Ψυχοθεραπεία στη Σίφνο

Αυτό τον καιρό ετοιμάζομαι για τον πρώτο μου αγώνα μετά τις διακοπές, τα 25 χιλιόμετρα του Alpamayo. Με 1500 μέτρα υψομετρική και αρκετές απότομες και κακοτράχαλες ανηφόρες, είναι απαιτητικός αγώνας τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα. Τον είχα τρέξει ξανά το 2012, ήταν ένας από τους πρώτους αγώνες βουνού που έκανα ποτέ και τον θυμάμαι σαν ένα μικρό μαρτύριο. Αλλά βέβαια αυτό είναι και το νόημα των αγώνων βουνού. Ωστόσο, περισσότερο κι από αυτό, θυμάμαι μια πλευρά της Πάρνηθας που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει. Καταπράσινη,  με πηγές, είναι η πλευρά που σώθηκε από την φωτιά.  Και μόνο γι αυτό, αξίζει να πηγαίνει κανείς στον αγώνα κάθε χρόνο.

Το ετοιμάζομαι βέβαια είναι σχετική έννοια. Στην πραγματικότητα προσπαθώ να επανέλθω κάπως από την χαλαρότητα του καλοκαιριού. Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό το "use it or loose it".Δεν σταμάτησα να τρέχω καθόλου, έτρεχα κάθε μέρα ακόμα και στις διακοπές, απλώς χωρίς πίεση. Κι όμως όταν επέστρεψα, μια φορά έκανα λίγο πιο σοβαρά ασκήσεις και την επόμενη ήμουν πιασμένος. Κι όσο κι αν λέω οτι στο Alpamayo θα πάω "προπονητικά", ξερω οτι όπου πηγαίνεις ανέτοιμος, υποφέρεις.

Το Σαββατοκύριακο λοιπόν, που βρέθηκα στη Σίφνο, δεν υπήρχε θέμα ξεκούρασης. Το μόνο ερώτημα ήταν που θα κάνω το long run. Αποφάσισα  Προφήτη Ηλία, σκέφτηκα οτι αν ανέβω δυο φορές θα είχα βάλει ικανοποιητική ένταση σε σχετικά λίγο χρόνο- είχαμε και δουλειές βλέπετε.

Η Σίφνος βέβαια είναι πειρασμός. Ένα πλούσιο γεύμα το βράδυ, μισό μπουκάλι κρασί και πολλές μαύρες σκέψεις τη νύχτα, είχαν σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσω χωρίς την παραμικρή διάθεση για τρεξιμο. Έπαιξα λίγο με την ιδέα ενός Σαββατοκύριακου δήθεν αποκατάστασης, ο Γερμανός  μέσα μου όμως υπερίσχυσε. Ευτυχώς. Μετά από τόσα χρόνια εξακολουθώ να μην μπορώ να εξηγήσω πώς μετά από τα πρώτα μέτρα η διάθεση αλλάζει τόσο ολοκληρωτικά. Μπορείς και τρέχεις, αν όχι  σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο πάντως, βλέποντας τα δύσκολα, από απόσταση.

Νάμαι λοιπόν λίγο μετά τις επτά και μισή στην Καταβατή από όπου αρχίζει το μονοπάτι. Το πρώτο ανέβασμα είναι λίγο πιο δύσκολο, ακόμα βαραίνει το χθεσινό γεύμα, σιγά σιγά όμως συνέρχομαι και το τρέξιμο βγαίνει πιο εύκολα. Θυμάμαι μια μελέτη που παρουσίασαν οι New York Times σύμφωνα με την οποία η αεροβική άσκηση περιορίζει τις επιπτώσεις του αλκοόλ. Το παράδοξο ωστόσο είναι, σύμφωνα με άλλη μελέτη, πως όσοι ασκούνται καταναλώνουν περισσότερο αλκοόλ και μάλιστα όσο σκληρότερα ασκούνται  τόσο περισσότερο. Εξήγηση δεν υπάρχει, πιθανολογούν ότι μπορεί να οφείλεται στην κοινωνικότητα που ευνοεί η άσκηση και η οποία καταλήγει σε ομαδικές εξόδους στο μπαρ. Θυμάμαι έλληνα πολιτικό που είχε καταλήξει στην ματαιότητα της γυμναστικής για την απώλεια βάρους καθώς, έλεγε,  μετά το γυμναστήριο κατέβαιναν για μπύρες και σουβλάκια στην πλατεία. Μια άλλη ερμηνεία πάντως είναι πως οι παράγοντες που προδιαθέτουν για αλκοόλ είναι ίσως ίδιοι με αυτούς που ευνοούν την άσκηση. Πάθη και τα δύο βλέπετε.

Στον Προφήτη Ηλία η θέα είναι όπως πάντα εντυπωσιακή. Έχει καλή ορατότητα και φαίνονται αρκετά καθαρά η Σύρος, η Μύκονος ακόμα κα η Ηρακλειά. Και βέβαια όλα τα κοντινά νησιά, Μήλος, Κίμωλος, Πολύαιγος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Αντίπαρος, Πάρος και στο βάθος η Νάξος.

Είναι Σεπτέμβριος, στο νησί έχουν έρθει αρκετοί περιπατητές, συνταξιούχοι συνήθως, οι αγαπημένοι μου τουρίστες. Στο δρόμο συναντώ αρκετούς, μετρώ 5 ζευγάρια και δύο μόναχικούς. Ο ένας από αυτούς, στην κορυφή, μοιάζει εξαντλημένος. Του προσφέρω λίγο παστέλι το οποίο αρνείται ευγενικά καθώς προσπαθεί να βρει την αναπνοή του. Την ώρα που το ανοίγω διαβάζω στη συσκευασία "100 γραμμάρια 570 θερμίδες"! Τρώω το μισό σκεπτόμενος οτι μια μπάρα αρκεί σχεδόν από μόνη της για να αναπληρώσει την χαμένη ενέργεια.

Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής και καθώς έχω ανεβεί αρκετές φορες πια μέσα στην τελευταία χρονιά στον Προφήτη Ηλία, το μονοπάτι μου είναι αρκετά οικείο. Αποφασίζω να τρέξω και όχι να περπατήσω και τα πιο τεχνικά του κομμάτια - όπου τεχνικά εννοούμε απότομα κατεβάσματα με φυτευτές πέτρες που γενικώς με τρομάζουν. Όταν ξεπεράσεις τον φόβο είναι το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, σαν ένα βίντεο γκέιμ όπου κάθε στιγμή ψάχνεις να βρεις το κατάλληλο πάτημα. Φτάνω στην άσφαλτο μετά από 2 ώρες και 11 λεπτά έχοντας κάνει 10,8 χιλιόμετρα και 900 υψομετρική. Το τελευταίο πάντως, κρίνοντας και από το πόσο ξεκούραστος είμαι, μου φαίνεται υπερβολικό. Και τα gps κάνουν λάθη.