Στην ιστιοπλοΐα λένε ότι η καλύτερη στιγμή ειναι όταν αγοράζεις ένα σκάφος και μετά όταν το πουλάς. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο τρέξιμο. Οι ωραιότερες στιγμές είναι όταν σχεδιάζεις την προετοιμασία σου για έναν αγώνα και όταν τον έχεις ολοκληρώσει. Ενδιαμέσως είναι η ταλαιπωρία. Ξέρετε, προπόνηση, διατροφή και βέβαια ο ίδιος ο αγώνας με τις αγωνίες του, την κούραση και ενίοτε τους τραυματισμούς. Αυτές τις ημέρες λοιπόν εγώ βρίσκομαι στην ευχάριστη φάση. Προσπαθώ να ολοκληρώσω τον δικό μου προγραμματισμό για τον Όλυμπο. Που σημαίνει να αποφασίσω σε πόσους και ποιους αγώνες προετοιμασίας θα πάρω μέρος. Ομολογώ οτι είμαι αρκετά μπλεγμένος και πάσα βοήθεια δεκτή.
Ο στόχος μου φυσικά είναι να έχω αρκετούς αγώνες στα πόδια μου που βοηθούν πολύ στη φυσική κατάσταση, χωρίς όμως να φτάσω στον Όλυμπο κουρασμένος. Ξεκινώ από το τέλος λοιπόν. Ο μαραθώνιος του Ολύμπου είναι τέλος Ιουνίου. Τον τελευταίο μεγάλο αγώνα κατά συνέπεια θεωρώ λογικό να τον βάλω ένα μήνα νωρίτερα. Αυτό δυστυχώς αποκλείει την αγαπημένη Ζήρεια που κατά τα άλλα είναι ιδανική. Τριάντα χιλιόμετρα με σχεδόν 2.500 υψομετρική. Αν τον βγάλεις ξέρεις ότι είσαι έτοιμος για Όλυμπο. Και βέβαια είναι και η εκδρομή στην πανέμορφη Γκούρα, μέσα στα έλατα, ένα τέλειο Σαββατοκύριακο. Δυστυχώς φέτος είναι μόλις 2 εβδομάδες πριν από τον Όλυμπο, πολύ κοντά δηλαδή για να προλάβω να ξεκουραστώ. Θα μπορούσα να τρέξω την μισή διαδρομή αλλά εκείνη την περίοδο θα θέλω μια γερή κατηφόρα- πέρσι κατέβηκα από τις κεραίες της Πάρνηθας ως τις ταβέρνες- για να αντέξω την μεγάλη κατηφόρα του Ολύμπου. Οπότε δύσκολα.
Ένα μήνα πριν από τον Όλυμπο λοιπόν, τον Μάιο, έχω βρει 2 αγώνες. Στο Μέτσοβο και στο Τείχιο στην ορεινή Ναυπακτία. Το Μέτσοβο όλοι λένε οτι είναι από τους πιο όμορφους αγώνες της χρονιάς. Και μόνο οι ονομασίες, "Ursa trail" η μεγάλη διαδρομή , "Στα χνάρια της Αρκούδας" η μικρή, σε προδιαθέτουν για μια μοναδική εμπειρία. Έχει όμως δύο μειονεκτήματα: είναι μακριά από την Αθήνα και η μεγάλη διαδρομή είναι ένας κανονικός μαραθώνιος βουνού: 40 χιλιόμετρα και 2700 υψομετρική. Κινδυνεύω δηλαδή να καώ πρόωρα, δεν είμαι για δυο μαραθώνιους μέσα σε ένα μήνα. Είναι και ζήτημα ηλικίας. Η μικρή διαδρομή πάλι, 20 χιλιόμετρα, 1050 υψομετρική ίσως ειναι πιο μικρή από ότι χρειαζόμαστε. Έτσι προσανατολίζομαι, μαζί με όλη την ομάδα, να πάμε στο Τείχιο. Μια διαδρομή 28 χιλιομέτρων με 1400 μέτρα υψομετρική. Μοιάζει ότι είναι πιο κατάλληλος για προετοιμασία και η περιοχή δείχνει πανέμορφη για σχετικά κοντινή εκδρομή.
Τον Απρίλιο έχουμε ήδη κλείσει για το μονοπάτι Παρνασσου, 25 χιλιόμετρα, επίσης 1600 υψομετρική, κλασικός αγώνας προετοιμασίας για τον Όλυμπο. Πάμε κάθε χρόνο απολαμβάνοντας την όμορφη και όχι κοσμική πλευρά του Παρνασσού.
Όσο για τον Μάρτιο εγώ έχω κλείσει Ταύγετο, η υπόλοιπη ομάδα όμως πάει στο Ποικίλο Όρος. Στον Ταΰγετο πάω κάθε χρόνο, είναι ένας από τους πιο όμορφους αγώνες, τόσο η διαδρομή όσο και η Καρδαμύλη. Άλλωστε στην περιοχή έχω δικούς μου ανθρώπους και προσδοκώ καθε χρόνο την συνάντησή μας. Το ερώτημα ειναι σε ποια διαδρομή να πάρω μέρος. Συνήθως τρέχω στα 20 χιλιόμετρα φέτος όμως φιλοδοξώ να κάνω τα 37. Υποθέτω οτι τα 37 χιλιόμετρα, ουσιαστικά δηλαδή ένας μαραθώνιος, 3 μήνες πριν από τον Όλυμπο αντέχεται. Την αγωνία μου ωστόσο την έχω, ανάμεσα σ άλλα και για το αν έχω προετοιμαστεί κατάλληλα για μια τέτοια απόσταση καθώς είναι σχετικά νωρίς.
Στον Ταΰγετο να τρέξω στα 20 χιλιόμετρα με 1089 υψομετρική ή στα 37 χιλιόμετρα με 2150 υψομετρική ;
Τελευταίος αγώνας τον Μάιο στο Τείχιο είναι αρκετός;
Τρεις αγώνες ως τον Όλυμπο είναι αρκετοί ή χρειάζεται ένας ακόμα;
Όπως είπα πάσα βοήθεια δεκτή...
ΥΓ. Διαβλέπω ότι πολλοί φίλοι θα λένε μέσα τους. "Έχεις κι εσύ κάτι προβλήματα". Αλλά αυτό είναι μέρος της ομορφιάς του τρεξίματος. Μπορείς για λίγο να ξεχνάς τα σοβαρότερα της ζωής.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
