Κοιτάζω τον «εξοπλισμό» μου για τον αγώνα του Ταϋγέτου. Θέλοντας και μη σκέφτομαι ότι ένας αγαπημένος μύθος των δρομέων είναι να ισχυρίζονται πως το τρέξιμο είναι ένα φτηνό και προσιτό σπορ για όλους. Το μόνο που χρειάζεσαι, λένε, είναι ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα σορτς και ένα μπλουζάκι. Ομολογώ ωστόσο ότι όλα αυτά τα χρόνια, μετρούνται στα δάκτυλα οι δρομείς που έχω συναντήσει και έχουν αυτόν μόνο τον εξοπλισμό. Όχι ότι δεν υπάρχουν. Ο Εντ Γουίτλοκ, σε ηλικία 85 ετών, φέτος τον Οκτώβριο έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαραθωνοδρόμος που έφερε χρόνο κάτω από 4 ώρες (3:56:34). Και το πέτυχε φορώντας ένα ζευγάρι παπούτσια 15 ετών και μια φανέλα 30 με 40 ετών!
Αυτός όμως είναι η εξαίρεση. Για τους περισσότερους δρομείς το τρέξιμο, όπως άλλωστε και κάθε άλλο σπορ, έχει μια έντονα καταναλωτική πλευρά. Μια πλευρά η οποία βέβαια συντηρεί μια ραγδαία αναπτυσσόμενη βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων σε όλο τον κόσμο.
Επιστρέφω στην κυριακάτικη «στολή» μου. Παπούτσια τρέιλ 86 ευρώ. Κάλτσες, φυσικά τεχνικές, 15 ευρώ. Επικαλαμίδες συμπίεσης, 30 ευρώ. Σορτς συμπίεσης, 20 ευρώ. Τεχνικό μπλουζάκι, 30 ευρώ. Καπέλο τζόκεϊ 10 ευρώ. Γιλέκο υδροδότησης 80 ευρώ. Ρολόι με GPS 300 ευρώ. Σύνολο 571 ευρώ. Όσο και ένα (φτηνό) αγωνιστικό ποδήλατο, χώρια ο εξοπλισμός του ποδηλάτη. Δεν παύει ωστόσο να αποτελούν μια σοβαρή δαπάνη. Και πολλές φορές καταλήγουμε να πληρώνουμε παραπάνω από όσα πρέπει. Μερικές σκέψεις με αφορμή τα λάθη που έχω πληρώσει εγώ:
Πρώτον, κάνουμε έρευνα αγοράς για να δούμε τις τιμές. Οι διαφορές για τα ίδια προϊόντα από κατάστημα σε κατάστημα είναι εντυπωσιακές. Με το ίντερνετ σε λίγα λεπτά εντοπίζουμε τους καλύτερους προμηθευτές.
Δεύτερον, αγοράζουμε ό,τι έχουμε πραγματικά ανάγκη κι όχι ό,τι μας γυαλίζει. Για παράδειγμα ένα ρολόι GPS μπορεί να κοστίζει 400, 500 ή και 800 ευρώ. Αν όμως η μόνη λειτουργία που μας ενδιαφέρει είναι ο χρόνος και η απόσταση τότε ένα φτηνό ρολόι κάνει τη δουλειά του μια χαρά. Από την άλλη πλευρά ένα σχετικά καλό δρομικό ρολόι είναι πια εμφανισιακά ανεκτό να λειτουργεί και σαν κανονικό ρολόι οπότε γλιτώνετε μια πρόσθετη δαπάνη.
Τρίτον, κοιτάζουμε εκπτώσεις και προσφορές οι οποίες πολύ συχνά μειώνουν τις τιμές 50% ή και παραπάνω.
Τέταρτον, πολύ συχνά συμφέρει να πάρουμε το μοντέλο του παπουτσιού της προηγούμενης χρονιάς που έχει σημαντικά χαμηλότερη τιμή. Συνήθως έχει τα ίδια ακριβώς τεχνικά χαρακτηριστικά με μικρή ή και καθόλου διαφορά από την επόμενη έκδοση. Στα στοκατζίδικα των γνωστών εταιριών μπορούμε να βρούμε πολύ καλές ευκαιρίες.
Πέμπτο, το ακριβότερο δεν είναι πάντα και καλύτερο. Όπως παντού έτσι και στα είδη τρεξίματος ακούγονται πολλές υπερβολές και σε κάθε περίπτωση αν δεν είμαστε στην κατηγορία των ελίτ, 100 γραμμάρια βαρύτερο παπούτσι δεν είναι το τέλος του κόσμου. Όλο και περισσότερο μάλιστα οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το καλύτερο παπούτσι, κι αυτό που μας προστατεύει από τραυματισμούς είναι αυτό που μας βολεύει. Ανεξάρτητα μάρκας και τιμής.
Έκτο προσέχουμε τις αγορές στο ίντερνετ. Αν δεν είμαστε βέβαιοι για το τι θέλουμε, μπορεί να απογοητευθούμε γιατί αυτό που παραλαμβάνουμε είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που φανταζόμασταν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δεν είμαστε βέβαιοι για το προϊόν, ένας πωλητής που ξέρει τη δουλειά του σε ένα εξειδικευμένο κατάστημα, μπορεί να μας προστατεύσει από μια ιντερνετική αγορά που δεν ταιριάζει στις ανάγκες μας. Και ας μοιάζει φτηνότερη.
Σε όλα τα καταναλωτικά προϊόντα βέβαια υπάρχει και το ζήτημα του γούστου, της προσωπικής αισθητικής ή ακόμα και της μόδας. Ένα γκρουπ δρομέων, ιδίως δρομέων βουνού, είναι ίσως η πιο πολύχρωμη ομάδα ανθρώπων που μπορείτε να συναντήσετε. Είναι κι αυτό μέρος της διασκέδασης.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
10°
