο που είχα πλέον να κάνω ήταν να είμαι εκεί, στα δρομικά ραντεβού με τον εαυτό μου, και να γράφω πού και πού γι’ αυτό, παρακινώντας κι άλλους να κάνουν το ίδιο.
Είχαν περάσει μήνες που έτρεχα σποραδικά και κάπως ασύντακτα – χωρίς σταθερή δέσμευση, χωρίς να μετρώ χιλιόμετρα, χωρίς καν να πιέζομαι, με μόνη παράμετρο τη δυνατότητα και τη διάθεση της στιγμής. Κι αντί τα χιλιόμετρα να ανεβαίνουν ή, έστω, να μένουν σταθερά, όλο και μειώνονταν, μαζί με τη διάθεσή μου. Αναζητούσα τρόπο να επανέλθω μα ούτε η θέα των δρομέων στον Κήπο, ούτε οι φωτογραφίες στα social media, ούτε οι παραινέσεις των φίλων δεν κατάφερναν να με πείσουν να σοβαρευτώ. Ήταν και η κόπωση δύο «ταγμένων» δρομικών δεκαετιών που έδειχνε τα δόντια της και ζητούσε μια αλλαγή προς τη χαλάρωση και την ανεμελιά. Έτσι, ενώτο τρέξιμο γινόταν μια υγιής μόδα και έβγαζε όλο και περισσότερους στο δρόμο, εγώ, η παλιά, αποφάσιζα σταδιακά να το αφήσω, γράφοντας για το τρέξιμο σχεδόν συχνότερα από ότι έτρεχα.
Παρά τις αγωνίες της αρχής, τα πράγματα μπήκαν γρήγορα σε τάξη. Ο αριθμός των χιλιομέτρων που ανέβαινε με παρακινούσε να συνεχίσω. Οι μπάρες που σηματοδοτούσαν τις εβδομαδιαίες προπονήσεις έδειχναν άδειες αν δεν πρόσθετα μερικές κάθε δυο-τρεις μέρες. Η εφαρμογή με έφερνε αντιμέτωπη με τον καλό εαυτό μου, προ των ευθυνών μου για καλό σκοπό. Και πίσω από την προσωπική δρομική ιστορία που ξαναγραφόταν από νέα «αρχή», υπήρχε σταθερά ο καλός σκοπός: η γνώση πως κάθε τι, κάθε χιλιόμετρο, ανεξάρτητα από χρόνο, συγκεντρωνόταν σε έναν ενιαίο, ευρωπαϊκό δρομικό «κουμπαρά» για καλό σκοπό: για τα παιδιά των Παιδικών Χωριών SOS. Για εκείνα, όπως και για όλα τα παιδιά, άξιζε κάθε προσπάθεια. Και τίποτα, όσο μικρό κι αν το ένιωθα, δεν έπεφτε στο κενό.
Δυο μήνες μετά από εκείνο το διστακτικό πρώτο βράδυ, η συμμετοχή στο Allianz World Run με βρήκε σε άλλο δρομικό σημείο. Στις μέρες που πέρασαν έτρεξα όπου βρέθηκα: στις συνηθισμένες αστικές διαδρομές μου, σε αθηναϊκές περιηγήσεις onthego, στα βουνά της Ύδρας και στα σκαλοπάτια της Ανάφης. Στην αγαπημένη παραλία της Θεσσαλονίκης και στην Κίμωλο. Στη Σέριφο και στη Δονούσα, όπου έκλεισε καθυστερημένα πια το φετινό καλοκαίρι. Κάνοντας πυξίδα το σλόγκαν «Explore The World» πήρα τα παπούτσια και τη διάθεσή μου όπου βρέθηκα, βάζοντας λίγα ή πολλά χιλιόμετρα στην κοινή προσπάθεια. Αποφασισμένη όπως ήμουν, έτρεξα και σε δυο αγώνες, το #SerifosSunsetRace και το ορεινό #DonousaTrailRunning, βρίσκοντας ξανά τη χαρά που αναζητούσα.
Δυο μήνες μετά, στο κλείσιμο του αγώνα, τα πολλά προσωπικά μου οφέλη συνοψίζονται σε ένα βασικό: ξαναβρήκα τη χαρά του τρεξίματος και του αγώνα, πλήρως επικαιροποιημένη. Πέρα από αυτά υπάρχει η αίσθηση ότι με τις μικρές μου δυνάμεις βοήθησα τον κοινό στόχο. Συνολικά, η Ελλάδα σε 90 μέρες συγκέντρωσε 25.312 χιλιόμετρα που την ανέδειξαν στην 11η θέση ανάμεσα σε 123 χώρες, και στην 6η θέση στην Ευρώπη! Όλα αυτά τα χιλιόμετρα θα μετατραπούν σε ενίσχυση για τα «Παιδικά Χωριά SOS».
Κι αν ο αγώνας τελείωσε, η εφαρμογή μένει σταθερά στο τηλέφωνό μου, όπως και η συνήθεια να γράφω ξανά κάθε χιλιόμετρο. Κι ελπίζω πως 2019, στην επανάληψη του αγώνα, το κοντέρ θα γράψει περισσότερα, με την ίδια αγάπη!
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
