Η σχιζοφρένεια δεν είναι μεταδοτική. Το στίγμα, όμως, είναι! Τι συμβαίνει όταν μεταδίδεται, όταν διαδίδεται το στίγμα των ψυχικών διαταραχών στο εσωτερικό της κοινωνίας; Ωθεί, πολύ απλά, τους ψυχικώς πάσχοντες να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την ενδεδειγμένη φαρμακευτική θεραπεία, προφανώς για να μην υποστούν τον στιγματισμό, αλλά ωθεί επίσης συμμορφωμένους στη φαρμακευτική αγωγή τους ψυχικώς πάσχοντες να διακόπτουν τη λήψη των φαρμάκων τους, καθώς νιώθουν ότι έγιναν καλά και δεν υπάρχει πλέον λόγος να συνεχίσουν να στιγματίζονται…
Και τι συμβαίνει σε μία κοινωνία, στην οποία έχουν λάβει χώρα τα παραπάνω, με το στίγμα των ψυχικών διαταραχών να έχει διαδοθεί στο έπακρο; Τότε είναι πολύ πιο πιθανό να διαβάζουμε στα ενημερωτικά ΜΜΕ για πάσχοντες από σχιζοφρένεια οι οποίοι μετατρέπονται σε μία στιγμή σε θύτες ειδεχθών εγκλημάτων κατά της ζωής, αλλά και για βαριά πάσχοντες από κατάθλιψη οι οποίοι δίνουν τέλος στη ζωή τους!
Συνεπώς, το στίγμα των ψυχικών διαταραχών είναι εγκληματική στάση και συμπεριφορά, καθώς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εγκληματικές πράξεις, και μάλιστα ειδεχθείς.
Η πρόσφατη διάλεξη του καθηγητή Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Παύλου Σακκά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Δημοσίας Υγείας του Αμερικανικού Κολεγίου της Αθήνας διέθετε αυτό το οποίο οφείλει να διαθέτει κάθε διάλεξη: Ήταν κατανοητή, απλή, προσιτή.
Μπορεί ο Παύλος Σακκάς να απέφυγε να πάει σε βάθος τον προβληματισμό τον οποίον ξεδίπλωσε, αλλά οι τοποθετήσεις του έφερναν στην επιφάνεια αδιόρατες λογικές και κοινωνικές συνεπαγωγές.
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τον Παύλο Σακκά συντηρητικό στις επιστημονικές του απόψεις, αλλά δεν θα βρεθεί ένας ο οποίος να αρνηθεί ότι οι επιστημονικές τοποθετήσεις τους διαθέτουν ευθείες κοινωνικές αναφορές, ενώ είναι επίσης αρκούντως προκλητικές, με την πιο θετική και δημιουργική έννοια της θετικότητας.
Ας σταχυολογήσουμε ορισμένες τοποθετήσεις του καθηγητή:
Η πρακτική των τζιχαντιστών κομάντος αυτοκτονίας, οι οποίοι αυτοκτονούν προκειμένου να σκοτώσουν μαζικά δεν αποτελεί απαραίτητα το αποτέλεσμα παραληρήματος. Για παράδειγμα, οι ψυχίατροι οι οποίοι εξέτασαν επισταμένως τον Νορβηγό μαζικό δολοφόνο Μπρέιβικ αποφάνθηκαν ότι δεν πρόκειται για ασθενή με σχιζοφρένεια, αλλά για άτομο με ισχυρές πεποιθήσεις.
Στις ΗΠΑ οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια δεν νοσηλεύονται ούτε θεραπεύονται απαραίτητα, παρά αποκλειστικά και μόνον στις περιπτώσεις κατά τις οποίες εκείνοι αποτελούν άμεσο και εμφανή κίνδυνο για τη ζωή των άλλων! Για παράδειγμα, ο δράστης των πρόσφατων μαζικών εκτελέσεων στο αεροδρόμιο της Φλόριντα είναι ένας ασθενής με σχιζοφρένεια, πολύ γνωστός στις αρχές ασφαλείας και τις υγειονομικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, ο οποίος, όμως, είχε νομίμως το δικαίωμα της οπλοκατοχής!
Περιπτώσεις όπως η παραπάνω, στις ΗΠΑ, ακυρώνουν όλες τις καμπάνιες ευαισθητοποίησης του κοινού για την ψυχική νόσο και κλείνουν ερμητικά όλες τις πόρτες για τους ασθενείς με σχιζοφρένεια… Στιγματίζουν και την Ψυχιατρική και τα ψυχιατρικά φάρμακα.
Το 30% των αστέγων στις ΗΠΑ είναι ασθενείς με σχιζοφρένεια. Οι πολίτες των ΗΠΑ δεν επιθυμούν να δαπανήσουν δολάρια για τη νοσηλεία και τη θεραπεία των ασθενών με σχιζοφρένεια. Τους προτιμούν ρακένδυτους να μιλούν μόνοι τους στο δρόμο, αλλά, ασφαλώς, να μην απειλούν τη ζωή των άλλων…
Η περιθωριοποίηση των ψυχικώς πασχόντων όχι μόνον δεν συνάδει με το πνεύμα της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνεργασίας, αλλά δεν είναι επίσης διόλου λειτουργική για την ίδια την κοινωνία, αφού το 20% του πληθυσμού διεθνώς λαμβάνει συστηματικά βενζοδιαζεπίνες ή αντικαταθλιπτικά…
Οι εισαγγελικές εντολές για αναγκαστική νοσηλεία σε ψυχιατρείο δεν είναι σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο στη χώρα μας, αλλά είναι οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης εκείνες οι οποίες αποφεύγουν σε μεγάλο ποσοστό να νοσηλεύσουν τον ψυχικώς πάσχοντα.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
18°
