Αυτό το Σαββατοκύριακο γυρίσαμε στο σχολείο. Η προσφορά του Runner Store ήταν πολύ δελεαστική για να την προσπεράσουμε: προπόνηση στην Πάρνηθα υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Διαλεκτού. Ο Γιώργος Διαλεκτός είναι από εκείνους τους δρομείς στο βουνό που νομίζεις ότι ανήκουν σε ένα διαφορετικό είδος από σένα. Κατεβαίνει τα πιο επικίνδυνα και κακοτράχαλα μονοπάτια με μια ταχύτητα που σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Εκεί που εσύ αγκομαχάς ψάχνοντας απεγνωσμένα μια τελευταία ανάσα, περνάει από δίπλα σου σαν αέρας, λες και τα πόδια του δεν πατούν στο έδαφος. Να τρέξεις μαζί του και να σου μάθει λίγα από τα μυστικά του ορεινού τρεξίματος ήταν μια ευκαιρία που δεν την αφήνεις.
Νάμαστε λοιπόν μαζί με τον Στέφανο και τον Γιάννη στις 9 η ώρα το πρωί στο πάρκινγκ του τελεφερίκ. Τουρτουρίζουμε από το κρύο γιατί βέβαια ως συνήθως έχουμε ντυθεί λάθος. Στην Αθήνα ο καιρός έδειχνε σχετικά καλός και η βροχή είχε σταματήσει από το βράδυ. Στην Πάρνηθα όμως ανακαλύψαμε ότι έβρεχε, φύσαγε διαβολεμένα κι η θερμοκρασία έμοιαζε να είναι 10 βαθμούς χαμηλότερη. Ευτυχώς είχα πάρει ένα αντιανεμικό γιλέκο που προστατεύει κάπως. Για μια ακόμα φορά θυμήθηκα την συμβουλή παλιού δρομέα: στο βουνό να είσαι προετοιμασμένος για πολύ διαφορετικό καιρό.
Το μονοπάτι θα ήταν στη μικρή Χούνη, στο μικρό φαράγγι δηλαδή από πού προέρχεται η λέξη αγνοώ. Μια διαδρομή σχετικά άγνωστη που δεν είχα ξανακάνει. Και μόνο γι’ αυτό θα άξιζε. Ξεκινά δίπλα από το τελεφερίκ από τον χωματόδρομο, συνεχίζεται σε ένα καλογραμμένο μονοπάτι, με σχετικά ήπια κλίση που μπορείς να το τρέξεις και όσο μπαίνεις στο φαράγγι, γίνεται όλο και πιο αναρριχητική με μεγάλες πέτρες και βράχους γλειμμένους από τα νερά της βροχής. Κάποιες εποχές θα γίνεται και χείμαρρος. Επιβλητικό και σχετικά ανέγγιχτο τοπίο, κρατώ σημείωση ότι θα είναι μια πολύ ωραία εκδρομή με καλό καιρό. Μετά θυμάμαι ότι η Λεονί θέλει μόνο ήρεμα μονοπάτια και την διαγράφω. (την σημείωση εννοείται). Περιττό να πω ότι λόγω της βροχής οι πέτρες γλιστράνε και συχνά αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στα τέσσερα.
Στο χωματόδρομο κάνουμε το ζέσταμα μας, με χαλαρό τρέξιμο. Ακούω μπροστά τον Διαλεκτό να μιλάει χωρίς να καταλαβαίνεις την ανάσα του την ώρα που εγώ έχω ήδη λαχανιάσει- έχω και τα διπλά του χρόνια. «Κοίταξε τα πόδια του» μου λέει κάποια στιγμή ο Στέφανος. Σώμα δρομέα: λεπτοκαμωμένος με εξαιρετικά δυνατούς μύες στα πόδια. «Το βουνό είναι ενδυνάμωση» λέει κάποιος από δίπλα.
Πρώτος σταθμός στα δύο χιλιόμετρα περίπου μια μεγάλη σάρα με πολύ απότομη κλίση που, όπως μας λένε, όποιος θέλει μπορεί να δοκιμάσει να την ανέβει και να την κατέβει. Μια μικρή θάλασσα από θρυμματισμένες πέτρες. Όπου και να πατήσεις νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. «Όποιος τρέχει στο ανέβασμα, μένει στο ίδιο σημείο» συμβουλεύει ο προπονητής. Πράγματι όσο πιο απότομες κινήσεις κάνεις τόσο υποχωρεί το έδαφος και γυρνάς πίσω. Ανεβαίνουμε όλοι. Όταν φτάνουμε κάπου στη μέση έρχεται η σειρά του κατεβάσματος. Για όποιον δεν το έχει κάνει ξανά μπορεί να είναι μια τρομακτική εμπειρία. Αισθάνεσαι ότι αν πέσεις θα βρεθείς στον πάτο του φαραγγιού. «Κρατάμε ισορροπία με τα χέρια» είναι εδώ η συμβουλή. Ο ένας μετά τον άλλο κατεβαίνουμε, τα πόδια βουλιάζουν στις πέτρες, γλιστράς αλλά συνεχίζεις, στο τέλος η εμπειρία είναι μέχρι και διασκεδαστική. «Ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς» διαπιστώνει ο Γιώργος.
Συνεχίζουμε στο φαράγγι με συμβουλές για την σωστή φόρμα όταν είμαστε σε ανηφόρα. «Όταν τρέχουμε κουνάμε πάντα και τα χέρια μας. Όταν περπατάμε, είτε για να πάρουμε δυνάμεις είτε γιατί η κλίση είναι μεγάλη, βοηθάμε σπρώχνοντας σε κάθε βήμα το πόδι με το χέρι, στη μέση του μηρού όμως, όχι στο γόνατο». Στα τρία χιλιόμετρα περίπου αποφασίζουμε να γυρίσουμε. Ο καιρός πάνω στο βουνό κλείνει και μπαίνει θέμα ασφάλειας. Στο κατέβασμα συμβουλές για την κατηφόρα- το δύσκολο κομμάτι. «Το μυστικό είναι στη ροή όχι στην ταχύτητα» εξηγεί ο Διαλεκτός. Που πάει να πει να κρατάμε έναν ρυθμό και να φρενάρουμε όσο το δυνατόν λιγότερο ώστε να επιβαρύνονται λιγότερο και οι μύες. Κι αν σε πάρει η κατηφόρα και κινδυνεύεις να χάσεις τον έλεγχο και να κουτρουβαλιαστείς; Πάλι σημαντικός ρόλος στα χέρια που πρέπει να κινούνται ελεύθερα για να βοηθούν στην ισορροπία ή για να πιαστείς από έναν δέντρο αλλά και μερικά τρικ. Να κατεβαίνεις ζιγκ ζαγκ ώστε να μειώνεις την ταχύτητα, να αξιοποιήσεις μια πέτρα για να φρενάρεις ή να κάνεις ένα επιτόπιο άλμα για να εκτονώσεις την ενέργεια. Δύσκολα κόλπα αν δεν τα έχεις δοκιμάσει.
Θυμάμαι με τρόμο τις μεγάλες κατηφόρες που έχω κατέβει, οι χειρότερες στα Ζωνάρια στον Όλυμπο και στην Φαρμακίλα, όνομα και πράγμα, στη Ζήρεια. Χιλιόμετρα κατηφόρας, στο τέλος ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα καλά καλά από τον πόνο. Για τα νύχια ούτε κουβέντα. Δύσκολο να κρατήσεις ρυθμό με τόση κουραση.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
