Η νόσος του Πάρκινσον αλλάζει τη ζωή των πασχόντων, αλλά με την κατάλληλη και έγκαιρη θεραπεία δεν επηρεάζει ιδιαίτερα το προσδόκιμο επιβίωσης. Υπολογίζεται ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο (μεταξύ τους, τουλάχιστον 24.000 Έλληνες) πάσχουν από αυτήν. Οι περισσότεροι έχουν ηλικία πάνω από 60 χρόνων, αλλά ο ένας στους 10 είναι κάτω από 50.
ι ασθενείς αυτοί εκδηλώνουν πολλά και διαφορετικά συμπτώματα, αλλά ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά αφορούν την κίνησή τους. Τα συμπτώματα αυτά είναι αργές κινήσεις (τις έχουν όλοι), τρέμουλο (το εκδηλώνουν οι δύο στους τρεις) και αστάθεια που συνοδεύεται από συχνές πτώσεις. Οι περισσότεροι πάσχοντες έχουν και μη κινητικά συμπτώματα, όπως απώλεια όσφρησης, δυσκοιλιότητα, πολύ «ζωντανά» όνειρα το βράδυ που τους κάνουν να κινούνται ενώ κοιμούνται, κατάθλιψη και πολλά άλλα.
«Η νόσος του Πάρκινσον είναι μία νευροεκφυλιστική ασθένεια, δηλαδή προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την κίνηση. Είναι επίσης μία προοδευτικά εξελισσόμενη ασθένεια, δηλαδή τα συμπτώματά της εμφανίζονται βαθμιαία και σιγά-σιγά επιδεινώνονται», λέει ο νευρολόγος Παναγιώτης Ι. Ζήκος, υπεύθυνος του Ιατρείου Νόσου Πάρκινσον & Συναφών Διαταραχών του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας. «Αυτό οφείλεται στο ότι σταδιακά πεθαίνουν τα κύτταρα του εγκεφάλου που παράγουν την κύρια ουσία που ελέγχει την κίνηση: την ντοπαμίνη. Στο Πάρκινσον, το 70-80% των κυττάρων αυτών εκφυλίζονται και πεθαίνουν, με συνέπεια όσο περνά ο καιρός οι ασθενείς να έχουν περισσότερα κινητικά προβλήματα και χειρότερη ισορροπία».
Αν και η ντοπαμίνη είναι η κύρια ουσία του εγκεφάλου που επηρεάζεται από τη νόσο, δεν είναι η μόνη και αυτό εξηγεί γιατί οι ασθενείς έχουν και μη κινητικά συμπτώματα, συνεχίζει.
Προς το παρόν, τρόπος ίασης του Πάρκινσον δεν υπάρχει, αλλά οι επιστήμονες έχουν βρει πολλούς τρόπους για να βοηθούν τους ασθενείς. Έτσι, τους συνιστούν να γυμνάζονται όσο περισσότερο μπορούν και να κάνουν συχνά φυσικοθεραπείες, και τους χορηγούν συνδυασμούς διαφόρων φαρμάκων που λαμβάνονται από το στόμα και υποκαθιστούν τη ντοπαμίνη, βελτιώνοντας για αρκετά χρόνια τα συμπτώματα.
Όταν πια τα φάρμακα πάψουν να επαρκούν για τη βελτίωση αυτή, προτείνεται κατά περίπτωση είτε εμφύτευση ενός νευροδιεγέρτη (είναι μια συσκευή που τοποθετείται από εξειδικευμένο νευροχειρουργό στο θώρακα και ενώνεται με ηλεκτρόδιο σε συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου για να το διεγείρει) είτε αντλίας συνεχούς παροχής φαρμάκων (τοποθετείται από εξειδικευμένο γαστρεντερολόγο στην κοιλιά και ενώνεται με καθετήρα με το λεπτό έντερο). Με τις συσκευές αυτές, οι ασθενείς κερδίζουν τουλάχιστον 10 ακόμα χρόνια καλύτερης ζωής.
«Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια σοβαρή ασθένεια που αλλάζει τη ζωή, αλλά με την κατάλληλη θεραπεία δεν θα την απειλήσει πρόωρα», τονίζει ο Δρ. Ζήκος. «Αρκεί οι ασθενείς να απευθύνονται στον κατάλληλο εξειδικευμένο γιατρό και στη διεπιστημονική ομάδα που πρέπει να τους αναλάβει».
Η ύπαρξή είναι σημαντική καθώς προστατεύει τα όργανα αλλά και επειδή λειτουργεί ως ενδοκρινές όργανο. Τι γίνεται όμως σε περιπτώσεις που τα επίπεδά του είναι ιδιαίτερα αυξημένα;
17°
