Όταν ήμουν έφηβος και ενεργός αθλητικά είχα βάρος 68 κιλά και ύψος 1,74. Όχι αδύνατος αλλά πάντως κανονικός. Κι όμως θεωρούσα τον εαυτό μου παχύ κι ένιωθα άσχημα για το σώμα μου. Δεν είχα βλέπετε ποτέ κοιλιακούς- φέτες ούτε γραμμωμένους μύες. Κι είχα προκατάληψη για το πάχος. Δεν ξέρω πότε και πώς άλλαξα. Κάποια στιγμή πάντως συνειδητοποίησα ότι όλα βρίσκονται στο μυαλό μας.
Θυμάμαι έπινα καφέ με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα, πολύ ζωντανό αλλά και πολύ παχύ διπλωμάτη, από αυτό το πάχος όμως που είναι κατανεμημένο σε όλο το σώμα και κρύβεται, όταν ξαφνικά άρχισε να μιλά υποτιμητικά για τους…παχείς ανθρώπους. Το πάχος δείχνει έλλειψη αυτοελέγχου, έλλειψη πολιτισμού ήταν η απόλυτη κρίση του. Φυσικά δεν είπα τίποτα με εντυπωσίασε όμως τόσο η έλλειψη αυτογνωσίας αλλά όσο και ο προσβλητικός τρόπος με τον οποίο μιλούσε. Από τότε, νομίζω, άρχισα συνειδητά να προσπαθώ να αποβάλω και τις δικές μου προκαταλήψεις στο θέμα και το έκανα με μεγάλη επιτυχία. Μέχρι και οι απόψεις μου περί αισθητικής άλλαξαν. Την γοητεία την αναζητώ πια αλλού.
Ζούσα λοιπόν απόλυτα συμφιλιωμένος με το θέμα ως ότου άρχισα το τρέξιμο. Την πρώτη φορά θυμάμαι που πήγα σε εργομετρικό κέντρο, το σχόλιο κάτω από την μέτρηση ήταν «βάρος συμβατό με χρόνο στον μαραθώνιο κάτω από 4 ώρες». Για δρομέας βλέπετε ήμουν υπέρβαρος, απλώς όχι τόσο που να έχω πρόβλημα για έναν αξιοπρεπή χρόνο. Είχα ξαφνικά μπει σε έναν χώρο όπου το βάρος είχε πολύ διαφορετική σημασία. Έτρεχα με 50ρηδες, άνδρες και γυναίκες, που δεν είχαν ούτε ίχνος λίπος πάνω τους. Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.
Είμαι βέβαια αρκετά μεγάλος πια για να με επηρεάζει η εικόνα των άλλων και να με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Από την άλλη πλευρά όμως πιάνω τον εαυτό μου να λέει ότι «αν καταφέρω να χάσω δυο κιλά μπορεί να πέσω κάτω από τις 9 ώρες στον Όλυμπο». Τα κιλά δεν τα χάνω, είμαι όμως σε μια διαρκή κατάσταση δίαιτας ή επί το πολιτικώς ορθότερο διατροφής.
Με το τρέξιμο έχω δει εντυπωσιακές αλλαγές σε ανθρώπους γύρω μου, να αλλάζει το σώμα τους, να χάνουν 10 και 15 κιλά μέσα σε λίγους μήνες, να αλλάζει ακόμα και η προσωπικότητά τους, να αποκτούν αυτοπεποίθηση αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις και έναν φανατισμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο θα κρατήσει. Είναι αυτές οι τελευταίες περιπτώσεις που δε κάνουν να σκέφτεσαι ότι τελικά το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Έχω δει όμως και δρομείς απόλυτα ευτυχισμένους με παραπανήσια κιλά και οφείλω να ομολογήσω ότι τουλάχιστον στο περιβάλλον μου δεν έχω συναντήσει ποτέ προσβλητικές ή απαξιωτικές συμπεριφορές.
Μερικές φορές ωστόσο αναρωτιέμαι αν είναι αυτή ολόκληρη η εικόνα, πόσοι και πόσες διστάζουν να βγουν στο δρόμο επειδή αισθάνονται άσχημα για το σώμα τους. Η δική μου διάθεση όταν συναντώ τέτοιες κοπέλες ή άνδρες να τρέχουν, συνήθως μόνοι, είναι θαυμασμός. Ομολογώ μάλιστα ότι είχα χαρεί πολύ την κατακραυγή που προκάλεσε δικηγόρος όταν ανέβασε στα σόσιαλ μίντια ένα άθλιο κείμενο για το πώς προσβάλλουν την αισθητική του τα «ξεδιάντροπα» κορίτσια με τις «ζελεδένιες κοιλιές» και τους «πεσμένους γλουτούς».
Ανάλογα κρούσματα βέβαια έχουμε και στη διεθνή κοινότητα των δρομέων. Πρόσφατα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων μια διαφήμιση υποκαταστήματος γνωστής αλυσίδας γυμναστηρίων, των «Gold Gym», στην οποία φαινόταν ένα αχλάδι με την φράση «αυτό δεν είναι σώμα για ένα κορίτσι». Υπήρξε τόσο αρνητική δημοσιότητα που η μητρική εταιρεία αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι θα πάρει μέτρα εναντίον του γυμναστηρίου που έκανε την διαφήμιση.
Ένα περιστατικό στα σόσιαλ μίντια που θυμίζει την ανάρτηση του δικού μας δικηγόρου έγινε επίσης μεγάλο θέμα. Αφορούσε μια δρομέα, την Κέλι Ρόμπερτς, η οποία τρέχει με αθλητικό σουτιέν χωρίς καθόλου να ντρέπεται για τα παραπανήσια της κιλά. Κάποιος έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για την φωτογραφία της και η απάντηση της Κέλι έγινε θέμα στα μίντια. Ξεχώρισα μερικές φράσεις της:
Η προσβλητική ανάρτηση σου, γράφει σε αυτόν που την πρόσβαλε, θα με είχε πληγώσει πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα απλώς «μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την δύναμη. Γιατί αυτή που χαρακτηρίζεις εσύ χοντρή, εγώ ξέρω ότι μπορεί να τρέξει τον μαραθώνιο σε 3 ώρες και 41 λεπτά. Εύχομαι κάποτε να αποκτήσεις και εσύ την δύναμη για την οποία εγώ έχω τόσο πολύ δουλέψει. Μέχρι τότε να ξέρεις ότι θα αφιερωθώ στο να δίνω δύναμη στις γυναίκες που εσύ θέλεις να ντροπιάζεις».
Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να δει κανείς το τρέξιμο. Όχι σαν μια μέθοδο αδυνατίσματος αλλά μια διαδικασία αυτογνωσίας που δίνει αυτοπεποίθηση και μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το σώμα μας και με όσα στο παρελθόν μπορεί να μας δημιουργούσαν πρόβλημα. Κι ας έχουμε κάποια κιλά παραπάνω.
6°
