Βρίσκεσαι στην σελίδα 400 του «Υπόγειου κόσμου» και σκέφτεσαι πλέον να σταματήσεις να γράφεις ο,τιδήποτε, μάλλον πρέπει μόνο να διαβάζεις λογοτεχνία. Τους χαρακτήρες που με τόση αριστοτεχνία ξετυλίγει ο Ντελίλλο τελικά τους πήρες μαζί σου, όταν έκλεισαν οι μπουκαπόρτες του καραβιού δεν μπόρεσες να τους αφήσεις πίσω. Οι ζωντανοί μιας πόλης της Αμερικής μπορούν να ζούνε ταυτόχρονα και στο κέντρο μιας πόλης σαν την Αθήνα. Τι μαγική που είναι η λογοτεχνία, δεν έχει ανάγκη να την ορίσεις γιατί πάντα ξέρει να σε ξεπερνά.
Στο λιμάνι με την άφιξη διαπιστώνεις πως μερικές στιγμές είναι πολύ σημαντικές για την αίσθηση που αποκτάς με τα γεγονότα. Η ανθρώπινη στιγμή ενός μεγάλου καλλιτέχνη που έχεις συνηθίσεις να τον βλέπεις σε μεγάλες συναυλίες έχοντας την φήμη του τελειομανή, περνάει από μπροστά σου με την λαχτάρα στα μάτια του κρατώντας από το χέρι τα εγγόνια του, που περίμενε με τόση ανυπομονησία στην αποβάθρα, ίσως δεν θα το δεις σε καμία συναυλία του όσο και αν επιδιώξει να σου δείξει αυτή την ανθρώπινη πλευρά του. Αναρωτιέσαι πόσο πολύ απέχει το είδωλο καλλιτέχνης από την πραγματικότητα.
Βέβαια το μόνο που ήθελα να γράψω αυτήν την περίοδο ήταν για τους δρομείς του Αυγούστου, αυτούς που ξυπνάνε μέσα στις διακοπές και αθόρυβα φεύγουν ξημερώματα από τα κάτασπρα σεντόνια, φοράνε τα αθλητικά τους παπούτσια και ξεχύνονται στους παραλιακούς δρόμους των νησιών για να απολαύσουν τρέχοντας το χάραμα δίπλα στη θάλασσα. Και στο μυαλό τους να παίζει η σκηνή ενός τερματισμού για ακόμη μια φορά «Νοέμβριος στο Καλλιμάρμαρο». Το γνωρίζουν καλά, χωρίς προετοιμασία μαραθώνιος δεν γίνεται.
Το βράδυ στο τραπέζι και με όλα τα καλά του θεού πιάσαμε κουβέντα για τα νέα των γύρω νησιών, η διαπίστωση από όλους ότι πλέον κάθε χρόνο με επενδυτική δεινότητα προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε περισσότερο τους ήδη ικανοποιημένους με ακριβότερη και πιο άνετη ξαπλώστρα, ενίοτε και σαμπάνια, μας έκανε για μια στιγμή να αναρωτηθούμε, τι γίνεται φέτος με αυτούς που δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν ούτε τα απαραίτητα, τι παραλογισμός. Στις διακοπές όμως προσπαθείς να αποφύγεις κάθε τέτοιου ύφους συζητήσεις, έτσι τα αφήσαμε όλα πίσω μας να μας περιμένουν.
Το πρωί στην παραλία και κάτω από τον ζεστό ήλιο και το ελαφρύ δροσερό αεράκι, σκέφτηκα, η θάλασσα είναι φάρμακο, κάνεις κινήσεις με όλο το σώμα σου για να κρατηθείς στην επιφάνεια, και έτσι απλά ενεργοποιείς ό,τι εδώ και καιρό έχει «σκουριάσει». Έπειτα ξαπλώνεις στην πετσέτα πάνω στην άμμο που παίρνει το σχήμα του σώματος σου, βέβαια αν καθίσεις και μπρούμυτα με στήριξη στους αγκώνες για να διαβάσεις το καινούργιο σου βιβλίο θα έχεις κάνει και την καλύτερη διάταση για την σπονδυλική σου στήλη. Σκέφτομαι αυτούς που επιλέγουν να καθίσουν στα καρεκλάκια που αγοράσανε, τι ευκαιρία χάνουν, και ότι έτσι συνεχίζουν να κάθονται λάθος όπως και στην πόλη.
Έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό να προσπαθήσω να γράψω την σχέση προπονητή αθλητή και, ιδιαίτερα, να σταθώ στην σχέση του προπονητή με την εξουσία και κατά πόσο είναι ικανός ένας αθλητής ατομικού αγωνίσματος να βρει τα όρια της ελευθερίας του μέσα σε αυτήν, σκεφτόμουν τι βιβλιογραφία θα χρησιμοποιήσω και πόσος κόπος χρειάζεται για να γραφτεί κάτι τέτοιο. Μετά μου πέρασε από το μυαλό να κάνω μία λίστα από λογοτεχνικά βιβλία που έχω διαβάσει και ποιοι συγγραφείς είχανε έστω και ένα ήρωα δρομέα.
Όπως και να έχει, είναι δύσκολο να γράφεις όταν δεν έχεις κάτι να πεις, βέβαια τώρα τελευταία διάβασα ότι Φλομπέρ προσπαθούσε στα τελευταία βιβλία να περιγράψει το τίποτα, τι παράξενο. Απ´ όλα όμως μένει μια απουσία αυτό τον Αύγουστο, το φιλαράκι σου βρίσκεται στο Παρίσι για να κυνηγήσει το όνειρό του, αυτό σου αφήνει μια περίεργη αίσθηση «χαρμολύπης». Οι Γάλλοι στο INRA μια χαρά θα διαθέσουν τα χρήματά τους για να κάνει έρευνα σε συνεργασία και με ιδιωτική εταιρία. Όλα διαφορετικά μοιάζουν στο σπίτι, στο νησί αλλά η ζωή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς με τους τολμηρούς πλάι στους αδέξιους.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
8°
