Είχα μόλις τελειώσει το δεκάρι στον Άγιο Κοσμά και περιφερόμασταν άσκοπα με την Λεονί στο χορτάρι, παρακολουθώντας από κάποια απόσταση τις βραβεύσεις, όταν ξαφνικά άκουσα το όνομα μου. Τρίτος στην ηλικιακή κατηγορία μου. Το πρώτο κύπελο της ενήλικης ζωής μου.
Ξεκίνησα να μετέχω σε αγώνες δρόμου στα 54 χρόνια μου με την σαφή επίγνωση ότι τρέχω για το κέφι μου. Δεν είχα φυσικά καμιά φιλοδοξία για πρωτιές. Εκείνο το Μάρτιο ωστόσο είχα μόλις συμπληρώσει τα 60, είχα αλλάξει ηλικιακή κατηγορία και έτσι βρέθηκα να ανεβαίνω στο βάθρο. Τα μυαλά μου θα μπορούσαν να πάρουν αέρα αν δεν συνειδητοποιούσα ότι στην επόμενη κατηγορία, άνω των 65 και οι τρείς πρώτοι είχαν πολύ καλύτερους χρόνους από μένα! Είχα πάρει κύπελο για τον απλούστατο λόγο ότι στην κατηγορία μου δεν υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός.
Το ίδιο έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τότε. Στο Τείχιο για παράδειγμα, πριν από 20 ημέρες βγήκα και πάλι τρίτος. Από το ψάξιμο που έκανα ωστόσο οι άνω των 60 δεν συμπληρώναμε εξάδα! Άλλο τρίτος στους 100 και άλλο τρίτος στους 6. Ανάλογα μικρή συμμετοχή και στον Όλυμπο. Σε 800 και πλέον συμμετέχοντες πάνω από τα 60 είμαστε μόλις 12 ενώ πάνω από 50 είναι λιγότεροι από 100. Η τάση είναι ίδια παντού. Μετά τα 50 οι συμμετοχές αρχίζουν και πέφτουν εντυπωσιακά. Την ίδια στιγμή ωστόσο, αυτή η ηλικιακή κατηγορία παρουσιάζει και την μεγαλύτερη άνοδο τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, όλο και λιγότεροι σταματούν το τρέξιμο όσο μεγαλώνουν.
Προσωπικά, καθώς άρχισα μετά τα 50, δεν είχα τέτοιο δίλημμα. Θέλω να συνεχίσω να τρέχω όσο μπορώ. Παρ όλα αυτά όσο περνάει ο χρόνος το νιώθω. Τόσο στο σώμα όσο και στη σχέση μου με το τρέξιμο. Πρώτα νομίζω ήρθε η ψυχολογική κούραση. Βαρέθηκα τα ατέλειωτα λονγκ 20 και 30 χιλιόμετρα στην άσφαλτο. Δεν ήταν μόνο το τοπίο, ήταν και η αίσθηση ότι πρέπει να παρακολουθώ συνεχώς τον χρόνο, η πειθαρχία που απαιτεί η προπόνηση του μαραθωνίου. Συνέβαλαν βέβαια και άλλοι παράγοντες. Ο κυριότερος ότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων πέρναγαν περίοδοι που παραμελούσα τις προπονήσεις, έχανα την φόρμα μου και μετά ξανά από την αρχή. Έτσι θα μου ήταν δύσκολο να κατεβάσω το ρεκόρ μου (3:45:53) και πάντως δεν είχα την διάθεση. Η λύση για μένα ήταν το βουνό. Τα πλεονεκτήματα πολλά.
Πρώτο και κύριο, το περιβάλλον. Άλλο πολυκατοικίες ή ακόμα και ένα πάρκο και άλλο να βλέπεις την Αθήνα από ψηλά έχοντας ανέβει στην κορυφή από μονοπάτια. Άλλωστε στο βουνό ακόμα και όταν κάνεις την ίδια διαδρομή για νιοστή φορά είσαι υποχρεωμένος να προσέχεις λεπτομέρειες, πού θα πατήσεις, πώς δεν θα σκοντάψεις που σε κρατάνε σε εγρήγορση. Δεν θα πω ψέματα, μερικές φορές είσαι τόσο κουρασμένος που μπορεί να βρεθείς στο πιο ωραίο τοπίο του κόσμου και να μην το καταλάβεις. Άλλες πάλι όμως η ομορφιά σου ανεβάζει έναν κόμπο στον λαιμό.
Δεύτερον οι εναλλαγές. Μια διαδρομή μπορεί να είναι κουραστική αλλά υπάρχει η ανηφόρα, η κατηφόρα, το ίσιωμα, το τεχνικό μονοπάτι. Αλλάζεις ρυθμό, δεν παρακολουθείς το ρολόι και τραυματίζεσαι πολύ λιγότερο καθώς αλλάζουν οι μύες που κινητοποιούνται.
Λένε ότι όσο μεγαλώνεις, πρέπει σιγά σιγά να περιορίζεις τους στόχους σου. Για μένα το πέρασμα στο βουνό μου επέτρεψε να το αποφύγω. Έτσι με την συμπλήρωση των 60 είπα να κάνω τον πρώτο μου μαραθώνιο στο βουνό. Πήγα στο Ζαγόρι, θα γράψω γι’ αυτόν τον εξαιρετικό μαραθώνιο αργότερα, είχα την ικανοποίηση ότι τα κατάφερα και γνώρισα ένα από τα πιο όμορφα βουνά που ήταν απωθημένο μου εδώ και 30 χρόνια. Την επόμενη χρονιά πήγα Όλυμπο και φέτος Ταΰγετο και ξανά Όλυμπο, ελπίζοντας να τον κάνω λίγο πιο ξεκούραστα. Βουνά υπάρχουν πολλά όπως και μαραθώνιοι. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος λοιπόν ελπίζω να συνεχίσω.
Η ηλικία όμως φαίνεται και στο σώμα. Αυτό που κυρίως έχω παρατηρήσει είναι ότι αργεί περισσότερο η αποκατάσταση. Όταν ξεκίνησα έκανα 4 σκληρές προπονήσεις την εβδομάδα, εναλλάξ τέμπο και διαλλειμματική. Ακολουθούσε μια μέρα ξεκούραση, λονγκ και άλλη μια ημέρα ξεκούραση. Τον ίδιο ρυθμό ακολουθώ και σήμερα, την επομένη από μια σκληρή προπόνηση ωστόσο δυσκολεύομαι. Αναγκάζομαι να πηγαίνω πιο σιγά. Να πω πάντως ότι για καλή μου τύχη, όταν είπα σε φίλους για Όλυμπο το πρώτο που συνέστησαν ήταν ενδυνάμωση. Έχω προσθέσει λοιπόν και γυμναστήριο, άρα η προπόνηση είναι πιο έντονη.
Λέω για καλή μου τύχη γιατί βέβαια, μετά τα 50 γνωρίζουμε ότι συντελούνται διάφορες αλλαγές στο σώμα που καθιστούν αναγκαία την ενδυνάμωση. Σε μελέτες που έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δρομείς χάνουν σε δύναμη και μάλιστα ανεξάρτητα από την απώλεια μυϊκής μάζας που συντελείται προοδευτικά μετά την δεκαετία των 30. (εδώ)
Η απώλεια αυτή, ιδίως στους μυς της γάμπας, σημαίνει ότι στέκονται στον αέρα λιγότερη ώρα από τους νεότερους δρομείς. Για να το πούμε διαφορετικά, όσο πιο μεγάλος τόσο σέρνεις τα πόδια σου και όσο πιο νέος τόσο χοροπηδάς όταν τρέχεις. (εδώ)
Ενδυνάμωση λοιπόν για να αντέξουμε. Αυτό ωστόσο δεν αφορά μόνο τους δρομείς. Η απώλεια μυϊκής μάζας μας αφορά όλους. Κατ’ αρχήν επειδή οι μύες είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τον μεταβολισμό καθώς απαιτούν μεγαλύτερη ενέργεια. Όσο μικρότερη μυϊκή μάζα, τόσο χαμηλότερος ο μεταβολισμός, τόσο πιο εύκολα βάζουμε βάρος με ότι αυτό συνεπάγεται. Εξ ίσου σημαντική ωστόσο είναι η μυϊκή δύναμη για την διατήρηση της ανεξαρτησίας μας. Να μεγαλώσουμε αλλά να μεγαλώσουμε καλά, όσο το επιτρέπει το DNA μας.
ΥΓ Οι φωτογραφίες είναι από το Ζαγόρι, μέσα στον ορεινό όγκο της Τύμφης και σε τοξωτό γεφύρι μέσα στο φαράγγι του Βίκου.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
10°
