Πριν από λίγες μέρες ένας συνάδελφος με πλησίασε ζητώντας μου μια συμβουλή για το τρέξιμο. Είναι κοντά στα 40, στην ηλικία δηλαδή που αρχίζει κανείς να ανησυχεί για την φυσική του κατάσταση και για την υγεία και αποφασίζει "να κάνει κάτι". Το τρέξιμο είναι η καλύτερη επιλογή και αυτό αποφάσισε. Μου έθεσε λοιπόν το ακόλουθο δίλημμα. Τι είναι καλύτερο να κάνει, 7 γύρους στον στίβο χωρίς διάλειμμα ή 5 γύρους, ένα μικρό διάλειμμα περπατώντας και μετά άλλους 3 ή 4. Να κάνει μεγαλύτερη απόσταση δηλαδή καθώς θα έχει ανακτήσει τις δυνάμεις του.
Όπως ταιριάζει σε αυτές τις περιπτώσεις πήρα το περισπούδαστο ύφος του βετεράνου και αποφάνθηκα πως από πλευράς καύσης θερμίδων μετράει μόνο η απόσταση. Καις τις ίδιες θερμίδες δηλαδή, αν τρέξεις ή αν περπατήσεις ένα χιλιόμετρο, απλώς στην δεύτερη περίπτωση κάνεις περισσότερη ώρα. Το ίδιο φυσικά ισχύει αν κάνεις διάλειμμα. Απλή φυσική: για να μεταφέρεις ένα αντικείμενο από το σημείο Α στο σημείο Β απαιτείται η ίδια ενέργεια. Επειδή όμως ακόμα δεν έχω καβαλήσει τελείως το καλάμι, είπα να το ελέγξω και φυσικά διαπίστωσα ότι έχω λάθος.
Μια πρόσφατη έρευνα που έγινε από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας έδειξε ότι περπατώντας για ένα χιλιόμετρο καίμε 55,5 θερμίδες ενώ τρέχοντας την ίδια απόσταση καίμε 70,3 θερμίδες. Αυτό σημαίνει ότι στην πρώτη περίπτωση καίμε 4,78 θερμίδες το λεπτό ενώ στην δεύτερη 11,25 θερμίδες. (1) Επιπλέον μετά την άσκηση, στο περπάτημα εξακολουθούμε να καίμε 22,7 θερμίδες λόγω της ενεργοποίησης του μεταβολισμού ενώ στο τρέξιμο 46,1 θερμίδες. Το τρέξιμο με άλλα λόγια είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για όποιον θέλει να χάσει βάρος.
Αυτό βέβαια δεν απαντά στο ερώτημα του φίλου. Τι είναι καλύτερο, να πιέσω τον εαυτό μου τρέχοντας ή να κάνω διάλειμμα; Προφανώς δεν είμαι ο καταλληλότερος για να απαντήσω. Από όσα ξέρω, όσο περισσότερη ένταση βάζουμε, τόσο περισσότερο βελτιώνεται η φυσική κατάσταση με ότι συνεπάγεται και για την υγεία. Φυσικά πάντα αυξάνοντας την ένταση σταδιακά για να αποφύγουμε τραυματισμούς. Υπάρχει ωστόσο μια σχολή που υποστηρίζει ότι το «περπατοτρέξιμο» έχει πολλά πλεονεκτήματα.
Πρώτον, επιτρέπει σε όσους δεν έχουν ιδανική φυσική κατάσταση να μπουν σταδιακά στο τρέξιμο με τρόπο που να τον αντέχουν. Αν μάλιστα το κάνουν συστηματικά, μειώνοντας τον χρόνο περπατήματος και αυξάνοντας το τρέξιμο, φτάνουν σχετικά σύντομα σε ένα επίπεδο που μπορούν να τρέχουν όλη την απόσταση.
Δεύτερον, και για όσους θέλουν να πάρουν μέρος σε αγώνες, ακόμα και σε μαραθώνιο, το να κάνουν μικρά διαλείμματα περπατώντας, μπορεί να τους επιτρέψει να τερματίσουν πιο γρήγορα, πιο ξεκούραστα και με μικρότερες πιθανότητες τραυματισμού.
Την τεχνική αυτή την ανέπτυξε ένας θρυλικός Αμερικανός προπονητής, ο Jeff Galloway στην δεκαετία του 70. Είχε ανοίξει ένα μαγαζί αθλητικών ειδών με το όνομα «Φειδιππίδης», τότε όμως οι δρομείς ήταν ακόμα σχετικά λίγοι. Αρκετοί τον ρωτούσαν πώς θα μπορούσαν να ξεκινήσουν κι έτσι σε μια προσπάθεια να αυξήσει και την πελατεία του, επινόησε την μέθοδο. Αργότερα την μετεξέλιξε και για τον μαραθώνιο. Σήμερα στην σελίδα για το τρέξιμο των New York Times υπάρχει και πίνακας με προτάσεις για όσους θέλουν να την ακολουθήσουν:
Φυσικά οι περισσότεροι δρομείς έχουμε και την ματαιοδοξία μας. Στόχος είναι να τερματίσουμε τον μαραθώνιο χωρίς να περπατήσουμε καθόλου. Προσωπικά το κατάφερα μόνο μια φορά. Ακόμα και όσες φορές έχω τερματίσει κάτω από τις 4 ώρες, στα τελευταία χιλιόμετρα περπατάω λίγο. Περπατάω όμως γιατί δεν αντέχω. Η φιλοσοφία του Galloway είναι να περπατάς πριν κουραστείς. Ίσως κάποτε το δοκιμάσω.
Στο πείραμα έτρεχαν με ταχύτητα 10 λεπτά το μίλι και περπατούσαν κάνοντας το μίλι σε 18 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Περισσότερα εδώ
Η ύπαρξή είναι σημαντική καθώς προστατεύει τα όργανα αλλά και επειδή λειτουργεί ως ενδοκρινές όργανο. Τι γίνεται όμως σε περιπτώσεις που τα επίπεδά του είναι ιδιαίτερα αυξημένα;
11°
