Δεκαπέντε ημέρες, μία ώρα, και δεκαπέντε λεπτά

Δεκαπέντε μέρες πριν. 29 Οκτωβρίου. Λαμβάνω το email: "Ο αριθμός συμμετοχής σας...". "Είστε στο block... ". "Θα παραλάβετε...".

Κι είναι κι αυτή η ψιλοϊωση που με γυροφέρνει. Δεν έχω τρέξει εδώ και δέκα μέρες. Φοράω το ισοθερμικό εσώρουχο συνέχεια, ζεστά και παρακεταμόλες, τσάϊ με μέλι. Ντύσιμο και προσοχή στον καιρό. Να γίνω καλά, να μην υποτροπιάσει. Να προλάβω να τρέξω μία - δύο ακόμη φορές. Και μετά, να έρθει με το καλό η 12η Νοεμβρίου. Ο Αγώνας. Ο Κλασικός, και το έκτο μου δεκάρι. Να είμαι καλά. Να το βγάλω. Πέντε στη σειρά δεκάρια του Κλασσικού έχω τρέξει, δρόμους υγείας, κάμποσους ημι-. Μετά χάθηκαν δύο χρόνια - αλλά για αυτά έχουμε μιλήσει άλλες φορές. Έχω ξαναρχίσει, κάνω εφτάρια και πεντάρια, στο Άλσος του Συγγρού για να ξαναστρώσει το πόδι. Έτρεξα στο Race for the Cure to πεντάρι, ΟΚ. Αλλά το 10άρι του Kλασικού είναι για μένα η σφραγίδα. Η λύτρωση.

Θεέ μου, ή ό,τι καλό είναι εκεί πάνω και μέσα στις καρδιές μας, κάνε να έρθει εκείνη η μέρα. Μέχρι τότε, προσοχή.

Κι έτσι, ξημερώνει η 12η Νοεμβρίου. Η Μέρα Μηδέν.

Δεν κοιμήθηκα καλά. Μία δύσκολη εβδομάδα έκλεισε, και χθες με τους φίλους δεν κρατήθηκα, έφαγα λίγο παραπάνω, κοιμήθηκα κι αργά... Ξύπνιος από τις εξήμισυ. Ραντεβού στο Μετρό Δουκίσσης με το φίλο Παναγιώτη που έτρεξε τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, μόλις μία εβδομάδα πριν. "Θα πάμε μαζί το δεκάρι, Νικ, εγώ θέλω να κάνω μία προπονησούλα να χαλαρώσω...". Τον αγαπάω τον Πάνο, τον χαίρομαι. Πρωτοτρέξαμε ένα δεκάρι μαζί πάνε τώρα τέσσερα - πέντε χρόνια, τότε ξεκινούσε εκείνος, τότε εγώ ήμουν στα καλύτερά μου. Τελειώσαμε τότε το δεκάρι, διαδρομή Μπατσί - Γαύριο στην Άνδρο, πρωί πρωί, και φτάσαμε στο καφέ της Ευτυχίας, "Πάμε ένα-δύο χιλιομετράκια ακόμη" του έλεγα τότε, κι αυτός ξέπνοος "άστο Νικ, πάμε για καφέ και κρέπα στην Ευτυχία". Πέρισυ, εγώ ήμουν εκτός, μα αυτός έχει τόσο ανέβει από τότε που έτρεξε τον Κλασσικό, ολόκληρα τα 42 χιλιόμετρα. Και φέτος, τερμάτισε στη Νέα Υόρκη. Αχ νειάτα. Μπράβο ρε Πάνο. ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΩΝΕΣ.

Κι έτσι, ο νέος κι ο παλιός, ο Πάνος κι ο Νίκος, μαζί στο block 6, να περιμένουμε την εκκίνηση. Τί γιορτή, Θεέ μου. Σε ευχαριστώ που είμαι εδώ. Κοίτα κόσμο, κοίτα ατμόσφαιρα. Όλοι περιμένουν, ανυπομονησία. Σε συνεπαίρνει. Να τα selfies, οι φωτό, τα drones από πάνω, βλέπω και φίλους. Τεντώματα, προσμονή. Σκέψεις. Θα τερματίσω; Έχω κάνει μέχρι 7,5χλμ, είμαι αγχωμένος, και είναι και κάτι κιλάκια παραπάνω, πεσκέσι από τα δύο τελευταία χρονάκια, δύσκολο να τα ρίξεις. Το στομάχι ψιλοανάκατο, δεν έφαγα τίποτε το πρωί, μα εδώ θα δείξεις φίλε από τί είσαι φτιαγμένος.

Μπαμ, εκκίνηση. Φεύγουν τα πρώτα block, σιγά σιγά κι εμείς. Περνάμε την αψίδα της εκκίνησης κοντά 15 λεπτά μετά τους πρώτους. Αυτό είναι, πάμε.

Πρώτο χιλιόμετρο, κατηφορίτσα, στρώνουν τα πόδια σιγά σιγά, εξήμισυ λεπτά το χλμ, καλά πάμε, είναι αρχή όμως. Δεύτερο, τρίτο, ανηφορίτσα, αρχίζουν τα ζόρια. Τέταρτο, πέμπτο, ο ρυθμός πέφτει. Αρχίζω να κουράζομαι. "Νικ είσαι καλά;" - "Πάμε Πάνο μου, πάμε παληκάρι μου"... Είμαι εδώ, τόσο καιρό το ονειρευόμουν, άρα είμαι καλά. Πρέπει να είμαι καλά.

Έκτο χιλιόμετρο, φτάσαμε στο Ντυνάν, επιτέλους γυρνάμε. Αρχίζει η πολυπόθητη κατηφόρα. Η ανάσα μερεύει, από οκτώ λεπτά πάμε στα εφτά. Θα βγει, θα βγει Θεέ μου!

Όγδοο χιλιόμετρο, είμαστε έξω από το Μέγαρο. Πάω σιγά, γιατί κάτω είναι βρεγμένα, πατάω κι ένα άδειο μπουκάλι. Προσοχή... Δε θέλουμε τέτοια. Από δίπλα, υπέροχοι εθελοντές, νέα χαρωπά παιδιά, μας δίνουν νερό, μας ενθαρρύνουν. Εγώ δε θέλω, ποτέ δεν ήπια νερό στο 10άρι. Μόνο φωνάζω "Αθηνά; Αθηνά; Αθηνά;"... Τη βλέπω λίγο πριν τελειώσει η αράδα των αγοριών και κοριτσιών "θέλετε νερ... Μπαμπάααα!" φωνάζει, χοροπηδάει, κι η φίλη της η Έλενα κι οι άλλοι αρχίζουν "Ο κύριος Νίκος", να τα χαμόγελα... κι εγώ απλά στρίβω λίγο "Αθηνά μου, κόρη μου!" την αγκαλιάζω, τη φιλώ, στα πεταχτά, δε σταματώ σχεδόν και συνεχίζω. Κι όπως φεύγω αρχίζει να φεύγει δάκρυ χοντρό κι από τα δύο μάτια, κι η ανάσα γίνεται λυγμός για λίγα μέτρα και κλαίω... τί έπαθε αυτός, θα λένε. Μαζεύομαι, συνεχίζουμε.

Τέλος ένατου χιλιομέτρου, λίγο πριν στρίψουμε στην Ηρώδου. Έλεγα να σπριντάρω αλλά δεν μπορώ άλλο. "Παναγιώτη, ήδη έχω τρέξει περισσότερη απόσταση μετά που ξανάρχισα, δεν μπορώ να πάω πιο γρήγορα", λέω, "χαλαρά Νικ, όλα ΟΚ, τελειώνουμε" ο φίλος μου, και ξαφνικά μία αγκαλιά, ο Μάνος, άλλος φίλος - "παιδιά σας έχω στα είκοσι μέτρα από την αρχή, μου δώσατε ρυθμό, πάμε". Κατεβαίνουμε την Ηρώδου, σα σε όνειρο, βγάζουμε και selfies... "Θεέ μου είμαι εδώ ξανά, τα καταφέρνω, προσοχή στο τέλος, προσοχή". Ο Πάνος κάνει γύρους μπροστά μας, χαλαρός - αχ, άλλη κλάση, άλλες αντοχές, νειάτα, πώς με άντεξε τόσα χλμ. Μα είναι εντάξει, είναι απλά εντάξει, είναι τέλειο κι είναι εντάξει. Νάτο το Καλλιμάρμαρο, γύρω κόσμος, χειροκροτάει, ο Πάνος πάει μπροστά, "θα σε φωτογραφίσω Νικ να τερματίζεις".

Μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά, μετά.

Τόσο έχει περάσει από όταν ήμασταν στην αψίδα της αφετηρίας. Περνάω τη γραμμή, σταματάω το χρονόμετρο, μία και δεκαπέντε, είμαι είκοσι πέντε λεπτά αργότερος από το καλύτερό μου δεκάρι. Ε και; Ε και; Είμαι εδώ. Κλείνω τα μάτια. Κι αρχίζω να κλαίω. Αγκαλιαζόμαστε με τον Μάνο, με τον Πάνο.

Είναι υπέροχο. Είναι τέλειο. Είναι μοναδικό κάθε φορά. Όλα φεύγουν. Όλα. Μένει μόνο αυτή η στιγμή. Που θα κρατήσει ένα χρόνο, μέχρι να το ξανακάνω. Να είμαι γερός. Να συνεχίσω. Όσο μπορώ. Κι αν γίνεται, να το κάνω γρηγορότερα. Ή να κάνω κάτι περισσότερο. Ποιός το ξέρει;

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».