Στο γυμνάσιο είχαμε για καθηγητή γυμναστικής έναν Ελληνοαμερικανό που δεν αστειευόταν. Εννοούσε να μας γυμνάσει. Σωματώδης, κουρεμένος με την ψιλή, θύμιζε πεζοναύτη. Και μεταξύ τιμωρίας και άσκησης μας έβαζε να ανεβοκατεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλοπάτια στις κερκίδες. Πιο δύσκολο αλλά και προπονητικά πιο αποδοτικό από τα σκαλοπάτια δεν υπάρχει. Σε μας βέβαια έπεφτε κλαυθμός και οδυρμός όταν ακούγαμε την φοβερή εντολή «σκαλάκια», με το παχύ λάμδα πριν από το τραβηγμένο άλφα της προφοράς του.
Όταν μου είπαν για πρώτη φορά ότι θα πάμε να κάνουμε προπόνηση στα «σκαλάκια» της Πάρνηθας λοιπόν δεν είχα καμία ψευδαίσθηση για το τι με περιμένει. Κι όντως ήταν έτσι. Μια διαδρομή λίγο παραπάνω από 2,5 χιλιόμετρα στην διάρκεια της οποίας ανεβαίνεις στο Μοντ Παρνές ξεκινώντας από τον σταθμό του τελεφερίκ στους πρόποδες, περίπου 560 μέτρα υψομετρική. Ένα μονοπάτι που φτιάχτηκε για να διευκολύνει τις τεχνικές εργασίες στους πυλώνες του τελεφερίκ, εξαιρετικά απότομο σε ορισμένα σημεία, με σκαλοπάτια φτιαγμένα από κορμούς δέντρων και στεριωμένα με πασσάλους από μπετόβεργες που εξέχουν και σε κάνουν να τρέμεις για το τι θα συμβεί αν τύχει και πέσεις. Όλυμπο χωρίς σκαλάκια όμως δεν πας.
Τα Σαββατοκύριακα θα βρεις εκεί απλούς αναβάτες και δρομείς κάθε επιπέδου. Από αργούς, όπως η αφεντιά μου, μέχρι κάτι θηρία που μπορούν και ανεβαίνουν με μια ανάσα. Εμείς συνήθως ανεβαίνουμε από τα σκαλάκια, κάνουμε μια διαδρομή μέσα στο δρυμό ως το καταφύγιο Φλαμπούρι κι από εκεί, μέσα από το φαράγγι της Χούνης, επιστρέφουμε κάτω στην είσοδο του τελεφερίκ. Εκεί αποφασίσαμε να πάμε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Ο Στέφανος ωστόσο είχε την ιδέα αντί για Φλαμπούρι να ανεβοκατεβούμε δυο φορές στα σκαλάκια. Το ανέβασμα σίγουρα θα ήταν ιδανικό για ενδυνάμωση. Το κατέβασμα μου φαινόταν ένα μικρό θρίλερ, ιδανικό όμως και αυτό για τα Ζωνάρια στον Όλυμπο που στιγμές στιγμές έχεις την αίσθηση ότι κατεβαίνεις το βουνό κάθετα.
Νάμαστε λοιπόν η συνήθης παρέα, Θανάσης, Αποστόλης, Στέφανος, Γιάννης και Ρόμπερτ στις 7:30 το πρωί στο τελεφερίκ. Όλοι για Όλυμπο με εξαίρεση τον Ρόμπερτ. Επειδή ο καιρός χτυπάει 20άρια, είμαστε με μπλουζάκια, μόνο που ως συνήθως άλλο η πόλη και άλλο το βουνό: όταν φτάνουμε φυσάει διαβολεμένα και κάνει κρύο, κοντά στους 7 βαθμούς. Ευτυχώς μόλις μπαίνουμε στα δέντρα ο αέρας σπάει, εγώ πάντως σημειώνω για πολλοστή φορά την συμβουλή εμπειρότερων δρομέων: ποτέ στο βουνό χωρίς αντιανεμικό.
Το πρώτο ανέβασμα πάει κανονικά. Ο Θανάσης και ο Αποστόλης ξεμακραίνουν, οι υπόλοιποι ακολουθούμε, γενικά νιώθω πάντως καλά, η κούραση του Ταΰγετου έχει περάσει. Παρ´ όλα αυτά καταφέρνω να χάσω το μονοπάτι και ξαφνικά βρίσκομαι σε μια παράλληλη διαδρομή, φτιαγμένη από σκληροπυρηνικούς δρομείς που, αν είναι δυνατόν, είναι ακόμα πιο απότομη. Σε ορισμένα σημεία είμαι σχεδόν στα τέσσερα. Μέσα μου βρίζω για την αφηρημάδα μου και απορώ πώς είναι δυνατόν να βγει κανείς τόσο εύκολα από ένα τόσο καλογραμμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι. Θυμάμαι οτι πριν από δέκα ημέρες, τα παιδιά φίλης, πήγαν βόλτα στην Πάρνηθα, χάθηκαν στα μονοπάτια και τους μάζεψε η πυροσβεστική! Για καλή τους τύχη, εκεί που ήταν έπιανε το κινητό. Το αστείο είναι ότι μπερδεύομαι με κάτι καλώδια του ηλεκτρικού και είμαι έτοιμος να βγω ακόμα πιο μακριά, ευτυχώς συνειδητοποιώ που βρίσκομαι από τις φωνές της παρέας.
Στην κορυφή λίγα αμύγδαλα με ξερά σύκα, νερό και πίσω. Το πρώτο κατέβασμα μαζί με τον Ρόμπερτ, το κάνουμε πολύ προσεκτικά, έχουμε κι όλας καθυστερήσει γιατί είμαστε οι πιο σχολαστικοί στο νερό και το φαγητό, είμαστε και οι πιο αργοί, οπότε στην υπόλοιπη διαδρομή μένουμε μόνοι, οι δυο μας. Στο δεύτερο ανέβασμα το ρίχνουμε στην κουβέντα: για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα και για τον λαϊκισμό τότε και σήμερα, όλα διανθισμένα με αρκετή δόση πολιτικού κουτσομπολιού. Ο Ρόμπερτ είναι μαθηματικός, έχει ασχοληθεί όμως με την ιστορία της επιστήμης του, έχει να πει πολλά και ενδιαφέροντα. Μου διηγείται ένα βιβλίο που έχει διαβάσει για τις τρεις πόλεις που πέρασαν χρυσό αιώνα, Αθήνα, Φλωρεντία και Βιέννη. Υποστηρίζει ότι στην Αρχαία Ελλάδα έχει δοθεί ιδιαίτερο βάρος στα πολιτισμικά επιτεύγματα, στο θέατρο και την φιλοσοφία κι έχουν υποτιμηθεί τα τεράστια άλματα που έγιναν στην τεχνολογία και τα μαθηματικά. Μιλάω για τον Περικλή, πρόσφατα τελείωσα μια πολύ ενδιαφέρουσα βιογραφία από τον Vincent Azoulay στις εκδόσεις Πόλις. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο πολύ πρόσεχε κάθε λεπτομέρεια της συμπεριφοράς του ώστε να μην προκαλέσει τον φθόνο των συμπολιτών. Η τέχνη της επικοινωνίας ήταν από τότε προϋπόθεση της επιτυχίας. Με τούτα και με κείνα η δεύτερη ανάβαση βγαίνει ευχάριστα και σχεδόν ξεκούραστα. Στην κατηφόρα έχω ξεθαρρέψει, φυσικά η συζήτηση έχει σταματήσει γιατί χρειάζεται προσοχή, παρ’ όλα αυτά καταφέρνω να γλιστρήσω σε ένα υγρό ξύλο και να σκάσω πάνω σε ένα σκαλοπάτι. Ευτυχώς χωρίς πρόβλημα, ήταν σημείο χωρίς μπετόβεργες. Σημειώνω επίσης για πολλοστή φορά μέσα μου, στην κατηφόρα δεν χαλαρώνουμε ποτέ.
Είμαστε πίσω σε 2,5 ώρες με 1100 υψομετρική. Για χιλιόμετρα ωστόσο θα σας γελάσω. Τα GPS στα ρολόγια μας δείχνουν τελείως διαφορετικές αποστάσεις, με απόκλιση 2 σχεδόν χιλιομέτρων, από 9 ως 11. Η ακρίβεια των ρολογιών λοιπόν, επόμενο θέμα προς διερεύνηση.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
10°
