Η εικόνα ήταν λίγο σουρεαλιστική. Το προηγούμενο βράδυ είχε υγρασία και το πρωί ένα χαμηλό πέπλο ομίχλης είχε καλύψει την θάλασσα. Εξείχαν μόνο οι κορφές κι είχες την εντύπωση ότι τα νησιά στεκόντουσαν στον αέρα. Θύμιζε σκηνικό από την "Ομίχλη", σχεδόν περίμενα ένα πειρατικό σκαρί να αχνοφανεί στον ορίζοντα, ο δυνατός ήλιος όμως που βγήκε στο μεταξύ, επανέφερε την κανονικότητα.
Κυριακή πρωί στη Σίφνο, τριήμερο Αγίου Πνεύματος, τελευταία ίσως μεγάλη προπόνηση, είπα να την κάνω στον Προφήτη Ηλία. Ο λόφος σου δίνει 400 μέτρα υψομετρική διαφορά. Σκέφτηκα αν ανεβοκατέβω τρεις φορές θα είναι αξιοπρεπής δοκιμασία. Σαν να κάνω δυο φορές τα σκαλάκια στην Πάρνηθα.
Ξεκίνησα, το πρώτο μου λάθος, σχετικά αργά, 8 το πρωί. Στη Σίφνο δύσκολα συγκρατούμαι, δυο ποτήρια μπύρας κι ένα πλούσιο γεύμα στην Χρυσοπηγή το προηγούμενο βράδυ είχαν επιπτώσεις. Ιδίως η μπύρα. Έχω παρατηρήσει οτι ακόμα και τα δυο ποτήρια με επηρεάζουν. Κατά κάποιο τρόπο το σώμα αργεί να πάρει μπροστά. Και βέβαια όσο πιο αργά, τόσο πιο πολύ ζέστη. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου τον υδρόσακκο, καθώς στην διαδρομή δεν θα είχα δυνατότητα ανεφοδιασμού. Όταν τελείωσα είχα εξαντλήσει το 1,5 λίτρο νερό που χωράει ο σάκκος και φυσικά δίψαγα!
Δεύτερο λάθος το ότι ξεκίνησα πιο δυνατά από ότι έπρεπε. Είχα την ψευδαίσθηση οτι μπορώ να βγάλω όλη την ανηφόρα τρέχοντας. Τελικά αφού έτρεξα για περίπου 500 μέτρα έσκασα και συνέχισα περπατώντας λαχανιασμένος. Το δεύτερο ανέβασμα βγήκε πιο εύκολα, η ιδέα να κάνω την ίδια διαδρομή για τρίτη φορά όμως δεν μου άρεσε καθόλου. Σκέφτηκα να αντιγράψω την μέθοδο που ακολουθούσαν κάποιοι δρομείς με τους οποίους συναντηθήκαμε την τελευταία φορά που τρέξαμε Πάρνηθα: κατέβαιναν κάποια μέτρα και μετά τα ανέβαιναν ξανά. Συνέχιζαν κατεβαίνοντας πιο κάτω. Έτσι το τρίτο ανέβασμα το έκανα διακεκομμένα. Καθώς ξεκουραζόμουν όμως στο κατέβασμα, τελικά το έκανα σχεδόν όλο τρέχοντας.
Στην κατηφόρα υιοθέτησα τις συμβουλές εμπειρότερων δρομέων, προσπαθούσα να πηγαίνω από πέτρα σε πέτρα πατώντας με το μπρος μέρος της πατούσας. Το βασικό πλεονέκτημα είναι ότι στις (στεγνές) πέτρες δεν γλιστράς. Όταν προςγειώνεσαι στις μύτες του ποδιού εξάλλου, απορροφάται καλύτερα το σοκ της πρόσκρουσης καθώς λυγίζουν τα πόδια που λειτουργούν σαν αμορτισέρ. Θέλει μια κάποια αυτοπεποίθηση επειδή γέρνεις προς τα εμπρός, στην δική μου περίπτωση βοήθησε η εξοικείωση με την διαδρομή. Βοήθησαν και τα παπούτσια, οι πάτοι αρκετά σκληροί ώστε να πατάω και σε μυτερές φυτεμένες πέτρες χωρίς μεγάλο πρόβλημα. Η αυθόρμητη κίνηση όταν φοβάσαι πάντως είναι να γέρνεις προς τα πίσω, να πατάς με την φτέρνα και όλο το σοκ να πηγαίνει στα ισχία και στη μέση. Θανατηφόρο! Στον Όλυμπο ο πόνος στα ισχία ήταν το μεγαλύτερο μου πρόβλημα και φέτος έχω κάποιες ενοχλήσεις που με ανησυχούν. Ισως χρειαστεί να επισκεφτώ φυσικοθεραπευτή μέσα στην εβδομάδα.
Ομολογώ βέβαια ότι όσο κατέβαινα αναρωτιόμουν τι θα συμβεί αν χάσεις τον έλεγχο όπως το σώμα έχει κλίση προς τα εμπρός. Φεύγεις και προσγειώνεται με την μούρη; Για να μην πω για την κούραση στους μυς.
Καθώς ήταν τριήμερο περίμενα ότι θα συναντούσα αρκετούς περιπατητές. Τελικά μόνο προς το τέλος συνάντησα δυο παρέες ξένων που αγκομαχουσαν στη ζέστη και ένα νεαρό ζευγάρι Ελλήνων. Ο κόσμος πάει παραλία, στα βουνά η τρέλα. Τελικός απολογισμός 3 ώρες και 22 λεπτά, 15 χιλιόμετρα, 1128 υψομετρική. Λιγότερο από 3 εβδομάδες για Όλυμπο.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
15°
