«Πώς ήταν η προπόνηση;», με ρωτάει λίγο μετά την επιστροφή από τον Λυκαβηττό η φίλη μου που με περιμένει για να βγούμε. «Καλή», της λέω. «Δηλαδή;», συνεχίζει. «Δηλαδή μια ήσυχη βόλτα», απαντώ.
Πώς να περιγράψω σε κάποιον-ιδίως κάποιον που δεν τρέχει- τι σημαίνει μια προπόνηση, μια τυχαία δρομική έξοδος; Πώς να μεταφέρω τις συντεταγμένες και τις εικόνες της διαδρομής; Πώς να μοιραστώ από τη μια το καθημερινό, το φαινομενικά χωρίς εξάρσεις, κι από την άλλη την πληρότητα και τη γοητεία του;
Την ξέρω αυτήν την ερώτηση με παραλλαγές. «Πώς ήταν ο αγώνας;» και «σε τι θέση ήρθες;». Ή, άλλοτε, «συνέβη κάτι σημαντικό»; Και τι να πεις… Ο ερωτών, δια ζώσης ή στο τηλέφωνο, εσχάτως στα social media, αναζητά μια σύνδεση με τη στιγμή. Κι εσύ αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που θα μπορέσει να μοιάσει ενδιαφέρον .
Πώς μετριέται το ενδιαφέρον; Με όρους τηλεοπτικούς-κάποιος που σωριάστηκε στον τερματισμό, κάποιος που εγκατέλειψε; Με όρους κουτσομπολιού, όπως «είδα τον τάδε» ή «δεν φαντάζεσαι πόσο χάλια έγινε η δείνα;». Τι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον που περνά τη ζωή του παρακολουθώντας αυτό που συμβαίνει στους άλλους αντί να συμμετέχει; Τι μπορείς να μοιραστείς με κάποιον που κατανοεί μόνον τις «μεγάλες στιγμές» - το ανέβασμα στο βάθρο, για παράδειγμα, ή το συναρπαστικά δραματικό; Μάλλον λιγοστά πράγματα, αν υπάρχει κάτι πέρα από το τυπικό «ωραία ήταν».
Ο δρόμος μετριέται αλλιώς. Με την αίσθηση του ήλιου στο δέρμα-ή με το ρίγος που γεννά η πολύ πρωινή ψύχρα. Με τον ιδρώτα της προσπάθειας-ανεπαίσθητο ή κατακλυσμιαίο. Με τον αέρα στην πλάτη. Με τις μυρωδιές που πιστοποιούν την εποχή. Με το φως. Με την ποιότητα που έχει το χώμα κάτω απ΄ τα πόδια σου-νοτισμένο ή στεγνό, ενθαρρυντικό ή αποτρεπτικό στο πάτημα.
Μετριέται με τη σιγουριά της επανάληψης. Με την ίδια διαδρομή, από την ίδια μεριά. Με τα προσωπικά, μικρά σημάδια-ίχνη μιας αστείας προληπτικής, κάποτε εμμονικής πίστης στα ίδια ρούχα, στο ίδιο playlist, στις ίδιες στάσεις για ανεφοδιασμό.
Μετριέται με βήματα που αθροίζονται, στη μέρα και στο χρόνο. Πολλά βήματα που ένα-ένα είναι αδιάφορα, κάποτε ασύντακτα, μα η συναρμογή τους γεννά το θαύμα-δρομικό κι όχι μόνο. Βήματα που οδηγούν στο καινούργιο, επιστρέφουν στο οικείο, βουτούν κατευθείαν στα άρρητα της εσωτερικής διαδρομής όσο κατευθύνουν την ορατή, την εξωτερική.
Ο δρόμος είναι όλα αυτά-και δεν έβαλα καν στον λογαριασμό την παράμετρο του χρόνου, την άμιλλα, την προσπάθεια να μετρηθείς με τον εαυτό σου του χτες ή του προχτές. Είναι όλα αυτά μαζί, υπαρκτά και εμπεδωμένα στη διαδρομή μα ανεπαίσθητα στον παρατηρητή, ακόμα και τον πιο ευαίσθητο.
Ο δρόμος είναι, κυρίως, εσωτερική υπόθεση. Βγαίνεις, επιστρέφεις, κι είσαι πάντα λίγο ίδιος και λίγο διαφορετικός. Η αλλαγή είναι αόρατη ή αδιόρατη. Την πιστοποιεί ένα μειδίαμα. Ή, έστω, ένα «μια χαρά». Εκεί υπάρχουν όλα. Σαν άρρητο μυστικό, για αμιγώς προσωπική χρήση.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
