Το ερωτηματολόγιο του δρομέα: Κώστας Γκελαούζος

O Έλληνας πρωταθλητής Κώστας Γκελαούζος τερμάτισε τρίτος στον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας με χρόνο 2:19.02. Με την επίδοσή του αυτή, ο αθλητής του Παναθηναϊκού έγινε ο δεύτερος γρηγορότερος Έλληνας όλων των εποχών στην Αυθεντική Διαδρομή. Διαβάστε όσα είχε πει το 2017 στην ATHENS VOICE απαντώντας στο Ερωτηματολόγιο του Δρομέα. 

Πέντε λέξεις που θα έβαζες δίπλα στη λέξη τρέξιμο;
Ευεξία, ηρεμία, χαρά, σκέψη, πάθος.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή;
Δεν έχω αγαπημένες. Μου αρέσει να τρέχω παντού. Μου αρκεί να τρέχω.

Ποιο φυσικό χάρισμα θα ήθελες να είχες;
Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε. Θα αρκεστώ στο χάρισμα της υπομονής.

Ποια είναι η μεγαλύτερή σου επιτυχία τρέχοντας;
Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάποια ξεχωριστή επιτυχία. Έχω ψηλά τον πήχη. Μια τιμητική διάκριση όμως είναι ο τερματισμός και η δεύτερη θέση στην Κλασική Διαδρομή.

Με ποιον θα ήθελες να τρέχεις παρέα;
Προτιμάω να τρέχω μόνος μου. 

Ποιο τραγούδι ακούς στα τρεξίματά σου;
P.I.M.P., «50 cent». Αυτή την περίοδο. 

Τι σκέφτεσαι όταν τρέχεις;
Πολλά, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από ό,τι σκεφτόμουν μόλις σταματήσω.

Ταχύτητα ή αντοχή;
Αντοχή. Η ταχύτητα σε κρατάει απασχολημένο μέχρι 50΄΄ το πολύ. 

Ποιος αθλητής θα ήθελες να ήσουνα;
Kenenisa Bekele.

Ποιο φόβο σου νικάς τρέχοντας;
Το φόβο με όλη του τη σημασία του και με όσα παρακλάδια έχει. Προσπαθώ να δείχνω στον εαυτό μου ότι είμαι ικανός για όλα. 

Πού σε έχει βοηθήσει το τρέξιμο;
Υπομονή, πείσμα και ψυχραιμία στην κατάλληλη και κρίσιμη στιγμή.

Τι τρως πριν και μετά από έναν αγώνα;
Πριν κυρίως υδατάνθρακα. Μετά προσπαθώ να φάω και υδατάνθρακα για να αναπληρώσω ενέργεια, αλλά θα φάω και τη σαβούρα μου για να αποφορτιστώ.

Πρωινό ή απογευματινό τρέξιμο;
Πρωί.

Έχεις αξεσουάρ, φυλακτό, κόσμημα, ρούχο που θέλεις να έχεις πάντα μαζί σου;
Δεν θέλω να «εγκλωβίζομαι» σε αντικείμενα.

Το προσωπικό σου (αθλητικό/δρομικό) απόφθεγμα;
Όσο πιο γρήγορα πας, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσεις.

Ο Κώστας τρέχοντας νικά το φόβο, δεν υπάρχει κανείς που να μη φοβάται, κι όλοι μας προσπαθούμε το φόβο να ξορκίσουμε. Παραμένει όμως ένα φυσιολογικό συναίσθημα που το χρειαζόμαστε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας και για να αναδείξουμε το κουράγιο μας να περπατάμε ή να τρέχουμε σε άγνωστους δρόμους. Για τον Λάο Τσε «όποιος μπορεί μέσα στο φόβο να κοιτάξει πάντοτε απρόσβλητος θα μένει».