Λιγότερο από μήνας πλέον για τον Όλυμπο, είπαμε να κάνουμε μια σκληρή προπόνηση το Σάββατο − σκληρή φυσικά για τα μέτρα μας. Η ιδέα ήταν να ανέβουμε και να κατέβουμε τρεις φορές τα σκαλάκια για τον Μοντ Παρνές. Αν μου το έλεγαν πριν ένα χρόνο θα με έπιαναν τα γέλια. Τώρα είπα να το αποτολμήσω, άλλωστε πριν από μήνα είχαμε καταφέρει χωρίς μεγάλη δυσκολία τις δύο αναβάσεις.
Επτά και τέταρτο το πρωί λοιπόν ραντεβού στο τελεφερίκ, όλη σχεδόν η παρέα: Στέφανος, Ρόμπερτ, Θανάσης και Σούλα. Συναντάμε και τον Γιάννη, είχε πάει νωρίτερα να κάνει ένα ανέβασμα παραπάνω. Το άγχος ήταν ο καιρός. Η ΕΜΥ προέβλεπε βροχή και η κατηφόρα δεν αστειεύεται. Μόνο που βλέπω τις μπετόβεργες που συγκρατούν τους κορμούς των σκαλοπατιών να εξέχουν, η ιδέα να φάω τούμπα με τρομοκρατεί. Ψιχαλίζει και ο Γιάννης μας ενημερώνει ότι τα ξύλα γλιστράνε πολύ. Ευτυχώς ο καιρός κάπως ανοίγει, έχει και ζέστη, η διαδρομή είναι σχετικά στεγνή.
Δεν ήμασταν οι μόνοι που ανησυχούσαμε πάντως. Σε κάποιο σημείο της ανηφόρας διασταυρωνόμαστε με έναν δρομέα −είχαμε τρέξει μαζί και στο Τείχιο− ο οποίος μονολογεί: «Σαράντα χρονών άνθρωπος και να ανησυχώ όλο το βράδυ αν θα βρέξει για να μπορέσω να κάνω τα σκαλάκια». Με πιάνουν τα γέλια, μου έρχεται να του φωνάξω «Και που να γίνεις εξήντα».
Σκέφτομαι ότι τον καιρό τον φοβόμαστε πάντα πριν πάμε για τρέξιμο. Όπως οι καπετάνιοι που πανικοβάλλονται από τις προβλέψεις για τα μποφόρ και μένουν δεμένοι στο λιμάνι. Τόσα χρόνια, σπάνια έχω πέσει σε πραγματικά απαγορευτικό καιρό. Στις περισσότερες περιπτώσεις ντυνόμαστε παραπάνω από ό,τι χρειάζεται. Θυμάμαι στον πρώτο μου αγώνα στον Ενιπέα έριχνε χιονόνερο, φύσαγε και είχε θερμοκρασία κοντά στο μηδέν. Είχα ντυθεί σαν κρεμμύδι παρά το ότι ένας πιο έμπειρος μού είχε πει ότι μέσα στο δάσος ο καιρός μαλακώνει και σπάει ο αέρας. Κατέληξα να ιδρώνω σαν να ήταν καλοκαίρι. Ακόμα και τις φορές που έχουμε βγει με χιόνι, το κρύο σπάνια είναι πρόβλημα αν έχεις τα κατάλληλα τεχνικά ρούχα. Με εξαίρεση τα χέρια. Δεν ξέρω αν εγώ έχω ευαισθησία αλλά και δύο ζευγάρια γάντια να φορέσω, τα δάχτυλά μου κοκαλώνουν. Με έχουν σώσει ειδικά θερμαντικά αυτοκόλλητα που έχω ανακαλύψει . Ο αέρας πάλι είναι διαφορετικό θέμα. Μου έχει τύχει δυο φορές, μια στην κορυφή της Ζήρειας και μια στην Πάρνηθα που πονούσε το πρόσωπό μου από τις ριπές. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, με το που κατεβήκαμε λίγο και μπήκαμε στο δάσος ο αέρας μαλάκωσε. Το μόνο που δεν αντιμετωπίζεται είναι η αρκετά συνηθισμένη στα βουνά, καλοκαιρινή καταιγίδα με κεραυνούς. Σε δύο από τις τέσσερις φορές που συμμετείχα στη Ζήρεια ο αγώνας διακόπηκε γι' αυτόν τον λόγο.
Στον Όλυμπο βέβαια το χαρακτηριστικό είναι οι εναλλαγές. Ξεκινάς με δροσιά από το Δίον στις έξι το πρωί, ανεβαίνεις κορυφή που μπορεί να πέσεις σε μονοψήφιες θερμοκρασίες με βροχή ή ακόμα και χιόνι, και καταλήγεις −εμείς οι πιο αργοί τουλάχιστον− στον Ενιπέα μεσημέρι με θερμοκρασίες πάνω από 30 βαθμούς. Πέρυσι θυμάμαι το τελευταίο μισάωρο περνούσα το μαρτύριο της δίψας, παρότι κουβαλούσα 1 λίτρο νερό! Στην ανάβαση το νερό είναι παραπανίσιο βάρος, στην κατάβαση δεν φτάνει. Φέτος σκέφτομαι να κάνω το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με μισό λίτρο και να γεμίσω στο τέλος τις δύο φιάλες που κουβαλάω.
Επιστρέφω στην προπόνηση του Σαββάτου. Ανεβαίνουμε δύο φορές χωρίς πρόβλημα. Υπάρχει σχετική πολυκοσμία − φαντάζομαι ότι όσοι δεν είχαν πάει Μέτσοβο και ετοιμάζονται για Όλυμπο ήταν στην Πάρνηθα. Μας κάνουν εντύπωση δρομείς που βγάζουν όλη την ανηφόρα τρέχοντας. Να κάτι που δεν θα καταφέρω. Είκοσι χρόνια πριν ίσως. Ένα μικροατύχημα αναγκάζει πάντως την ομάδα να χωρίσει, το ένα αυτοκίνητο αποχωρεί. Μένω μόνος, λέω να συνεχίσω λίγο ακόμα ώστε να συμπληρώσω το τρίωρο. Τελικά ανεβαίνω και για τρίτη φορά, 3 ώρες και 42 λεπτά, 1.492 θετική υψομετρική 11,5 χιλιόμετρα. Καμαρώνω ανοήτως και μέσα μου σκέφτομαι ότι μπορεί να καταφέρω να βγάλω τον Όλυμπο λίγο πιο ξεκούραστα.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
11°
Σκέφτομαι ότι τον καιρό τον φοβόμαστε πάντα πριν πάμε για τρέξιμο. Όπως οι καπετάνιοι που πανικοβάλλονται από τις προβλέψεις για τα μποφόρ και μένουν δεμένοι στο λιμάνι. Τόσα χρόνια, σπάνια έχω πέσει σε πραγματικά απαγορευτικό καιρό. Στις περισσότερες περιπτώσεις ντυνόμαστε παραπάνω από ό,τι χρειάζεται. Θυμάμαι στον πρώτο μου αγώνα στον Ενιπέα έριχνε χιονόνερο, φύσαγε και είχε θερμοκρασία κοντά στο μηδέν. Είχα ντυθεί σαν κρεμμύδι παρά το ότι ένας πιο έμπειρος μού είχε πει ότι μέσα στο δάσος ο καιρός μαλακώνει και σπάει ο αέρας. Κατέληξα να ιδρώνω σαν να ήταν καλοκαίρι. Ακόμα και τις φορές που έχουμε βγει με χιόνι, το κρύο σπάνια είναι πρόβλημα αν έχεις τα κατάλληλα τεχνικά ρούχα. Με εξαίρεση τα χέρια. Δεν ξέρω αν εγώ έχω ευαισθησία αλλά και δύο ζευγάρια γάντια να φορέσω, τα δάχτυλά μου κοκαλώνουν. Με έχουν σώσει ειδικά θερμαντικά αυτοκόλλητα που έχω ανακαλύψει . Ο αέρας πάλι είναι διαφορετικό θέμα. Μου έχει τύχει δυο φορές, μια στην κορυφή της Ζήρειας και μια στην Πάρνηθα που πονούσε το πρόσωπό μου από τις ριπές. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, με το που κατεβήκαμε λίγο και μπήκαμε στο δάσος ο αέρας μαλάκωσε. Το μόνο που δεν αντιμετωπίζεται είναι η αρκετά συνηθισμένη στα βουνά, καλοκαιρινή καταιγίδα με κεραυνούς. Σε δύο από τις τέσσερις φορές που συμμετείχα στη Ζήρεια ο αγώνας διακόπηκε γι' αυτόν τον λόγο.
