Πριν από λίγες εβδομάδες είχα γράψει για τον φίλο μου τον Νίκο Μαραντζίδη που τερμάτισε τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης στον εξαιρετικό χρόνο των τριών ωρών και τεσσάρων λεπτών αλλά ήταν απογοητευμένος επειδή δεν κατέβηκε κάτω από τις τρεις ώρες. Έκανα χιούμορ, τι να πούμε εμείς οι υπόλοιποι έγραφα, τέτοιο χρόνο δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ούτε από πολύ, πολύ μακριά.
Μια ημέρα αργότερα δέχθηκα ένα πολύ σοβαρό τηλεφώνημα από τον Νίκο που μου μίλησε για τον «βαθύ και βουβό» πόνο του μαραθωνοδρόμου, όταν δεν πιάνει τον στόχο του, έναν πόνο «σαν την ήττα στις εκλογές».
«Ο μαραθώνιος, μου εξήγησε, διαφέρει από τις άλλες αποστάσεις. Εγώ που τρέχω για παράδειγμα 10αρια και ημιμαραθώνιους μπορώ να τρέξω τουλάχιστον 5-10 τέτοιους αγώνες το χρόνο αν το επιθυμώ. Ακόμη και ένας μέτρια προετοιμασμένος μπορεί να το κάνει, οπότε το να μην πιάσεις τον χρονικό στόχο που έβαλες είναι μεν μια απογοήτευση που εξισορροπείται όμως από το γεγονός πως σε 20 μέρες το αργότερο ένα μήνα μπορείς να τρέξεις έναν άλλον. Στην περίπτωση του μαραθωνίου όμως ακόμη και ένας έμπειρος και με πολλά χιλιόμετρα δρομέας δεν μπορεί να κάνει παραπάνω από 2-3 το χρόνο. Θα έλεγα για το δικό μας επίπεδο 2 είναι ήδη πολλοί. Καθώς λοιπόν απαιτείται μια μακρά και επίπονη προετοιμασία, όπως ξέρεις το λιγότερο 2 μήνες, ο αγώνας και κατ' επέκταση ο στόχος γίνεται μέρος της καθημερινότητας σου. Είτε το θέλεις είτε όχι εφόσον προπονείσαι τουλάχιστον πέντε ημέρες την εβδομάδα, σκέφτεσαι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το στόχο σου εβδομάδες ολόκληρες. Γίνεσαι έναν με αυτόν. Όταν ακούω δρομείς να λένε κατεβαίνω χωρίς στόχο, ξέρω ότι στην πραγματικότητα ξορκίζουν το στόχο για να μην αγχωθούν. Χωρίς στόχο κατεβαίνεις μόνο την πρώτη φορά, λες να τερματίσω θέλω. Από κει και πέρα πάντα υπάρχει ένας στόχος, καλύτερα από την προηγούμενη, κάτω από 5 ώρες, από 4, από 3.30, από 3 κλπ. Ο μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με τον εαυτό σου. Σε αντίθεση με τις μικρότερες αποστάσεις που οπωσδήποτε εμπεριέχουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό.
Επιπλέον, η απογοήτευση ενισχύεται από την αβεβαιότητα για τον επόμενο αγώνα. Θα βρω τις ίδιες καλές συνθήκες; γιατί αν δεν πήγες καλά γιατί είχε 30 βαθμούς για παράδειγμα, ξέρεις την αιτία και το διαχειρίζεσαι, αν όμως όλα ήταν ιδανικά αλλά κάτι έκανες λάθος, τότε οι αβεβαιότητες των συνθηκών ενισχύουν κι άλλο την απογοήτευση.
Θυμάμαι, σε ένα αγώνα Λωζάνη πριν 10-15 χρόνια. είχα τότε ρεκόρ 3.12' και είχα στόχο να κατεβώ για πρώτη φορά κάτω από 3 ώρες. Έκανα 3.01'. Στα τελευταία 5 χιλιόμετρα έκλαψα όταν κάποιος θεατής μου φώναξε είσαι κάτω από 3 ώρες. Είδα το ρολόι μου και κατάλαβα πως δεν προλάβαινα και πλάνταξα στο κλάμα ενώ έτρεχα.
Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ βουνού και ασφάλτου επίσης. Στην άσφαλτο ο χρόνος είναι πολύ σημαντικότερος. Στο βουνό παρότι και εκεί έχει τη σημασία του οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Στην άσφαλτο ο ρυθμός είναι κυρίαρχη δρομική πραγματικότητα. Κάθε χιλιόμετρο βλέπεις τι κάνεις, ενώ στο βουνό όχι, τουλάχιστον εγώ.
Καλά βαθύς το καταλάβαμε θα πεις, αλλά βουβός γιατί; Γιατί απλώς είναι ανείπωτος, δεν μπορεί να εκφραστεί. Οι "απέξω" δεν σε καταλαβαίνουν. Ρωτούν, ίσως και με θαυμασμό, "τον βγάζετε όλο τον μαραθώνιο τρέχοντας; τι λέτε;" και τέτοια οπότε τι να τους πεις; οι "μέσα" πάλι σου λένε "έλα μια χαρά τα πήγες, στον επόμενο" και τέτοια.
Μια φορά θυμάμαι, έτρεχα στον μαραθώνιο της Αθήνας. Τότε έτρεχα σε χρόνους του 2.55 τους αγώνες σταθερά. Είχα βάλει στόχο να κατεβώ τις τρεις ώρες και στην Αθήνα. Είχε ζέστη όμως και γρήγορα κατάλαβα πως δεν ήμουν καλά. Πήγα το πρώτο μισό στο 1.29' αλλά στην ανηφόρα δεν ήμουν φρέσκος. Στο 25 σκέφτηκα πως η καλύτερη δουλειά είναι να εγκαταλείψω, όπως κάνουν οι Αφρικανοί δρομείς για να μπορούν να είναι φρέσκοι και να τρέξουν σε 2 εβδομάδες κάπου αλλού αν δεν είναι καλά εκείνη την ημέρα, αλλά λέω μέσα μου ποιος ακούει τους "άλλους", φίλους, συγγενείς που περίμεναν στον τερματισμό και θα απογοητευτούν κιόλας. Συνέχισα μου βγήκα κράμπες γενικώς υπέφερα, δεν το χάρηκα καθόλου. Τερμάτισα σε 3.10 αν θυμάμαι καλά αλλά βασικά πολύ χάλια. Την άλλη εβδομάδα βγήκα με κάποιους φίλους "άσχετους" με δρόμους και ο ένας είχε και τον γιό του μαζί, φοιτητή οδοντιατρικής. Του λέει ο φίλος
-"ο κ. Νίκος έτρεξε στον μαραθώνιο της Αθήνας", ο μικρός με θαυμασμό με κοιτάει κ μου λέει
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
10°
