Χέρι-χέρι

Σταμάτησε εξαντλημένος σχεδόν 300 μέτρα πριν τον τερματισμό. Ήταν αδύνατον να προχωρήσει. Ο αγώνας είχε τελειώσει για εκείνον. Ήταν η στιγμή που τρέμει κάθε δρομέας: ο τοίχος, η απόλυτη αδυναμία να κάνεις ένα βήμα ακόμα, κάποτε η αδυναμία να σκεφτείς καν την επόμενη κίνηση.

Ήταν ο μαραθώνιος του Λονδίνου, πριν λίγες μέρες. Και ο David Wyeth έφτασε ως εκεί -σχεδόν στον τερματισμό- πασχίζοντας κυριολεκτικά να σταθεί όρθιος. Ένιωθε τη γραμμή που σηματοδοτεί το τέλος της προσπάθειας και την απαρχή του επόμενου κύκλου, μα δεν μπορούσε να φτάσει ως εκεί. Αναμετριόταν με το αδύνατο.  

Και τότε, στην τελευταία στροφή του αγώνα, εμφανίστηκε ως δια μαγείας ένας άγνωστος συναθλητής του. Ο Matthew Reese τον είδε από απόσταση, κατάλαβε από μακριά την αδυναμία του και αποφάσισε χωρίς δεύτερη σκέψη να τον βοηθήσει. Έφτασε δίπλα του, πέρασε το χέρι γύρω του, αγκαλιάζοντάς τον, και περπάτησε μαζί του ως τον τερματισμό, ανάμεσα σε θεατές που παραληρούσαν. 

«Του είπα «έλα, μπορούμε να το κάνουμε, θα το κάνουμε μαζί, θα περάσουμε μαζί τη γραμμή του τερματισμού», δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα, προσπαθώντας να αιτιολογήσει την αυτόματη αντίδρασή του. «Θέλαμε κι οι δυο να τερματίσουμε και είχαμε ίδιο στόχο -να κατέβουμε κάτω από τις τρεις ώρες. Είδα πως δεν μπορούσε μόνος του και προχωρήσαμε μαζί». 

Δεν τον ένοιαζε πια ο χρόνος, και ας ήταν προετοιμασμένος και γρήγορος. Εκείνη την ώρα, προτεραιότητα είχε ο άγνωστος συναθλητής και μοναδικό μέλημά του  ήταν να βοηθήσει. Τερμάτισαν σε 2.52.26. Κι όταν αργότερα, μπροστά στους φωτογράφους και στις κάμερες, κλήθηκε να υπερασπιστεί την επιλογή του, δεν είχε να πει τίποτα παρά το αυτονόητο για εκείνον: ήθελε να βοηθήσει και το έκανε. 

Η ιστορία του Reese «έπαιξε» στα μέσα. Μα ο ίδιος υποστήριξε πως έκανε αυτό που θα έκανε κάθε άλλος δρομέας στην ίδια περίπτωση. Και ίσως αυτό το αυτονόητο, το εν πολλοίς χαμένο στις μέρες μας, βρίσκει ακόμα εφαρμογή στις μεγάλες αποστάσεις. 

Ναι, ο μαραθώνιος είναι μοναχικό άθλημα. Ατομικό, στην προπόνηση και στον αγώνα. Όσο κι αν προπονείσαι με παρέα, όσο κι αν αναζητάς και φτιάχνεις την ομάδα που θα σε συνδράμει, όσο κι αν έχεις κοντά σου εκείνους που ξεκινούν μαζί σου τις διαδρομές ή στέκονται δίπλα σου στην αφετηρία, είσαι πάντα εσύ που περνάς τη γραμμή του τερματισμού. Μόνος, με αντίπαλο συχνότερα εσένα, σπανιότερα κάποιον άλλο. 

Λίγους μήνες νωρίτερα, στην Ολυμπιάδα του Ρίο, δύο αθλήτριες στον αγώνα των 5.000 μέτρων, η Nikki Ηamblin από τη Νέα Ζηλανδία και η Abbey D’ Agostino από τις ΗΠΑ, είχαν την ατυχία να συγκρουστούν μεταξύ τους τέσσερις στροφές πριν τον τερματισμό. Τρέχοντας στο μέσο μιας ομάδας, η Hamblin παραπάτησε και έπεσε, με αποτέλεσμα η D’ Agostino που ακολουθούσε να  πέσει επάνω της ανακόπτοντας την πορεία της. Η D’ Agostino σήκωσε την βαρύτερα χτυπημένη Hamblin στα πόδια της και άρχισαν να τρέχουν μαζί. Και όταν άρχισε να παραπατάει από τους πόνους, ήταν η σειρά της Hamblin να τη συνδράμει. Περπάτησαν μαζί ως τον τερματισμό, περνώντας τη γραμμή στις τελευταίες θέσεις, μέσα σε καταιγιστικά χειροκροτήματα από το κοινό. Δεν είχαν γνωριστεί πριν τον αγώνα -πριν την κοινή τους πτώση, για την ακρίβεια. Και ήταν η Ολυμπιάδα, ο σημαντικότερος αγώνας, αυτός που όλοι οι αθλητές ονειρεύονται κι ελάχιστοι έχουν την τιμή να βάλουν στην προσωπική τους ιστορία. 

Ναι, οι μεγάλες αποστάσεις είναι εμβληματικά μοναχική υπόθεση. Μα όποιος έχει τη δύναμη να αναμετριέται με τον δυσκολότερο αντίπαλο -τον εαυτό του- ξέρει να κοιτάζει μέσα του. Μπορεί να αξιολογεί τη στιγμή και την ανάγκη, να αντιλαμβάνεται τον κόπο και την εξάντληση του συναθλητή. Μπορεί να σταθμίζει τις προτεραιότητας και να δίνει προβάδισμα στον άλλο αντί στον εαυτό του. Μπορεί να κάνει πίσω για να βγει ο άλλος μπροστά, ή δίπλα. Συμβαίνει στους μεγάλους αθλητές, συμβαίνει συχνότερα στους χιλιάδες ανώνυμους δρομείς. Εκείνους που κοντοστέκονται για να βεβαιωθούν πως ο

«ανταγωνιστής»  που σταμάτησε εκτός δρόμου δεν χρειάζεται βοήθεια, εκείνους που σπρώχνουν απαλά στην πλάτη τον δρομέα που σταμάτησε και τρεκλίζει από κόπωση, εκείνους που, τρέχοντας για να φτάσουν το δικό τους ρεκόρ, βρίσκουν τη δύναμη να φωνάξουν «φύγε μπροστά» ή «μπορείς» σ΄εκείνον που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει.  Συμβαίνει σ΄εκείνους που αψηφούν τον δικό τους χρόνο για να βοηθήσουν, συχνά χωρίς να το έχουν προαποφασίσει, τον συναθλητή που αλλιώς δεν θα τα καταφέρει. Συμβαίνει σε όσους τρέχουν με σκοινάκι στον καρπό, αποφασίζοντας να γίνουν τα μάτια του συναθλητή τους που δεν βλέπει. Συμβαίνει. Και τέτοιες ώρες θυμόμαστε πως η εμβληματική διαδρομή, ο μοναχικός αγώνας, αποκτά άλλη αξία όταν αποφασίσουμε να τον τρέξουμε χέρι-χέρι, αναζητώντας αλλού το ρεκόρ.