Στο σχολείο ήμουν από εκείνα τα παιδάκια που όταν μας έβαζαν οκλαδόν στο μάθημα της γυμναστικής, έπεφτα προς τα πίσω. Τόση ευλυγισία. Σήμερα το χειρότερό μου είναι οι διατάσεις. Αρκεί να δείτε πόσο υποφέρω για να φτάσω −που δεν τα φτάνω− τα δάχτυλα του ποδιού μου με επίκυψη για να καταλάβετε. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τη χαρά μου όταν μελέτες έδειξαν πως οι διατάσεις πριν από το τρέξιμο, όχι μόνο δεν κάνουν καλό αλλά αντιθέτως μειώνουν τις επιδόσεις και μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμό. Επιτέλους, τέλος σε όλη αυτή την ιεροτελεστία των δρομέων πριν από τους αγώνες, με τις περίτεχνες κινήσεις που μου προκαλούσαν αίσθημα κατωτερότητας. Για να μην τις κάνω, σκεφτόμουν, δεν είμαι κανονικός δρομέας. Δυστυχώς όμως, όχι τέλος και με τις διατάσεις. Το αντίθετο.
Για μένα όλα ξεκίνησαν από τον χρόνιο πόνο στη μέση. Έναν πόνο που σχεδόν κάθε πρωί, μετά το τρέξιμο, χειροτερεύει αλλά έχω αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να μου αλλάξει συνήθειες. Είμαι για λίγο σαν στραβωμένος σουγιάς, γρήγορα όμως συνέρχομαι και συνεχίζω τη μέρα μου. Σε έναν παροξυσμό του πόνου, πριν τρία χρόνια, πήγα σε έναν εξαιρετικό φυσικοθεραπευτή ο οποίος μου εξήγησε ότι πρόκειται για μυϊκό σπασμό και η καλύτερη θεραπεία είναι η ζέστη και διατάσεις κυρίως στους δικέφαλους. Από τότε, όποτε χειροτερεύει ο πόνος, τον διαχειρίζομαι με αυτό τον τρόπο. Ένα μικρό θαύμα.
Ο επόμενος σταθμός ήταν το βουνό. Μετά από κάποιες ώρες με ανεβοκατεβάσματα αρχίζουν να πονάνε τα ισχία. Με την προπόνηση βέβαια αντέχω περισσότερο, το πρόβλημα όμως με ταλαιπωρεί. Στο γυμναστήριο μού σύστησαν και πάλι διατάσεις, υποστηρίζοντας ότι ο πόνος προκαλείται από το σφίξιμο του μυ. Όσα έχω διαβάσει συνηγορούν σε αυτό. Το τρέξιμο, βλέπετε, σφίγγει τους μύες των ποδιών οι οποίοι όμως έτσι λειτουργούν καλύτερα ως ελατήρια, αξιοποιώντας την ενέργεια που παίρνουν από την πρόσκρουση στο έδαφος. Εξαίρεση αποτελούν τα ισχία που δεν έχουν την ίδια λειτουργία. Διατάσεις λοιπόν.
Ο τρίτος παράγοντας που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα μέσα μου υπέρ των διατάσεων ήταν η ηλικία και το καθισιό. Και τα δυο έχουν σαν αποτέλεσμα να κονταίνουν οι μυς. Τραβώντας λίγο την αναλογία, αυτό συνεπάγεται ότι έχουμε μικρότερα ελατήρια. Σύμπτωμα γήρανσης. Από εκεί πιθανώς και η τελευταία μόδα στις ΗΠΑ για ειδικά προγράμματα διατάσεων που βοηθούν, λένε, να μένουμε νέοι. Πάλι διατάσεις λοιπόν.
Αν είναι να τις κάνω, σκέφτηκα, ας τις κάνω σωστά. Κατόπιν αυτών, πήρα τηλέφωνο για να ζητήσω συμβουλές από τον Δημήτρη Κασίμη, γνωστό προπονητή δρομέων αντοχής. Οι βασικές αρχές που συγκράτησα.
Πότε: Όταν είμαστε γενικώς ζεστοί, καλύτερα μετά από μια ελαφριά προπόνηση. Μετά από έντονη προπόνηση ή αγώνα τις αποφεύγουμε και να αφήνουμε να περάσει κάποιος χρόνος. Η λογική είναι ότι οι ίδιες οι διατάσεις επιβαρύνουν τους ήδη καταπονημένους μύες.
Πόσο: Έως ότου νιώσουμε έναν «γλυκό πόνο». Με άλλα λόγια δεν πρέπει να υποφέρουμε − η μεγαλύτερη ένταση μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό. Η διάρκεια που προτείνει είναι δεκαπέντε δευτερόλεπτα, για 4-5 φορές.
Κάθε πότε: 3-4 φορές την εβδομάδα.
Πού: Σε όλες τις μεγάλες ομάδες μυών, κνήμη, αχίλλειο, μηρούς, δικέφαλους, γλουτούς, ραχιαίους, κοιλιακούς αλλά και χέρια, ώμους. Ειδικά τους τελευταίους τους παραμελούμε, είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικοί, λέει ο Δημητρης Κασίμης, για την αναπνοή.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
18°
