Σήμερα ξεκίνησα να γράψω για το τρέξιμο στον διάδρομο. Όταν γράφω ακούω μουσική. Συνήθως βάζω ένα μουσικό κανάλι και το ακούω σαν υπόκρουση. Την ώρα πουκάθισα στο γραφείο όμως έπιασε χαλάζι και η τηλεόραση βγήκε οφ. Έβαλα Joss Stone στο CD, κι αμέσως η διάθεση μου άλλαξε. Ήταν αδύνατον πια να γράψω για ένα τόσο πεζό θέμα.
Δεν φταίει μόνο η Joss Stone. Μια από τις πρώτες συμβουλές για όσους ξεκινούν το τρέξιμο είναι να προσπαθήσουν να το συνδυάσουν με κάτι ευχάριστο έτσι ώστε να μην το βαριούνται και να τους γίνει συνήθεια. Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, ένα ωραίο πρωινό για παράδειγμα μετά την προσπάθεια, μπορεί να αποδειχθούν αποτελεσματικά και να βοηθήσουν να βγει κάποιος στον δρόμο. Το ίδιο έχω πάθει κι εγώ με την αντίστροφη σειρά όμως. Επειδή τρέχω ακούγοντας πάντα μουσική, όποτε ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια με πιάνει μια έντονη διάθεση να τρέξω καθώς ανακαλώ τις στιγμές ευφορίας που έχω περάσει.
Την Joss Stone για παράδειγμα την έχω συνδυάσει με ένα Πάσχα στην Τζια που έτρεξα από το λιμάνι στον οικισμό Ελληνικά, μια απόσταση 10 με 15 χιλιόμετρα. Είχα μόλις τελειώσει το δύσκολο ανέβασμα προς την Χώρα κι έτρεχα στην κορυφογραμμή του νησιού, κατάφυτη, γεμάτη μυρωδιές, μόνος να απολαμβάνω το τοπίο και τη θέα ακούγοντας το Colour me Free. Είναι δύσκολο να περιγράψω τι μπορεί να νιώσει κανείς τέτοιες στιγμές. Οι δρομείς το ονομάζουν «Runners high», κρατάει συνήθως λίγο κι είναι αρκετά σπάνιο, αλλά όσο κρατάει νομίζεις ότι πετάς, δεν νιώθεις την παραμικρή κούραση, τολμώ να πω είσαι ευτυχισμένος. Είναι στιγμές που σου έρχονται δάκρυα στα μάτια χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί. Κι όταν τελειώσει το τρέξιμο νιώθεις γεμάτος όλη την ημέρα. Κάθε φορά που ακούω την Joss Stone λοιπόν ξαναζώ το Πάσχα του 2012.(1)
Δεν ακούνε βέβαια όλοι οι δρομείς μουσική. Ιδίως στους αγώνες και μάλιστα στο βουνό. Πολλοί και κυρίως όσοι ενδιαφέρονται για τις επιδόσεις τους, θέλουν να συγκεντρωθούν στο τρέξιμο, ελέγχουν τον ρυθμό τους και ακούνε το σώμα τους. Το τρέξιμο σε υψηλό επίπεδο θέλει σωστή τακτική και τα λάθη γίνονται πολύ εύκολα. Αλλά και για τους αρχάριους, αν παρασυρθούν από τον ρυθμό και πάνε πιο γρήγορα από όσο αντέχουν, κινδυνεύουν να καούν χωρίς να το καταλάβουν. Πολλοί τέλος προτιμούν να ακούνε τους ήχους ή τις σιωπές της φύσης. Άλλωστε τα καλώδια από τα ακουστικά μπλέκονται στα κλαδιά και θέλουν ειδική προστασία. Εγώ τα περνάω μέσα από την μπλούζα, για να μην αναγκάζομαι κάθε τόσο να σταματάω και να τα ψάχνω στους θάμνους. Κάποτε μάλιστα, γι’ αυτό τον λόγο, είχα πάρει ασύρματα ακουστικά. Πεταμένα λεφτά. Γρήγορα τα εγκατέλειψα γιατί χάνουν την επαφή πολύ εύκολα. Στον δρόμο πάλι η μουσική μπορεί να είναι και επικίνδυνη γιατί αφαιρείσαι και δεν ακούς τα αυτοκίνητα.
Παρ όλα αυτά η μουσική στο τρέξιμο βοηθά. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει σε ορισμένους δρομείς η μουσική μειώνει ως και 10% την αίσθηση της κόπωσης (2). Και βέβαια στον διάδρομο, όταν κοιτάς τον απέναντι τοίχο και τρέχεις αρκετά γρήγορα ώστε να μην μπορείς να συγκεντρωθείς στις πρωινές ειδήσεις, είναι απαραίτητη. Τουλάχιστον για μένα. Φυσικά μιλάμε για μουσική με γρήγορο ρυθμό. Ροκ, ελληνική και ξένη ποπ , R&B, γενικώς μουσική που ακούγεται εύκολα. Θυμάμαι ένα πρωί είχα φορτώσει στο MP3 όπερα και κόντεψα να μείνω στην μέση. Η ξιπασιά πληρώνεται. Από τώρα λοιπόν ετοιμάζω την κατάλληλη play list για τον Όλυμπο.
Για μια πιο επιστημονική εκδοχή του runners high εδώ
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
8°
