Το ερωτηματολόγιο του δρομέα: Σπύρος Ανδριόπουλος

Πέντε λέξεις που θα έβαζες δίπλα στη λέξη τρέξιμο;

Υγεία, ευρωστία, έρωτας, συναίσθημα, αγώνας.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή;

Στην περιοχή Μονοδενδρίου στην Πάτρα, από όπου ξεκίνησα.

Ποιο φυσικό χάρισμα θα ήθελες να είχες;

Αριθμομνήμονας.

Ποια είναι η μεγαλύτερή σου επιτυχία τρέχοντας;

7ος στα 10.000 μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Ρώμης το 1987.

Με ποιον θα ήθελες να τρέχεις παρέα;

Με τον Μιχάλη Κούση (δυστυχώς δεν βρίσκεται στη ζωή), καθώς υπήρξε ο μέντοράς μου.

Ποιο τραγούδι ακούς στα τρεξίματά σου;

Δεν ακούω μουσική όταν τρέχω.

Τι σκέφτεσαι όταν τρέχεις;

Το τέρμα (κάποτε τη νίκη).

Ταχύτητα η αντοχή;

Αντοχή.

Ποιος αθλητής θα ήθελες να ήσουν;

Ο Μίρους Γίφτερ.

Ποιο φόβο σου νικάς τρέχοντας;

Να μην αρρωστήσω ποτέ.

Πού σε έχει βοηθήσει το τρέξιμο;

Στη σκέψη.

Τι τρως πριν και μετά από έναn αγώνα;

Δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο (πάντα λιτοδίαιτος υπήρξα).

Πρωινό ή απογευματινό τρέξιμο;

Κάποτε και πρωί και απόγευμα, τώρα μόνο βράδυ.

Έχεις αξεσουάρ, φυλακτό, κόσμημα, ρούχο που θέλεις να έχεις πάντα μαζί σου;

Ποτέ δεν είχα κάτι.

Το προσωπικό σου (αθλητικό/δρομικό) απόφθεγμα;

Εάν θέλεις να νιώσεις ότι κατάφερες κάτι πολύ μεγάλο, τερμάτισε ένα μαραθώνιο.

Για τον Σπύρο τις επιτυχίες και τα ρεκόρ δεν τις φέρνουν μόνο το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, σε μια βάση σωστών προπονητικών επιλογών, αλλά και οι παρέες που συνεπικουρούν προς αυτή την κατεύθυνση. Πολύ σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή για να γίνουν ρεκόρ και υψηλές επιδόσεις ήταν οι παρέες και το οικογενειακό κλίμα που είχαν οι αθλητές μεταξύ τους. Τρέχανε μαζί στις προπονήσεις και ήταν επιδίωξή τους να «τραβά» ο ένας τον άλλο, χωρίς να λείπει βέβαια και έντονα το στοιχείο του ανταγωνισμού. Αυτό θα ήταν σημαντικό να επιδιώκεται και σήμερα στον υψηλό αθλητισμό. Αισιόδοξο είναι ότι πολλές παρέες έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται το τελευταίο διάστημα μέσα από το κίνημα του μαζικού αθλητισμού.