Ραντεβού στον Υμηττό λοιπόν για κάτι ήπιο

Την Τρίτη συνάντησα έναν φίλο, τον Νίκο Κωστόπουλο, που είχε τρέξει κι αυτός στο Τείχιο την προηγούμενη Κυριακή. Θα μεταφέρω την συνομιλία μας προσεχώς, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς είναι από τους πρωτοπόρους του ορεινού τρεξίματος. Ένα μέρος της ζωντανής του ιστορίας. Όταν βρεθήκαμε είχε ολοκληρώσει ένα πρωινό τρέξιμο 24 χιλιομέτρων. Την Δευτέρα, την επομένη του αγώνα δηλαδή, για να χαλαρώσει είχε κάνει ποδήλατο. Εγώ πάλι τίποτα. Την Τρίτη είχα καταφέρει μόλις 5 χιλιόμετρα, σερνώμενος στον διάδρομο. Τα πόδια μου ήταν βαριά κι ήμουν πιασμένος από την κορφή ως τα νύχια. Αυτά για να μην παίρνει το κεφάλι μου αέρα.

Στην πραγματικότητα, όλη η εβδομάδα πέρασε με πολύ χαλαρό τρέξιμο και μόνο το Σάββατο ήμουν σε σχετικά καλή κατάσταση. Ραντεβού στον Υμηττό λοιπόν για κάτι ήπιο με Στέφανο και Ρόμπερτ. Τελικά κάναμε 25 χιλιόμετρα σε τρεις περίπου ώρες. Η διαδρομή κλασική, ο περιφερειακός του Άνυδρου Υμηττού, της μικρότερης κορυφής δηλαδή πάνω από τον Χολαργό και στη συνέχεια το μονοπάτι που πάει στις κεραίες και πίσω. Νωρίς το πρωί είχε αρκετή δροσιά και μια καταπληκτική ορατότητα, βλέπαμε την Πελοπόννησο, πίσω από την Αίγινα, Εύβοια και τις πρώτες Κυκλαδες. Αφήστε που πέσαμε και σε έναν λαγό που γύρναγε από την νυχτερινή του βόλτα στην Αγία Παρασκευή. Για την Πέρδικα δεν λέω, συνηθισμένο πια θέαμα. Τόσο κοντά στην πόλη και τόσο μακριά.

Από φυσική κατάσταση, έχω την αίσθηση ότι οι τελευταίοι αγώνες μάς έκαναν καλό, βγάζουμε πιο άνετα και πιο γρήγορα  τις ανηφόρες. Τέσσερις και μία έμειναν για τον Όλυμπο, δηλαδή δυο καλές προπονήσεις και μετά σιγά-σιγά αποφόρτιση.

Μοναδικό πρόβλημα, για την ώρα, ένας έντονος πόνος στο πλάι του μεγάλου δάκτυλου του ποδιού, στο σημείο που τρίβεται με το παπούτσι. Όταν γύρισα στο σπίτι είδα μια μεγάλη φουσκάλα γεμάτη αίμα. Το πρόβλημα ξεκίνησε στον μαραθώνιο του Ταΰγετου, χειροτέρεψε σε Παρνασσό και Τείχιο και τελικά εκδηλώθηκε προχθές. Μου έχει ξανασυμβεί, χωρίς πόνο όμως και χωρίς αγώνα μπροστά μου. Είναι φανερό ότι αν δεν κάνω κάτι,  θα υποφέρω στον Όλυμπο. Έχω δει αθλητές να βάζουν βαζελίνη στα πόδια τους, δεν ξέρω όμως πόσο αποτελεσματικό είναι. Τα ειδικά αυτοκόλλητα είναι σίγουρα καλύτερα, δεν έχω βρει ποτέ μου ωστόσο στην Ελλάδα. Έχω διαβάσει πάντως ότι σε ένα σχετικό πείραμα, η καλύτερη λύση βρέθηκε ότι είναι η ταπεινή χαρτοταινία για ιατρική χρήση. Φαντάζομαι ότι υπάρχει στα φαρμακεία. Δες εδώ.

Το επόμενο πρόβλημα που συνήθως με ταλαιπωρεί είναι βέβαια οι πανταχού παρούσες πέτρες. Ένα μικρό χαλικάκι που μπαίνει στο παπούτσι, καλή ώρα το Σάββατο, μοιάζει με κοτρώνα που σου διαλύει την πατούσα. Μπορείς πάντα να σταματήσεις να το βγάλεις. Το να ξανασηκωθείς όμως μπορεί να αποδειχθεί μαρτύριο καθώς οι μύες της μέσης έχουν κοκαλώσει μετά από κάποιες ώρες τρέξιμο. Ως τώρα απλώς το υπέμενα, μου έχει μπει η ιδέα όμως να δοκιμάσω τις ειδικές γκέτες. Το θέαμα είναι ολίγον αστείο, μπρος στον πόνο όμως, τι είναι τα κάλλη.

Υ.Γ. Γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, δημοσιεύω τη φωτογραφία μου από τον αγώνα στο Τείχιο. Αποδεικνύει αυτό που γνωρίζουν όλοι όσοι τρέχουν. Ότι δηλαδή στο 90% των περιπτώσεων οι φωτογραφίες μάς βγάζουν χάλια, για να μην πω μας κάνουν ολίγον ρεζίλι. Όλα θέλουν την τέχνη τους.