Επτά και μισή το πρωί, Μεγάλο Σάββατο, φεύγω για Υμηττό, μόνος, η ομάδα έχει σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα λόγω Πάσχα. Δεν με περιμένει κανείς οπότε λέω να πάρω έναν πολύ πρωινό καφέ. Έχω ξενυχτήσει λίγο, ήπια και μερικές μπύρες, ως γνωστόν ο καφές είναι το μόνο νόμιμο, προσθέτω και αγαπημένο μου, διεγερτικό που βελτιώνει την απόδοση στα αθλήματα αντοχής.
Στην καφετέρια πριν από μένα είναι μια κυρία, πολύ καλοβαλμένη κοντά στα 40-45 χρονών, πιάνω τα τελευταία λόγια της: «εγώ πήρα άδεια για πρώτη φορά στα 15 χρόνια». «Άδεια;» Απαντά το κορίτσι που φτιάχνει τον καφέ σαν να μιλάει για κάτι εξωτικό, «που τέτοια πράγματα» συμπληρώνει ο νεαρός που έρχεται να με εξυπηρετήσει. «Και δεν απέφυγα τα χειρουργεία, τρεις φορές» συνεχίζει η κυρία. «Στις φλέβες, στα πόσα χρόνια;» ρωτά με μια εμφανή δόση ανησυχίας η κοπέλα. «Μετά την δεκαετία, τώρα πια με τα λέιζερ είναι εύκολα» απαντά η κυρία. Μιλάει με εμφανή συμπάθεια για τα δύο παιδιά, αλλά και με την αυτοπεποίθηση που της δίνει η πείρα. Αναρωτιέμαι αν συνεχίζει ή αν έχει αλλάξει δουλειά. «Τι να κάνουμε, κλείνει την συζήτηση ο νεαρός, τα έχει το επάγγελμα. Άλλοι μπορεί να είναι σε ένα γραφείο και να έχουν προβλήματα με τη μέση». Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος του, χαμογελαστός, χωρίς ίχνος μιζέριας. Στο μυαλό μου έρχεται η συζήτηση που είχα πριν μερικούς μήνες με τον Γρηγόρη που κάνει την ίδια δουλειά στην αγαπημένη μου καφετέρια. Τον είχα ρωτήσει αν έχει πρόβλημα και μου είχε απαντήσει ότι οι φλέβες του από την ορθοστασία είναι χάλια και ότι για να το αντιμετωπίσει ακολουθεί ένα πρόγραμμα γυμναστικής. Το περπάτημα και φυσικά το τρέξιμο είναι το καλύτερο φάρμακο. Όσο μπορείς βέβαια: μετά από 10 ώρες εξοντωτικής δουλειάς πίσω από τη μπάρα φαντάζομαι το τελευταίο που θες είναι να γυμναστείς. Μου έρχεται να πω στα παιδιά «γυμναστείτε» αλλά φυσικά το σκέφτομαι ωριμότερα. Πρωί πρωί με τα αθλητικά μου και την καφεδιά μου την ώρα που αυτοί είναι στο μεροκάματο. Το λιγότερο αφ’ υψηλού και εξυπνακίστικο.
Πηγαίνοντας για Υμηττό, ακούω στο ραδιόφωνο την αγαπημένη μου συριζαία δημοσιογράφο. Έχει ξεκινήσει έναν ύμνο για τους νέους αυτοκινητόδρομους. Ούτε διαπλοκή ούτε τίποτα. Σκάω στα γέλια και ξεκινώ την προπόνηση με καλή διάθεση. Την Κυριακή τρέχουμε στο «μονοπάτι Παρνασσού» και έχω υπολογίσει να μην κουραστώ πολύ, να πάω μαλακά όχι πάνω από δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτομαι ότι όλα είναι προπόνηση, στόχος είναι ο Όλυμπος και αποφασίζω την μεγάλη διαδρομή, τρεις περίπου ώρες. Άλλωστε φοράω τα καινούργια παπούτσια που πήρα, τα παλιά είχαν αρχίσει να δείχνουν σοβαρά σημάδια φθοράς και θέλω ένα καλό μονοπάτι να τα δοκιμάσω. Πώς κατέληξα στην αγορά θα τα πούμε σε επόμενη δημοσίευση. Για την ώρα αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η αίσθηση ότι έχουν πολύ καλύτερο κράτημα, ιδίως στην κατηφόρα. Αναρωτιέμαι αν είναι ο σχεδιασμός του παπουτσιού ή απλώς ότι είναι καινούργιο, η σόλα δεν έχει σκληρύνει και βεντουζώνει καλύτερα στις πέτρες. Όπως και να έχει νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κατεβαίνω μερικά δύσκολα σημεία τελείως κάθετα. Μερικές στιγμές νιώθω σαν να παίζω ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι καθώς σε κάθε καινούργια «πίστα» πρέπει να αποφασίσεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου που θα πατήσεις χωρίς να κόψεις ταχύτητα και φυσικά χωρίς να γκρεμοτσακιστείς. Αν δεν έχεις κουραστεί, είναι από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές ενός αγώνα. Μοναδικό ατύχημα το ότι σκοντάφτω, φυσικά αφηρημένος σε μια εύκολη ευθεία. Παραπατώ για δυο τρία βήματα χωρίς τελικά να πέσω, με εντυπωσιάζει όμως ο ξαφνικός και σχετικά έντονος πόνος στον τραυματισμένο...ώμο. Συνειδητοποιώ αυτό που λένε οι πιο έμπειροι δρομείς, ότι τα χέρια είναι κρίσιμος παράγοντας στην ισορροπία. Τελευταία μου σκέψη η ζέστη. Το μπουκάλι του μισού λίτρου δεν φτάνει και τελειώνω διψασμένος. Έχω κάνει 3 ώρες και 13 λεπτά, 24,6 χιλιόμετρα και 700 μέτρα υψομετρικής. Έτοιμος για μαγειρίτσα.
13°
