Στην αρχή, μετά τις διατάσεις και το start στο κινητό, κάνεις λίγα μέτρα - 20, 30 - στην άσφαλτο. Κι ευθύς μπαίνεις στην ανηφόρα και στο μονοπάτι. Κάτω χώμα, χώμα πατημένο, και πετρούλες, σε λίγο γίνεται χαλικόδρομος. Ψιλό χαλίκι και τρέχεις ανάμεσα στα δένδρα, χαμηλά είναι, όμορφα. Βλέπεις ουρανό και ολόγυρα ανθάκια, από αυτά που τα φυσάς και πετάνε. Κλέφτες τα λένε, θαρρώ, και κλέφτης της ανάσας είναι αυτό το ανηφορικό μονοπάτι, μα έχεις την ανταμοιβή να βλέπεις μόνο πράσινο γύρω σου και μπλε επάνω. Ακούς και τη λεωφόρο, που είναι στα 20 μέτρα πλάι σου, παράλληλα με την ανηφόρα που αγκομαχάς, μα δε τη βλέπεις. Ο φράχτης είναι κατάφυτος κι εσύ τρέχεις.
Ακούς και την ανάσα σου, μετά 400 περίπου μέτρα και καμιά 30αριά μέτρα πιο ψηλά. Την ανάσα που βγαίνει δύσκολα... Μα νάτο το ίσιωμα, στροφή δεξιά, και αμέσως ελαφριά κατηφόρα. Μπαίνεις ανάμεσα στα πεύκα. Τρέχεις πάνω σε χώμα, μαύρο, και σε πευκοβελόνες. Το μονοπάτι ευρύχωρο, καλό και στρωμένο. Το χιλιόμετρο έρχεται σε ένα μικρό S-άκι, στην καρδιά του δάσους, εκεί που λίγο απλώνει ολόγυρα ένα ξέφωτο. Μετά ξανά λίγη ανηφόρα, στρίβεις δεξιά και ισιώνεις ξανά, το μονοπάτι ανοίγει, γίνεται φαρδύ, και τρέχεις προς την άκρη του δάσους. Τέρμα τα πεύκα. Ελαφριά ανηφορίτσα, γύρω από ένα μεγάλο ανοικτό χωράφι, γεμάτο με κλήματα. Το δεύτερο χιλιόμετρο σε βρίσκει έτοιμο να κατηφορίσεις. Θέλει προσοχή το κατέβασμα, είναι κακοτράχαλος ο δρόμος, λίγο χώμα και πολλές μεγάλες πέτρες, γιατί είναι χαλασμένο από τις νεροσυρμές που μαζεύει στις βροχές του φθινοπώρου.
Από εδώ και μπρος κατεβαίνεις. Μπαίνεις ξανά δίπλα στα πεύκα σε λίγο. Χαλαρώνεις, και το 3ο χιλιόμετρο σε βρίσκει χαμηλά, έχεις φτάσει στο κατώτερο σημείο. Κάνεις δεξιά και τρέχεις δίπλα στον κάτω μαντρότοιχο, με πολυκατοικίες απ'έξω. Το μονοπάτι είναι γύρω στο ένα μέτρο πλατύ, με χώμα πολύ καλά πατημένο, γρασίδι ψηλό γύρω - γύρω με παπαρούνες και μαργαρίτες. Δένδρα και πράσινο, ολούθε. Φτάνεις ξανά δίπλα στον τοίχο που σε απομονώνει από τη λεωφόρο, ανηφορίζεις και πάντα μέσα στο χόρτο ο κύκλος κλείνει στα 3,7χλμ. Κάνεις μισό γύρο ακόμη, και τερματίζεις έχοντας γράψει 5,5χλμ, ιδρωμένος και με τους τετρακέφαλους να λένε "ευχαριστώ" και "όχι άλλο".
Τέντωμα, διατάσεις, σφυγμοί, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, στρίβεις στην Κηφισίας και φεύγεις.
Όλα τα παραπάνω είναι ένα τυπικό πεντάρι στο Άλσος Συγγρού.
Θα πάτε εκεί για να φτιάξετε πόδια. Θα πάτε εκεί για να φτιάξετε αντοχή και ανάσες. Θα πάτε εκεί για να ευχαριστηθείτε τρέξιμο στη φύση. Δίπλα στους μελισσοκόμους, τους φοιτητές της Γεωργικής Σχολής που φροντίζουν τα κλήματα, δίπλα στα παιδιά από το Γυμνάσιο και το Λύκειο των Αναβρύτων, δίπλα στους πολλούς, πολλούς Αθηναίους που το επισκέπτονται κάθε Σαββατοκύριακο.
Μπορείτε και να περπατήσετε. Μπορείτε και να βγάλετε βόλτα το κατοικίδιο. Προσοχή, μόνο: Προσέχετε εμάς που τρέχουμε, γιατί τα σκυλάκια ενίοτε ορμάνε!
Και τρέχουμε πολλοί στο Άλσος. Από όταν το έμαθα, το έχω τρέξει σχεδόν όλες τις εποχές. Και με όλους τους καιρούς.
Είναι απαιτητικό το καλοκαίρι. Από πείρα σας λέω: Όσο ζεσταίνει ο καιρός, πηγαίνετε και πιο πρωί. Ειδικά όταν πιάσει Ιούνιος και μετά, η ζέστη μαζί με την ανηφόρα σε ζορίζει... αν και έχει αρκετές σκιές για δροσιά ακόμη και στο καταμεσήμερο.
Μα τώρα την άνοιξη είναι ένας καταπράσινος παράδεισος. Urban jungle, indeed.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
