«Τρέξε στο ηλιοβασίλεμα». Αυτό ήταν το σλόγκαν του αγώνα κι ήταν από μόνο του θελκτικό. Τρέξιμο στο αγαπημένο νησί, και μάλιστα στο τέλος Σεπτεμβρίου που οι πολλοί το έχουν εγκαταλείψει και παρεπιδημούν οι λίγοι και «άριστοι». Το είχα βάλει στο μάτι από χρόνια, από αποδοτικότερες δρομικές σεζόν, μα για διάφορους λόγους δεν είχε ευοδωθεί. Ας πούμε πως είχε μείνει σαν κάποιο απωθημένο. Παρά τα χρόνια, η προσδοκία για ηλιοβασίλεμα στη μοναδική παραλία της Βαγιάς ήταν μια υπόσχεση που έβρισκε ευήκοα ώτα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Και η διοργάνωση «έπεφτε» μέσα στο διάστημα που η ομάδα μας θα βρισκόταν στις Κυκλάδες για το πρόγραμμα SeaChange Greek Islands, το οποίο προωθεί την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για καθαρές θάλασσες και ακτές, χωρίς πλαστικά. Ήταν κι αυτός ένας ακόμα λόγους να έρθουμε σε επαφή με την παρέα που σχεδίασε και οργανώνει το Serifos Sunset Race από το 2013.
Μιλήσαμε για τους στόχους μας και βρέθηκε εξ αρχής έδαφος κοινό και ενδιαφέρον για αλληλοϋποστήριξη. Η πρότασή μας να κάνουμε τον αγώνα πιο φιλικό για το περιβάλλον ακούστηκε με ενδιαφέρον κι αρχίσαμε να συζητάμε για το πώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί εύκολα και αποτελεσματικά. Με τη σκέψη πως οι αθλητές έχουν κατά κανόνα μια πιο κοντινή σχέση με τη φύση από ότι όσοι δεν ασχολούνται με τα σπορ, αναζητήσαμε δράσεις που μπορούσαν να μεταφέρουν τα #plastic_free μηνύματά μας χωρίς να αλλοιώσουν την αγωνιστική φυσιογνωμία της διοργάνωσης ούτε να επιβαρύνουν την ομάδα που την «τρέχει».
Η λύση βρέθηκε εύκολα. Ο αγώνας των 5 χλμ μετονομάστηκε σε SeaChange Race και η ομάδα του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη που σχεδίασε και υλοποιεί το πρόγραμμα σε δέκα κυκλαδίτικα νησιά ανέλαβε να βρεθεί, με εθελοντές, σε όλη την έκταση των διαδρομών και να μαζέψει σε υφασμάτινα τσουβάλια τα μπουκάλια του νερού και άλλα «σημάδια» των δρομέων, πριν γίνουν ρύπανση. Επίσης, ανέλαβε να καθαρίσει τις παραλίες της Βαγιάς και του Αυλόμωνα μετά τα αγωνίσματα των δρόμων και της κολύμβησης αντίστοιχα.
Με αυτά συμφωνημένα, φτάσαμε Τετάρτη στο νησί για τις εκπαιδευτικές μας δράσεις στα σχολεία, τους καθαρισμούς σε όλη την έκταση του νησιού, αλλά και την επιτόπια συνάντηση με το team του Serifos Sunset Race. Κι έτσι, μέσα στις άλλες χαρές που μας επιφυλάσσει η επαφή με τα παιδιά αλλά και τους μεγαλύτερους κατοίκους των νησιών σε κάθε μας σταθμό -από τη Σίκινο και την Ανάφη ως την Κίμωλο και την Ηρακλειά- βρήκαμε και μια ακόμα: τη συμμετοχή στον αγώνα. Με όλα στημένα κι έτοιμα, βλέπαμε τις παρέες να καταφτάνουν με αργά και γρήγορα πλοία, τους αθλητές να παραλαμβάνουν τους αριθμούς και τα βραχιολάκια τους από το κέντρο εγγραφών, τα μαγαζιά να γεμίζουν ξανά μετά το τέλος του καλοκαιριού. Ανάμεσά τους και οι δικοί μας – ομαδάρχες κι εθελοντές του SeaChange που έβρισκαν την ευκαιρία να ενημερώσουν για το πρόγραμμα και να «προσηλυτίσουν» τους αθλητές στην προσπάθεια για μικρότερο αποτύπωμα στο περιβάλλον.
Η πρώτη μέρα του αγώνα ξεκίνησε με τους μικρούς αθλητές που έτρεξαν στην παραλία του Λιβαδιού, στον καυτό ήλιο, με ενθουσιασμό για το μετάλλιο που τους περίμενε. Το SeaChange είχε σημαντική συμμετοχή, με ενθουσιώδεις μετακλήσεις οκτώ εντεκάχρονων από την Αθήνα, φίλων του Οδυσσέα, που ήρθαν να συνδράμουν αγώνα και καθαρισμούς. Χαρές, συγκίνηση, κούραση αλλά και δυο μετάλλια στη «γενική» των μικρών για τη Βαλένα και τον Οδυσσέα έδωσαν τον τόνο στη μέρα.
Όταν ήρθε η ώρα για τους «μεγάλους» αγώνες των 20, 10 και 5 χλμ,, ο ήλιος του μεσημεριού για λίγο μας έβαλε σε σκέψη. Ο δρόμος έμοιαζε (και ήταν) μακρύς, το λιοπύρι σχεδόν αφόρητο και η προοπτική της παραμονής στο δρόμο μέχρι να τερματίσει κι ο τελευταίος αθλητής για όσους από την ομάδα είχαν «κληρωθεί» να μαζεύουν μπουκάλια ενώ από μακριά η θάλασσα έλαμπε προς στιγμήν δημιουργούσαν αντικίνητρα.
Μα ο δρόμος είναι πάντα ο δρόμος. Και το πολύχρωμο πλήθος που μαζεύεται στην αφετηρία είναι πάντα η πιο μεγάλη έμπνευση. Πήραμε θέσεις και ξεκινήσαμε, καθένας στη δουλειά του – τρέξιμο ή μάζεμα ή οργάνωση. Δεν χρειάστηκαν παρά τα πρώτα λίγα μέτρα. Αυτά που στους δρομείς θυμίζουν σχεδόν αυτόματα το «γιατί» - γιατί στο δρόμο, γιατί η κόπωση, γιατί ξανά – και στους άλλους, τους αμύητους ακόμα, δημιουργούν μια συγκίνηση μοναδική, παρακινητική. «Κληρωμένη» να τρέξω τα 5 χλμ. του SeaChange γλιστρούσα στις κατηφόρες, χαιρόμουν το φως στα σημεία που ο δρόμος ανέβαινε κι ανέβαινε, χαιρετούσα φίλους δρομείς και σταματούσα να μιλήσω με τους εθελοντές μας, σε μια διαδρομή που ήταν συμμετοχική στη χαρά, όχι ανταγωνιστική στον χρόνο.
Ο τερματισμός ήταν η ώρα να μετρηθεί το σλόγκαν του αγώνα με την αλήθεια της εμπειρίας. Κι η αλήθεια είναι πως ήταν λίγο μπροστά στη στιγμή, στο ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που θυμάμαι. Εκεί, στη θάλασσα, με τους δρομείς να φτάνουν και να πανηγυρίζουν, τους φίλους να βουτούν στο δροσερό νερό, τους μικρούς και μεγάλους φίλους να συμμετέχουν με ενδιαφέρον στις δράσεις μας, τις νέες παρέες που σχηματίζονταν, σιωπηρά αποχαιρετούσαμε το καλοκαίρι στα καλύτερά του. Σαν υπόσχεση για επιστροφή στο ωραίο νησί και στον ωραίο αγώνα, για όλη τη διαδρομή.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
18°
