Δρομέας είσαι και φαίνεσαι...

Με τον φίλο μου τον Νικο Μαραντζίδη μοιραζόμαστε τα ίδια πάθη: πολιτική, ιστορία και τρέξιμο. Οι συναντήσεις μας, συνήθως μαζί με φίλους , ακολουθούν λίγο πολύ το ίδιο τελετουργικό. Στην αρχή ανταλλάσσουμε  στα γρήγορα τις τελευταίες μας ειδήσεις γύρω από το τρέξιμο. Πώς πήγες στον τελευταίο αγώνα, ποιος είναι ο επόμενος, πιθανοί τραυματισμοί και τα τοιαύτα, διαβεβαιώνοντας την ίδια στιγμή τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες ότι τελειώνουμε, ότι  αλλάζουμε θέμα και ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε για ένα τόσο βαρετό πράγμα όπως το  τρέξιμο. Ακολουθεί μια μεγάλη συζήτηση για την πολιτική, διανθισμένη με όλα τα τελευταία κουτσομπολιά. Όταν εξαντλήσουμε τα θέματα της επικαιρότητας, την ώρα που συνήθως πέφτει μια μικρή σιωπή στο τραπέζι, εμείς επιστρέφουμε στην αγαπημένη μας συζήτηση, χαμηλόφωνα αυτή την φορά, όπως ταιριάζει σε συνθήκες παρανομίας. Είναι η ώρα που μιλάμε  πιο προσωπικά για την σχέση μας με το τρέξιμο.

"Κι εσύ πώς άρχισες να τρέχεις" με ρώτησε ξαφνικά προχθές, μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό στην ταβέρνα της Χρύσας στα Πετράλώνα. Η ερώτηση είναι πιο δύσκολη από ότι φαίνεται. Γιατί φυσικά σπάνια αρχίζεις να τρέχεις μια συγκεκριμένη στιγμή. Στην πραγματικότητα όλοι τρέχουμε από παιδιά. Οι περισσότεροι απλώς κάποια στιγμή σταματάμε. Μερικές φορές ξαναρχίζουμε, ξανασταματάμε και σε σχετικά πιο σπάνιες περιπτώσεις συνεχίζουμε και χωρίς να το καταλάβουμε έρχεται η ώρα  που λέμε ότι είμαστε δρομείς. Τότε φτιάχνουμε και το δικό μας αφήγημα.

Εγώ για παράδειγμα έχω ορίσει σαν αρχή της σχέσης μου με το τρέξιμο, ένα σαββατιάτικο πρωινό, την εποχή που εργένης ακόμα είχα αρχίσει να παίρνω κιλά, να καπνίζω και να επιδίδομαι στις συνήθεις  υπερβολές της ηλικίας. Έχοντας ξυπνήσει με το κεφάλι βαρύ από το ξενύχτι και το ποτό της προηγούμενης μέρας, είπα να βγω έξω στον καθαρό αέρα και να τρέξω στον Λυκαβηττό, για να νιώσω καλύτερα. Νοίκιαζα εκείνη την εποχή ένα διαμέρισμα κάτω από τον περιφερειακό. Γρήγορα συνειδητοποίησα τι θα πει το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ... Θυμόμουνα περασμένες εποχές κι επιχείρησα να ανέβω κάθετα στον λόφο με όλη την δύναμη μου. Σε 100 μέτρα σταμάτησα ημιλιπόθυμος, με μια φοβερή σκοτοδίνη, βέβαιος ότι το έμφραγμα απείχε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το ξαναδοκιμάσω.

Η δεύτερη απόπειρα, καμιά δεκαετία αργότερα, δεν είχε καλύτερη κατάληξη. Ήταν αφού είχα πλέον αποκτήσει γιο, είχα κόψει το τσιγάρο, τα παραπάνω  κιλά όμως είχαν γίνει διψήφια. Διάφορα διαλείμματα ποδοσφαίρου δεν είχαν κρατήσει πολύ.  Αυτή την φορά άντεξα λίγο λιγότερο από πέντε λεπτά πριν νιώσω τα πνευμόνια μου να σκάνε και τα πόδια μου να λυγίζουν. Γύρισα σπίτι ταπεινωμένος, παραδόξως όμως αντί να απογοητευτώ είπα μέσα μου πέντε λεπτά ειναι καλύτερα από καθόλου. Και συνέχισα. Όπως καταλαβαίνετε το κίνητρο μου δεν είχε καμία σχέση με το τρέξιμο. Για την ακρίβεια τότε ήμουν από εκείνους που μόλις έβλεπα κάποιον να τρέχει  έκανα χιούμορ, τρομάρα μου, του στυλ μην ανησυχείτε είστε πρώτος, δεν είδαμε κανέναν άλλο πριν από εσάς.  κυκλοφοριακή αναστάτωση του μαραθωνίου ούτε συζήτηση: έβριζα όπως και η πλειοψηφία των Αθηναίων. Ο μόνος λόγος που επέμεινα ήταν η υγεία και η ανάγκη να χάσω κιλά. Για έναν υποχόνδριο, όπως ο γράφων, είναι επαρκέστατος λόγος.  Το καλό είναι πως στο τρέξιμο, μετά τις πρώτες εβδομάδες  βελτιώνεσαι εντυπωσιακά. Στην αρχή 10 λεπτά, μετά ένα τέταρτο, όταν έφτασα την μισή ώρα νόμιζα ότι είχα κατακτήσει το Έβερεστ. Αυτό πάντως είναι και το μυστικό, αν και δεν το ήξερα τότε, για να αρχίσει κανείς να τρέχει: να μην απογοητευτεί και να επιμείνει.

Από εκεί και πέρα ήταν κατήφορος. Έφτασα να τρέχω 45 λεπτά, τρεις φορές την εβδομάδα, ομολογώ όμως χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα στο βάρος. Άρχισα να τρέχω κάθε μέρα όταν  ήρθε στην εφημερίδα ένας Αμερικανό- Κουβανός σχεδιαστης σελίδων, ο οποίος μου έλεγε οτι τρέχοντας καθε μέρα έχασε 20 κιλά. Εγω έχασα 4 αλλά βρέθηκα να τρέχω 6 φορές την εβδομάδα.

Παρά όλα αυτά δεν θεωρούσα τον εαυτό μου δρομέα. Χρειάστηκε να μεσολαβήσει μια τυχαία συνάντηση με έναν λιμενικό στη Σχοινούσα που με προέτρεψε να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο. Λίγους μήνες αργότερα το έκανα στη Μεσσήνη. Πάντα με βοήθεια νέων φίλων, την Βασω που τρέξαμε μαζί και του Ηλία με προπονητικές συμβουλές.  Όσο έτρεχα ορκιζόμουν οτι θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος μαραθώνιος που τρέχω. Όταν τελείωσα με δυσκολία κατάφερα να περπατήσω τα 100 μέτρα ως το αυτοκίνητο.  Αλλά βέβαια κόλλησα.

Στα περιοδικά για το τρέξιμο υπάρχουν άπειρα άρθρα, χιουμοριστικά τα περισσότερα, με θέμα το πότε κάποιος μπορεί να πει οτι είναι δρομέας. Είσαι δρομέας για παράδειγμα αν έχεις περισσότερα  ζευγάρια παπούτσια τρεξίματος από κανονικά ή αν το πρώτο που σκέφτεσαι  όταν βρέχει δεν είναι να μαζέψω τα ρούχα από το μπαλκόνι αλλά ευτυχώς που λειτουργεί ο διάδρομος. Και βέβαια  αν τα μαύρα νύχια στα πόδια σου είναι περισσότερα από τα υγιή.  Εξυπνάδες δηλαδή. Στην πραγματικότητα νομίζω οτι γίνεσαι δρομέας από την στιγμή που στο τρέξιμο βάζεις κάποιους προσωπικούς στόχους. Μπορεί να είναι ένας καλός χρόνος, μια συγκεκριμένη απόσταση, μια δύσκολη  ή απλώς μια ωραία διαδρομή. Συνήθως αλλά όχι αναγκαστικά αυτό γίνεται μέσα από αγώνες.  Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντως το τρέξιμο γίνεται μια συνεχής πρόκληση, ένας αυτοτροφοδοτούμενοι κύκλος προσπάθειας και επιτυχίας με διαλείμματα χαλάρωσης. Και γίνεται μέρος της ταυτότητας σου. Θυμάμαι μια φορά στην Πάρνηθα προσπεράσαμε μια ομάδα περιπατητών και μια κυρία μας φώναξε "γιατί τρέχετε, απολαύστε την διαδρομή". Αυθόρμητα ο Παύλος της απάντησε "είμαστε μαραθωνοδρόμοι" με την ίδια αυτονόητη φυσικότητα που θα απαντούσε στην ερώτηση τι επάγγελμα κάνετε ή από που είστε.

Την Κυριακή,  στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας, θα σημειωθεί ρεκόρ συμμετοχών. Έχουν κάνει εγγραφή πάνω από 20.000. Ρεκόρ συμμετοχών είχαμε και τον Νοέμβριο στον μαραθώνιο της Αθήνας, όταν οι συμμετοχές και στις τρεις διαδρομές έφτασαν τις 50.000!  Το 2005 στην διαδρομή του Μαραθωνίου είχαν τερματίσει 2559 δρομείς. Το 2015 τερμάτισαν 11.886. Μέσα σε μια δεκαετία δηλαδή είχαμε αύξηση της τάξεως του 450%. Από αυτούς  λιγότερο από 20%  ήταν γυναίκες. Ανάλογες τάσεις υπάρχουν σε όλο τον κόσμο . Στις ΗΠΑ το 2015 συμμετείχαν σε αγώνες 17,1 εκατομμύρια δρομείς από 4,8 εκατομμύρια το 1990. Το 45% γυναίκες. Όλοι έχουν να λένε για το πόσο βοηθά το τρέξιμο στην υγεία. Σίγουρα αυτό αποτελεί και το πιο αποτελεσματικό κίνητρο για να βγει κάποιος στο δρόμο. Ο έρωτας με το τρέξιμο ωστόσο ειναι μια πολύ διαφορετική υπόθεση. Τολμώ να πω υπαρξιακή.

ΥΓ. Ακόμα και 5 λεπτά τρέξιμο έχει πολύ θετικά αποτελέσματα και μειώνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου. Περισσότερα ΕΔΩ