Μια λίμνη για τον Μαραθώνιο

Την τελευταία φορά που ήμουν στα Γιάννενα είχα κλέψει λίγες ώρες για να τρέξω. Ήταν πρωί, είχε συννεφιά και ψιχάλιζε, όλη η πόλη ήταν ντυμένη στα γκρι. Δεν φύσαγε και τα νερά της λίμνης ήταν χωρίς ίχνος κυματισμού. Στο βάθος έβλεπες το κάστρο με τους επιβλητικούς μιναρέδες να αναδύεται μέσα από την λίμνη, ένα σκηνικό σχεδόν απόκοσμο. Έτσι κι αλλιώς τα Γιάννενα σε ταξιδεύουν, θες δεν θες, στην ιστορία. Η παλιά πόλη με τα στενά σοκάκια διατηρεί έντονο το ηπειρώτικο και το βαλκανικό χρώμα. Ακόμα και τα ονόματα σε πηγαίνουν σε άλλες εποχές: Ίτς Καλέ, Φετιχέ τζαμί,  τζαμί του Ασλάν πασά, πύργος του Βοημούνδου.

Είχε μπει η Άνοιξη, δεν έκανε κρύο και απολάμβανα τις σταγόνες που με χτύπαγαν στο πρόσωπο. Τον γύρο της λίμνης δεν προλάβαινα να τον κάνω, σκεφτόμουν όμως πόσο τυχεροί είναι οι Γιαννιώτες δρομείς να έχουν μια τέτοια διαδρομή μέσα στα πόδια τους. Ο γύρος της λίμνης μπήκε ψηλά στην λίστα των πραγμάτων που θέλω να κάνω.

Από ότι φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος. Την επόμενη  Κυριακή πάνω από 2.000 δρομείς από όλη την Ελλάδα πρόκειται να τρέξουν παίρνοντας μέρος στο «Ioannina Lake Run». Πρόκειται για συμμετοχή ρεκόρ σε έναν αγώνα που βρίσκεται στην ενδέκατη χρονιά του και τείνει να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς. Η ομορφιά της διαδρομής αποτελεί σίγουρα έναν από τους βασικούς λόγους. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και ένα ιδανικό τεστ για όσους ετοιμάζονται για το κορυφαίο δρομικό γεγονός της χρονιάς, τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Η χρονική στιγμή, δύο περίπου μήνες πριν τον Μαραθώνιο, η απόσταση των 30 χιλιομέτρων και η επίπεδη διαδρομή συνηγορούν όλα σε αυτό. Προσθέστε την Εγνατία, που διευκόλυνε τους αθλητές από Θεσσαλονίκη και τώρα την Ιόνια οδό, που μείωσε την απόσταση από την Αθήνα, και έχετε τον ιδανικό αγώνα προετοιμασίας.

Από την δική μας ομάδα η Σούλα είναι αυτή που έχει γραφτεί για φέτος αλλά έχει μετάσχει και σε όλες  σχεδόν τις χρονιές που διεξάγεται ο αγώνας. Έχει κατακτήσει μάλιστα και την πρώτη θέση στην κατηγορία της. «Για μένα είναι ο αγώνας με τον οποίο βλέπω σε τι κατάσταση βρίσκομαι για τον μαραθώνιο», εξηγεί. Αλλά είναι και μια πολύ ωραία εκδρομή είτε στην πόλη των Ιωαννίνων είτε στα γύρω χωριά όπου μπορώ και μαζεύω και καρύδια, καθώς είναι η εποχή τους». Το τελευταίο ομολογώ δεν το περίμενα αλλά η Σούλα το συνηθίζει. Φέτος το καλοκαίρι, μου έλεγε, έτρεχε στα νησιά και κάθε διαδρομή κατέληγε σε μια συκιά! Να κάτι που νομίζω θα αντιγράψω.

Επιστροφή στον αγώνα, ένα από τα στοιχεία που την έχουν εντυπωσιάσει είναι η μεγάλη συμμετοχή εθελοντών, νέων παιδιών από σχολεία και συλλόγους, που δημιουργούν γιορταστικό κλίμα.  Όσο για τα αγωνιστικά την ρωτώ αν πηγαίνει χαλαρά και μου απαντά «κάνω ότι καλύτερο μπορώ». Αναρωτιέμαι αν μετά νιώθει εξαντλημένη για να εισπράξω την απάντηση «αφού με ξέρεις, δεν πιέζομαι πολύ ποτέ». Αυτό με μια έννοια είναι και το μυστικό του αγώνα, για όσους τουλάχιστον τον κάνουν στα πλαίσια της προετοιμασίας για τον Μαραθώνιο: να μην εξαντληθούν.

Συζητάω με τον Δημήτρη Κασίμη, τον γνωστό προπονητή, ο οποίος είναι εξαιρετικά επιφυλακτικός. «Είναι ύπουλα χιλιόμετρα τα 30» λέει. Οι δρομείς, εξηγεί, δεν είναι ακόμα 100% έτοιμοι και υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθούν και να χρειάζονται μετά πολλές ημέρες αποκατάσταση. « Έτσι κινδυνεύουν να χάσουν ένα δεκαήμερο προπόνησης στον πιο κρίσιμο μήνα για προετοιμασία τους». Μα έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να κάνουν κάποια 30ρια ρωτάω; «Ναι αλλά σε πολύ πιο αργό ρυθμό, όχι αγωνιστικά» μου απαντά.

Η δική του συμβουλή λοιπόν είναι όσοι προετοιμάζονται για μαραθώνιο να προσέξουν πολύ τον ρυθμό. «Το κρίσιμο είναι το ξεκίνημα και τα πρώτα 15 χιλιόμετρα», τονίζει. «Να τα πάει κανείς σε ρυθμό που να αντέξει ένα πιο γρήγορο τέμπο στο δεύτερο 15άρι χωρίς να κουραστεί υπερβολικά».

Από εκεί και πέρα βέβαια ένα τριαντάρι είναι ιδανικό για να νιώσει ο δρομέας τον ρυθμό ενός αγώνα μεγάλης απόστασης, να δοκιμάσει τα τζελάκια και τους ηλεκτρολύτες του, να δει τα λάθη του. Κι όλα αυτά σε μια πανέμορφή διαδρομή. Τι άλλο να ζητήσεις;