Η φίλη μου η Ζήνια Σανούδου ήταν η πρώτη που μου μίλησε για τον μαραθώνιο του Φαέθωνα στον Όλυμπο. Όπως και το αδελφάκι του ο μαραθώνιος του Ολύμπου είναι κι αυτός 44 χιλιόμετρα, η διαδρομή ωστόσο κινείται στην δυτική πλευρά του βουνού, πάνω από τον Θεσσαλικό κάμπο, με αφετηρία και τερματισμό στο χωριό Κοκκινοπηλός. Η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 3500 μέτρα, λίγο μεγαλύτερη δηλαδή από τον μαραθώνιο του Ολύμπου. Με μια έννοια οι δυο αγώνες συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Όποιος έχει τρέξει και τους δυο έχει μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα του βουνού.
Η βασική διαφορά ωστόσο βρίσκεται αλλού. Ο Φαέθων ειναι ο μοναδικός αγώνας στην Ελλάδα που για 30 περίπου χιλιόμετρα κινείται σε υψόμετρο πάνω από 2000 μέτρα, σε αλπικά λιβάδια και βουνοκορφές, φτάνει μάλιστα ως την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, το Σκολιό, στα 2911 μέτρα! "Τρέχεις ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, σαν να πετάς, είναι τόσο εντυπωσιακό" μου έλεγε η Ζήνια που έτρεξε φέτος τον αγώνα. "Ανεβοκατεβήκαμε 10 κορφές πάνω από 2000 μέτρα με κομμένη την ανάσα, όχι τόσο από την προσπάθεια, όσο από το δέος για το θέαμα που αντικρίζαμε."
Το να τρέχεις για 30 χιλιόμετρα σε τέτοιο υψόμετρο πάντως, θα πρέπει να είναι εξοντωτικό. Ιδίως για Αθηναίους που δεν έχουμε πολύ ψηλά βουνά κοντά μας. Στα 2000 μέτρα το οξυγόνο είναι 17% λιγότερο. Το πραγματικό πρόβλημα ωστόσο είναι ότι λόγω της χαμηλότερης πίεσης, ο οργανισμός απορροφά το οξυγόνο πολύ πιο αργά. Έχει υπολογιστεί οτι για κάθε 1000 πόδια (300 μέτρα) η δυνατότητα πρόσληψης οξυγόνου, η περίφημη VO2 max., μειώνεται κατά 1,9%. Αυτό θεωρητικά σημαίνει οτι στα 2000 μέτρα υψόμετρο είμαστε περίπου 10% πιο αργοί. Σε ένα τέτοιο αγώνα βέβαια οι επιδόσεις είναι το λιγοτερο. Το κλίμα, λέει η Ζήνια είναι πολύ πιο "φιλικό και παρεΐστικο, κανείς δεν βιάζεται να τελειώσει εκτός από τους πραγματικούς αθλητές". Όλοι οι άλλοι "θέλουν να τον ζήσουν όσο πολύ περισσότερο".
Η κούραση όμως δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Ενδεχομένως σοβαρότερο για τους ερασιτέχνες δρομείς και όχι μόνο, είναι ο κίνδυνος αφυδάτωσης. Στα 2000 μέτρα ιδρώνουμε και αποβάλουμε υγρασία μέσα από την αναπνοή σε διπλάσιο ρυθμό και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Η σωστή ενυδάτωση λοιπόν είναι εκ των ουκ άνευ, κάτι στο οποίο βοηθούν οι 10 σταθμοί τροφοδοσίας "με καρπούζια, φρούτα και κάθε είδους σνακ".
Φυσικά όποιος προπονείται σε υψόμετρο όχι μόνο συνηθίζει αλλά βελτιώνει και τις επιδόσεις του. Ο μηχανισμός είναι μέσα από τα περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια που παράγει ο οργανισμός για να αντισταθμίσει την χαμηλότερη πρόσληψη οξυγόνου. Ότι δηλαδή επιτυγχάνεται με τα αναβολικά αλλά με απολύτως νόμιμο τρόπο. Πολλοί επαγγελματίες αθλητές μάλιστα προπονούνται φορώντας ειδικές μάσκες που περιορίζουν την πρόσληψη οξυγόνου για να μιμηθούν την άσκηση σε υψόμετρο. Όπως είδαμε ωστόσο το πρόβλημα δεν ειναι το οξυγόνο αλλά η χαμηλότερη πίεση. Έτσι ορισμένοι προπονητές υποστηρίζουν, με βάση σχετικές έρευνες, ότι καλύτερο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται αν κάνουμε ασκήσεις κρατώντας την αναπνοή μας! Για όποιον ενδιαφέρεται εδώ
Προσωπικά το βρίσκω υπερβολή και μάλιστα δυνητικά επικίνδυνη καθώς κρατώντας την αναπνοή μπορεί να λιποθυμίσεις. Άλλωστε είπαμε στα βουνά πάμε για την απόλαυση.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
