Λίγο καιρό πριν, έτρεξα και ημιμαραθώνιο – σας το γράφω καθυστερημένα. Πήρα τον ηλεκτρικό, άλλαξα στην Αττική, κατέβηκα με το μετρό Σύνταγμα στις 9 και κάτι, και χώθηκα σε κάποιο από τα γκρουπ, που είχανε μόλις
ξεκινήσει. 21 χιλιόμετρα είν’ αυτά.
Τρέξαμε από τον Άγνωστο Στρατιώτη την κατηφόρα της Πανεπιστημίου, στρίψαμε Αιόλου κι ανεβήκαμε Σταδίου. Πέσαμε Σύνταγμα, μετά Φιλελλήνων, Αμαλίας, Όλγας (στο «Φωκιανό» ένας μοναδικός μπασκετμπολίστας) κι από κει τη δύσκολη ανηφόρα βασιλέως Κωνσταντίνου - Βασιλίσσης Σοφίας, μέχρι τέρμα Αμπελοκήπων. Εδώ, το «Αθήναιον», το τελευταίο σινεμά της πόλης που εξακολουθεί να διαφημίζει τις ταινίες του με ζωγραφιστά γιγαντοπανό. Σταματάω, φωτογραφίζω.
Στη διαδρομή ομάδες εμψυχωτών με ταμπούρλα και ντισκ τζόκεϊ με μεγάφωνα και μουσικές ποικίλες. Κατηφόρα Αλεξάνδρας, γήπεδο της Πανάθας (όπου το βράδυ εκείνης της ίδιας μέρας νικήσαμε τον Ολυμπιακό με το φτωχό 1-0, ενώ τους άξιζε μια πεντάρα, απέναντι τα μισοδιαλυμένα προσφυγόσπιτα και πιο κάτω το υπέροχο τετραώροφο μεσοπολεμικό κτίριο, όπου ο κεντρικός σύνδεσμος της «Θύρας 13». Σταματάω, φωτογραφίζω (το βλέπετε). Τηρώ τη συμβουλή του γκουρού μου: «Στις κατηφόρες κόβε ταχύτητα, μην ξεγελιέσαι και ξανοίγεσαι, αλλιώς κουράζεις τις αρθρώσεις σου περισσότερο, φύλα και δυνάμεις για τις ανηφόρες». 21 χιλιόμετρα είν’ αυτά. Με περνάνε σχεδόν οι πάντες, αλλά δεν με νοιάζει.
Στο τέλος της κατηφόρας, στροφή προς την αγαπημένη Πατησίων, πρώτη φορά την έχουν βάλει στο πρόγραμμα στα ελάχιστα χρόνια που παριστάνω το δρομέα. Σταματάω, φωτογραφίζω. Φτάνουμε μέχρι Κεφαλληνίας, γυρνάμε ανάποδα στη νησίδα, πάλι Πατησίων μέχρι Χαφτεία (όχι Χαυτεία παρακαλώ, Χάφτας ήταν ο άνθρωπος), εδώ ίσωμα. Ανηφορίζουμε τη δύσκολη Σταδίου (στην Κλαυθμώνος πίνω λίγο νερό), ξανά Σύνταγμα.
Χαμηλότερα τώρα στην κατηφόρα της Αμαλίας, ξανά στροφή ανατολικά πάνω στον παλιό Ιλισσό (νομίζω Ιλισσού λένε και το δρόμο) και ξανά μπροστά απ’ το Στάδιο, μόνο που τώρα στο «Φωκιανό» γίνεται χαμός από αθλούμενους, έχει περάσει η ώρα. Πριν το Χίλτον νιώθω το πρώτο χνάρι κούρασης, κόβω κι ακολουθώ τη δεύτερη συμβουλή του γκουρού μου: «Άμα κουράζεσαι τρέχοντας, περπάτα για λίγο». Στο «Μέγαρο Μουσικής» έχω ραντεβού με τον Φίλιππο, συμπαραγωγό μου στον «Αθήνα 9,84», να μου δώσει κάτι.
Αργεί λίγο, αράζω με επιτόπιο τροχαδάκι. Βρισκόμαστε, κανονίζουμε, τον αποχαιρετάω. Ξανά τέρμα Αμπελοκήπων, ξανά κατηφόρα Αλεξάνδρας. Γύρω μου διάφοροι έχουν εγκαταλείψει. Νιώθω κι εγώ μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μου γόνατο, σ’ ένα εφηβικό μου τραύμα. 21 χιλιόμετρα είν’ αυτά. Σταματάω σε νοσηλευτές με κόκκινες φόρμες (είναι πολλά συνεργεία σ’ όλη τη διαδρομή), ζητάω έναν ελαστικό επίδεσμο, τον εφαρμόζω στο γόνατο. (Εκεί που σταμάτησα, οι τύποι περιθάλπανε κάποιον της ηλικίας μου, ξαπλωμένο σε παγκάκι στάσης λεωφορείου σε κατάσταση ημι-τέζας). Ο επίδεσμος με σφίγγει, αλλά βοηθάει κιόλας.
Φτάνουμε ξανά Πατησίων. Δυσκολεύομαι λίγο, ξαναπερπατάω, φτάνω με περπάτημα Πολυτεχνείο. Τρέχω ξανά, λιγάκι δύσκολα, μα τώρα ξέρω πως ό,τι και να γίνει θα τερματίσω. Χαφτεία πάλι, μα αυτή τη φορά ανεβαίνουμε Πανεπιστημίου. Κατά διαστήματα ξαναπερπατάω. Διάφοροι με/μας εμψυχώνουνε, γιατί φαίνεται πως είμαστε από τους σχετικά τελευταίους. Στο ύψος της Ομήρου μάς λένε «Περάστε από τους κώνους». Περνάμε και ξαναμπαίνουμε Σύνταγμα, αλλά αυτή τη φορά Αμαλίας: τερματισμός, χαρά πολλή, η ενόχληση στο γόνατο μικρή. 21 χιλιόμετρα είν’ αυτά. Χρόνος 2.30’. Κι απ’ ό,τι βλέπω, πολλοί άλλοι είναι ακόμα πιο τελευταίοι.
Μας περιμένουνε μπανάνες, χυμοί, μετάλλια. Υπέροχα, πρώτη φορά στη ζωή μου τρέχω τόσο, μέχρι τώρα το πολύ σε δεκάρι είχα πάρει μέρος. Τρία χρόνια σκάρτα κάνω το δρομέα, κλείνω τα 61 τώρα πια. Not bad Μήτσο, not bad, με το μη αθλητικό παρελθόν σου και τα 40 τόσα κιλά κάτω.
Υ.Γ. Όπως λένε στα όσκαρ, ευχαριστώ όσες και όσους με βοηθήσανε με παπούτσια και σπέσιαλ πάτους παπουτσιών, με ευχές επιτυχίας, με ιατρικές συμβουλές, με το μαύρο μπλουζάκι «Τραγούδια της φυλακής» (το εξώφυλλο του προτελευταίου μου βιβλίου, εκδόσεις Γκούτενμπεργκ). Ευχαριστώ τον (ανύπαρκτο) γκουρού μου, τον εαυτό μου. Ευχαριστώ ειδικά τις γυναίκες όλων των ηλικιών και στιλ που με περνάγανε ή τις πέρναγα, δίνοντάς μου την ευκαιρία να μελετήσω τις λεκάνες τους, όπως αναδεικνύονταν θελκτικές μέσα από σορτσάκια, κολάν ή φουστίστες τύπου τένις: η απόλυτη ενθάρρυνση τερματισμού.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
19°
