Νυν ή πρώην
Αν είσαι κιθαρίστας, μελετάς, παίζεις, προβάρεις. Αν είσαι δρομέας, τρέχεις.
![aggeliki-kosmopoulou_1.jpg aggeliki-kosmopoulou_1.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/aggeliki-kosmopoulou_1.jpg)
![347913-722118.jpg 347913-722118.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2017/04/02/347913-722118.jpg)
Ο Οδυσσέας βάζει τα χέρια του στην κιθάρα και δοκιμάζει ένα δύσκολο κομμάτι. Στο πρώτο κιόλας πέρασμα θυμώνει. «Δεν μπορώ, είναι δύσκολο», λέει. Ξεφυσάει και αγανακτεί. «Όχι, δεν μπορώ», ξαναλέει και φεύγει. «Την προηγούμενη εβδομάδα μπορούσα, αλλά τώρα δεν μπορώ».
«Δεν μπορείς γιατί τις τελευταίες μέρες δεν μελετάς», λέει ο πατέρας του, χωρίς ίχνος έντασης, μεταφέροντας απλώς τη γνώση του. «Και η μουσική θέλει καθημερινή δουλειά. Αυτό που κατακτάς, χάνεται αν δεν το υπηρετείς».
Συγκατανεύω. Αυτό που λέει, το ξέρω καλά. Από τη μουσική, από τη μελέτη, από ό,τι απαιτεί επανάληψη. Μητέρα της μαθήσεως λέγεται η επανάληψη – κι όχι άδικα. Το ξέρω, βεβαίως, κι απ’ το τρέξιμο.
Λίγες μέρες νωρίτερα, συζητούσαμε με τον Κωστή για κάποιον που έχει μαύρη ζώνη στο καράτε. Κάποιον που αν τον δεις σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση με το άθλημα -με κανένα άθλημα, για την ακρίβεια. Κι έλεγε ο Κωστής, κάπως αστειευόμενος, πως οι μαύρες ζώνες πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης. Πως πρέπει να τις παίρνεις όταν πληροίς τις προϋποθέσεις των εξετάσεων, όταν η φυσική σου κατάσταση, ο βαθμός ενδιαφέροντος και η «επένδυση» που κάνεις στο άθλημα σε χρόνο και χώρο μέσα σου δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά πως πρέπει να τις ξανακερδίζεις στην πορεία. Πρέπει να μπορείς να συνδέεσαι μαζί τους σε ενεστώτα χρόνο, αντί να είναι κομμάτι από το παρελθόν σου και μόνον.
Συμβαίνει με δεκάδες πράγματα -παιδειές, κυρίως- από αυτά με τα οποία κατά καιρούς καταπιανόμαστε στη ζωή μας. Πράγματα που κάποτε τα βρήκαμε ενδιαφέροντα, κάποτε τα διακονήσαμε, κάποτε ενδεχομένως τα κάναμε κυρίαρχα, για να πάρουν έπειτα θέση στην ιστορία αντί στην καθημερινότητά μας. Τα μαθήματα πιάνου που κάποτε ξεκινήσαμε από επιθυμία ή υποχρέωση, οι προπονήσεις στην ενόργανη, το κολυμβητήριο, η ενασχόληση με τα κοινά. Δραστηριότητες που επιλέξαμε κι ακολουθήσαμε, που διαμόρφωσαν εν μέρει ή εν πολλοίς αυτό που είμαστε, μα ολίσθησαν από την κυρίαρχη καθημερινότητα στην προσωπική ιστορία.
Δεν μιλώ αφοριστικά. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, αυτή είναι η φύση της ζωής. Οι κύκλοι κλείνουν, ανοίγουν νέοι, κι ό, τι έμαθες στον έναν -σαν αίσθηση αυτογνωσίας, μεθοδικότητα ή συγκεκριμένη γνώση- σε ακολουθεί στον επόμενο. Χάνεται, μόνον, κάτι: η αίσθηση μιας δραστηριότητας ως μέτρου της ζωής σου. Το δικό σου μέτρο.
Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή; Αυθαίρετα θα έλεγα το αποτύπωμα μιας δραστηριότητας, η ένταση που έχει. Με όρους πραγματικούς, όπως τον χρόνο, ή συναισθηματικούς, όπως ο βαθμός ταύτισης. Την ώρα που αποφασίζεις να αφήσεις κάτι πίσω σου, είναι κομμάτι της ιστορίας σου -δικό σου μα ήδη κάπως έξω από εσένα. Όσο γι΄αυτά που μένουν, μπορεί να είναι στην περιφέρεια της ζωής, ή κυρίαρχα. Στα δρομικά, για παράδειγμα, να είσαι πρώην δρομέας, νυν ερασιτέχνης δρομέας (χομπίστας, όπως λέει ένας φίλος) ή δρομέας με Δ κεφαλαίο, τώρα και σταθερά. Το Δ κεφαλαίο δεν το ορίζουν ο χρόνος ή η κατάταξη στον εκάστοτε αγώνα. Η κατηγοριοποίηση δεν γίνεται με όρους πρωταθλητισμού. Γίνεται με βάση τον αυτοχαρακτηρισμό. Με γνώμονα αν αυτό που λες πως διακονείς, το διακονείς πράγματι. Αν είναι σημαντικό σήμερα, τώρα. Αν το τρέφεις με αυτό που χρειάζεται -χιλιόμετρα, χρόνο, την προσοχή σου, την προσπάθεια.
Αν είσαι κιθαρίστας, μελετάς, παίζεις, προβάρεις. Τα δάχτυλά σου χαϊδεύουν τα τάστα και τις χορδές, εξοικειώνονται με τον ήχο, ψηλαφούν και δοκιμάζουν. Κι όταν δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις ή δεν βγαίνει, σε απασχολεί. Νιώθεις το κενό και την έλλειψη, φαντάζεσαι τα δάχτυλα, ακούς τον ανύπαρκτο ήχο. Αν είσαι δρομέας, τρέχεις. Προπονείσαι, δοκιμάζεις, βγαίνεις στον δρόμο, ονειρεύεσαι τις ανηφόρες. Χαζεύεις τις βιτρίνες με τα δρομικά, κοιτάζεις το καλεντάρι με τους αγώνες, κι ας μην τρέχεις. Το αποτύπωμα είναι φρέσκο και σε ευθεία γραμμή.
Αυτό που είσαι -δρομέας, κιθαρίστας, ό,τι θες- ορίζεται από την παρουσία όσο κι απ΄την απουσία. Η απουσία, ωστόσο, ενέχει την επιθυμία, τη νοσταλγία. Είσαι «νυν» ή «πρώην» με βάση ένα πλέγμα όρων. Πόσο αναγκαίο είναι αυτό για την ύπαρξή σου, πόσο κομβικό. Πόσα bytes της ζωής σου καταναλώνει, σε δραστηριότητα, προετοιμασία ή σκέψη. Πόση επιθυμία γεννά -σήμερα, τώρα δα, όχι σε μια προηγούμενη ζωή. Και πόσο δεσμεύεσαι, εσύ, στον εαυτό σου, να το θρέψεις.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το πώς κοιμάσαι μπορεί να βλάψει το σώμα και ίσως ένα απλό «γύρισμα» του κορμιού να βελτιώσει την κατάσταση
Μπορεί να θεωρούνται αξεσουάρ μόδας, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια ιατρική συσκευή
Θετικά στην εξωσωματική γονιμοποίηση φαίνεται να επιδρά η ισορροπημένη διατροφή
Οι ευάλωτες ομάδες και τα περιστατικά θανάτων τουριστών
Μιλήσαμε με τον διακεκριμένο καρδιολόγο, αλλά και μουσικό και συγγραφέα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Συνομιλίες με πρόσωπα της Υγείας» εκδ. Athens Voice Books
Αυτές που επιδεινώνονται και εκείνες που καλυτερεύουν
Summer camp δίπλα στη θάλασσα σε συνεργασία με το Aqua Life Centre
Περπάτημα, ήπιο τζόκινγκ, ποδηλασία, γιόγκα
Όταν οι αθλητές γίνονται πρότυπα ενάντια στο στίγμα
Η νόσος εκδηλώνεται αρχικά με συμπτώματα σαν εκείνα της γρίπης
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από τη ζέστη μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των φύλων
Ανοιχτά θα μείνουν τα κέντρα ημέρας και τα υπνωτήρια
Τα συχνά δροσερά ντους και η ενυδάτωση του δέρματος βοηθούν στην υποχώρηση του πόνου
Μπορεί να προκληθούν από παράγοντες όπως η αυξημένη υγρασία, η ζέστη και τα τρόφιμα
Τα μισά ανεμβολιάστα παιδιά ζουν σε 31 χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις
Ο ασθενής στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού σχεδίου δράσης
Τα εξελικτικά βήματα του ιού την τελευταία διετία και ο βαθμός ετοιμότητας
Προσκεκλημένος ο φαρμακοποιός-συγγραφέας Μανόλης Μαυρολέων
Μια συζήτηση με τον Δρ. Νικόλα Βόπη, ψυχολόγο / mind trainer και διδάκτωρ μοντέρνας ψυχολογίας στο Yale University
Ιδανική εποχή το καλοκαίρι για κολύμπι, περπάτημα και ποδήλατο
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.