Ο καλός μου φίλος Νίκος Μαραντζίδης, εξαιρετικός δρομέας, με κοντά 3 ώρες στον Μαραθώνιο, πράγμα που σημαίνει πως ό,τι λέει το παίρνω πολύ στα σοβαρά, διαφώνησε με το σχόλιο μου για το πόσο βαριέμαι το γυμναστήριο. Το γυμναστήριο το λατρεύω, μου έγραψε. «Ιδιαίτερα αγάπησα το νωχελικό λεπτό ανάμεσα στις ασκήσεις, που περπατάω αργά και αφηρημένα, συνήθως κοιτάζοντας κάποιον άλλο να κάνει μια δύσκολη άσκηση». Και βέβαια αγαπά «ακόμα πιο πολύ» τον διάδρομο, ιδίως τους κρύους χειμώνες όπως τον φετινό.
Νίκο με παρεξήγησες. Τα διαλείμματα στο γυμναστήριο τα αγαπώ κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κάνεις χάζι τους άλλους. Είναι η αγαπημένη μου ενασχόληση και εκτός γυμναστηρίου. Τις ασκήσεις είναι που βαριέμαι. Όσο για τον διάδρομο, έχεις δίκιο. Τον έχω αποδεχθεί κι εγώ σαν κάτι απαραίτητο αλλά και βολικό.
Χθες το πρωί για παράδειγμα που έβρεχε ήθελε δύναμη χαρακτήρα να βγεις έξω να τρέξεις τσαλαβουτώντας στα νερά και τις λάσπες. Όχι ότι είναι κατ’ ανάγκην δυσάρεστο, αλλά η μετάβαση από το κρεβάτι στη βροχή έρχεται κάπως απότομα. Ακόμα πιο βολικός είναι ο διάδρομος το καλοκαίρι. Τότε και στις 5 το πρωί αν βγεις, Αύγουστο, με 33 βαθμούς, το τρέξιμο είναι βασανιστήριο. Αντίθετα στο σπίτι, με έναν ανεμιστήρα δίπλα, αντέχεται. Γιατί πρέπει να το πω κι αυτό. Έχω διάδρομο στο σπίτι. Είναι αρκετά παλιός, από το 2000, έχει αποδειχθεί όμως θηρίο. Όποτε έρχεται τεχνίτης να τον επιδιορθώσει, πάντα λέει «δεν φτιάχνουν πια τέτοια μηχανάκια». Δεν είναι αλήθεια, απλώς οι καλοί είναι ακριβοί και όσο αντέχει, με τις σκουριές του και το καντράν που εκτελεί πια τις μισές λειτουργίες, θα τον κρατάω. Το μυστικό του είναι το μηχανάκι, αρκετά δυνατό για να κάνω και τις διαλλειμματικές προπονήσεις, με υψηλές σχετικά ταχύτητες, χωρίς να υπερθερμαίνεται. Συμβουλή: αν αγοράσετε διάδρομο για τρέξιμο και όχι απλώς για περπάτημα ή χαλαρό τζόκιν, το μηχανάκι να είναι τουλάχιστον 2,5 ίππων, 3 ακόμα καλύτερα, το μήκος του ιμάντα να είναι πάνω από μέτρο, και το πλάτος τουλάχιστον 45 cm. Αλλιώς όσο βελτιώνεστε τόσο θα θέλετε κάτι πιο δυνατό και θα έχετε πετάξει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.
Εκτός από βολικός όμως ο διάδρομος, για όσους δεν έχουμε προσωπικό προπονητή και εύκολη πρόσβαση σε στίβο, βοηθά να κάνουμε προπονήσεις που θέλουν συγκεκριμένη ταχύτητα. Στο δρόμο, στο κέντρο της Αθήνας, είναι δύσκολο να βρεις κατάλληλη διαδρομή. Και να βρω όμως, αμφιβάλω αν έχω την πειθαρχία να τρέχω για μισή ώρα σε απαιτητικές ταχύτητες. Στο διάδρομο βάζεις την ταχύτητα που επιλέγεις και θέλεις δεν θέλεις, ακολουθείς. Έτσι έχω καταλήξει ότι τις δύσκολες προπονήσεις τις βγάζω καλύτερα στον διάδρομο.
Μόνο προσοχή, κάτι που δεν μας λένε: οι διάδρομοι κλέβουν, ιδίως στα γυμναστήρια. Θυμάμαι μια χρονιά έκανα την προπόνηση μου στο γυμναστήριο και έφερνα φοβερούς χρόνους. Καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Πάω λίγο πριν το μαραθώνιο να μετρηθώ στο εργομετρικό και με βγάζει χειρότερα από ποτέ. Ο διάδρομος δεν είχε ρυθμιστεί και η ταχύτητα που έγραφε ήταν πολύ υψηλότερη από την πραγματική. Δεν ξέρω αν έτυχε ή αν είναι πολιτική ορισμένων γυμναστηρίων για να ενθαρρύνουν τα μέλη τους. Έκτοτε πάντως κάνω διάδρομο στο σπίτι, τον έχω μετρήσει (μήκος ιμάντα χ αριθμό περιστροφών το λεπτό χ 60) και ξέρω ακριβώς τι κάνω.
Όσο για την κούραση, μη πιστέψετε τίποτα. Μετράω κυριολεκτικά δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, λέγοντας μέσα μου πότε επιτέλους θα περάσει το μαρτύριο. Κάποτε ο Φώτης Γεωργελές μου είχε προτείνει να γράφω κάθε μέρα μια σκέψη που κάνω τρέχοντας. Στον διάδρομο θα ήταν πάντα η ίδια: 59 λεπτά για να τελειώσω, 58 λεπτά, 57…
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
9°
