Τι κάνουμε με την αφόρητη ψυχική οδύνη;

Μία σκέψη μου: Αντιλαμβάνομαι ακριβώς και απολύτως τι εννοεί η Φωτεινή Τσαλίκογλου σε διάφορα σημεία αυτού του κομψού και λαμπρού βιβλίου της, αλλά φοβάμαι ότι, παρ' όλα αυτά, υποτιμά κάπως το αίτημα του ψυχικώς πάσχοντα να απαλλαγεί γρήγορα, αν όχι άμεσα, από την ψυχική οδύνη.

Βεβαίως, η άμεση απαλλαγή από την ψυχική οδύνη σε καμία περίπτωση δεν είναι εφικτή, αλλά ο ψυχικώς πάσχων είναι απολύτως αιχμάλωτος της ψυχικής οδύνης και, όσο πιο έντονη και βαθιά είναι αυτή η οδύνη, τόσο πιο άμεση θέλει και έχει ανάγκη ο ψυχικώς πάσχων να απαλλαγεί από αυτήν.

Το αίτημα, λοιπόν, για άμεση ανακούφιση μπορεί να μην διαθέτει θετική απάντηση, αλλά εκφράζει το βάθος και την ένταση της οδύνης.

Έτσι, ο ψυχολόγος και ο ψυχίατρος, ο ψυχοθεραπευτής πρέπει να λαμβάνει πάντοτε αυτό το αίτημα υπόψη και να προτείνει τρόπους με τους οποίους η οδύνη θα φαίνεται σα να φεύγει.

Δεν ξέρω, αυτοσχεδιάζω, αλλά γνωρίζω ότι η ψυχική οδύνη είναι αφόρητη.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το γεγονός ότι η οδύνη υποτροπιάζει συχνά – πυκνά μας δίνει το δικαίωμα να αρνηθούμε έναν δρόμο ο οποίος θα οδηγεί και στην άμεση ανακούφιση – με το χάπι, με το χάδι - και στην μακροχρόνια σταθεροποίηση;

Αυτό, άραγε, δεν είναι ένα πολύ δημιουργικό "στοίχημα";