Και δρομέας και γραφιάς

Την προηγούμενη Κυριακή, τρέχοντας στο «μονοπάτι του Παρνασσού», έκανα κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ στην διάρκεια ενός αγώνα. Σταμάτησα και τράβηξα μια φωτογραφία! 

Για όσους τρέχουν αγωνιστικά, αυτό, φαντάζομαι, είναι αδιανόητο, η χειρότερη αμαρτία. Και για μένα όμως. Παρότι έχω τρέξει αρκετές φορές με μοναδικό στόχο να τερματίσω, χωρίς δηλαδή να με νοιάζει ο χρόνος, η ιδέα ότι μπορώ να σταματήσω για να θαυμάσω ή να απαθανατίσω  την θέα, μου ήταν τελείως ξένη. Οι δρομείς που το έκαναν μου προξενούσαν απορία, ίσως και μια μικρή ζήλεια, καθώς πάντα θεωρούσα ότι δεν έχω δικαίωμα να ξαποστάσω, πρέπει να δώσω τον καλύτερο εαυτό  μου. Σαν να ήμουν σε διαρκή ανταγωνισμό με το ρολόι μου. Ακόμα και στους σταθμούς τροφοδοσίας, οι στάσεις αυστηρά όσο χρειαζόταν για να πιω νερό και να πάρω τζελάκι.

Το ότι σταμάτησα λοιπόν ήταν για μένα μια μικρή επανάσταση. Το έκανα με τύψεις φυσικά. Μια δυο γρήγορες λήψεις και στη συνέχεια τρέχοντας να προσπαθώ να βάλω το τηλεφωνό μου πίσω στη θήκη, ρισκάροντας να φάω μια μεγαλοπρεπή τούμπα. Αλλά πάντως σταμάτησα και το οφείλω στο μπλογκ μου.

Είχαμε μόλις τελειώσει  μια μεγάλη ανηφόρα και τρέχαμε σε ένα μονοπάτι μέσα στα έλατα, όταν σε μια στροφή, εμφανίστηκε μπροστά μας η Λιάκουρα, η ψηλότερη κορυφή του βουνού, χιονισμένη και σε όλη της την μεγαλοπρέπεια καθώς άστραφτε στον ήλιο. Μια εικόνα που σου έκοβε την ανάσα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να την βγάλω φωτογραφία για να μεταφέρω, όσο μπορώ, το δέος της στιγμής στο μπλόγκ. Συνειδητοποίησα έτσι ότι το γράψιμο έχει αλλάξει και τον τρόπο που τρέχω.

Κατ´ αρχήν προσέχω πολύ περισσότερο τι συμβαίνει γύρω μου. Το έκανα πάντα, λίγο πολύ υποσυνείδητα. Τώρα το κάνω πολύ πιο συστηματικά. Για παράδειγμα στον Λυκαβηττό, χρόνια τώρα, όταν συναντιόμαστε με την κ. Ευφροσύνη χαιρετιόμαστε και στις γιορτές ανταλλάσσουμε ευχές. Πρώτη φορά όμως αποφάσισα να ρωτήσω το όνομα της και να την βγάλω φωτογραφία για το μπλογκ. 

Έχω αρχίσει όμως να προσέχω περισσότερο και το πώς τρέχω. Έτσι επειδή θέλω να γράψω για τους τραυματισμούς μου ξαφνικά, άρχισα να προσέχω τις κινήσεις μου. Αν πατάω πρώτα με την φτέρνα, πράγμα επικίνδυνο, ή με το μπρος μέρος του ποδιού, που είναι και το «φυσικό» πάτημα. Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου, σε μια δύσκολη κατηφόρα, να προσπαθώ να αλλάξω το πως πατάω για να περιορίσω την πίεση στα γόνατα.

Εντάξει απέχω πολύ από αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν "mindful running", σε ελεύθερη μετάφραση τρέξιμο με διαλογισμό. Παρόλα αυτά το τρέξιμο έχει γίνει και για μένα  μια πιο πλούσια εμπειρία.