Ο Τζιμπρίλ είναι μέλος της οικογένειάς μας. Ο ίδιος πιστεύει ότι είναι πάνθηρας, εγώ νομίζω ότι είναι σκύλος, στην πραγματικότητα όμως είναι ένας απλός γάτος. Επίσης μου προκαλεί τύψεις. Αυτό θέλει εξήγηση. Τον πήραμε λίγων εβδομάδων από ένα καταφύγιο γατιών, τον ευνουχίσαμε, όπως μας είπαν, τον ταΐσαμε, τον εμβολιάσαμε, του περιορίσαμε τις παραστάσεις σε ένα διαμέρισμα με βεράντα κι έτσι στην πραγματικότητα τον κάναμε απολύτως εξαρτημένο από εμάς. Αισθάνομαι λοιπόν ότι έχουμε ευθύνη απέναντι του όχι μόνο για την διατροφή του αλλά και για να μην αισθάνεται δυστυχισμένος από την μοίρα που του επιφυλάξαμε. Για να πω την αλήθεια αυτό ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη για μένα. Ως τώρα κατανοούσα ότι οφείλουμε να φερόμαστε με καλοσύνη στα ζώα. Με τον Τζιμπρίλ συνειδητοποίησα ότι πρέπει να σεβόμαστε και τα στοιχειώδη δικαιώματα τους. Κάτι που όσο είχα σκύλους δεν το είχα σκεφτεί ποτέ γιατί είχα την εντύπωση πώς και μόνο η παρέα με το ανθρώπινο είδος τους έκανε και αυτούς ευτυχισμένους. Έτσι έδειχναν, τώρα δεν είμαι τελείως σίγουρος.
Όπως είπα πολλές φορές νομίζω ότι ο Τζιμπρίλ είναι σκύλος. Αυτός φταίει. Πρώτον, όπως οι σκύλοι έτσι κι αυτός με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο πάντα έτοιμος να μου στήσει ενέδρα και να επιτεθεί στο πόδι μου. Δεύτερον του αρέσει το νερό. Με το που θα ακούσει το ντους να τρέχει έρχεται στο μπάνιο και περιμένει να τελειώσω για να μπει στην μπανιέρα να πιει νερό. Τρίτον δεν τρώει ψάρια. Για την ακρίβεια δεν τρώει τίποτα άλλο από την ξηρά τροφή με εξαίρεση το ζαμπόν καπνιστής γαλοπούλας. Που το έμαθε αγνοώ.
Ο ίδιος ο Τζιμπρίλ πιστεύει πως είναι πάνθηρας. Αν τον δείτε πώς μου επιτίθεται με τα αυτιά πίσω για να μπήξει τα δόντια του στο γάντι της κουζίνας που φοράω, θα καταλάβετε τι εννοώ. Παληκαρισμοί εκ του ασφαλούς βέβαια. Έτσι και μπει τρίτος στο σπίτι κρύβεται και δεν βγαίνει πριν περάσει ώρα, Τόσο θαρραλέος. Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι είναι πολύ καθώς πρέπει. Για παράδειγμα εμένα μου επιτίθεται μόνο την ώρα που έχουμε συμφωνήσει ότι είναι ώρα παιχνιδιού. Περιμένει υπομονετικά μετά από το τρέξιμο να φάω το πρωινό μου, και μόνο τότε αρχίζει. Αν κάνω το λάθος να ξεχάσω να παίξω μαζί του βγάζει ένα παραπονιάρικο, μακρόσυρτο νιαούρισμα που είναι αδύνατον να τον αγνοήσεις. Γενικώς έχει πολύ τακτικές συνήθειες. Το βράδυ ανεβαίνει στο κρεβάτι μας. Εγώ δεν το καταλαβαίνω η Λεονί ωστόσο επιμένει πως έτσι και κάνει το λάθος να βγάλει το πόδι της αρχίζει να το δαγκώνει. Με το που θα ξυπνήσουμε θα βάλει τη μούρη του δίπλα στο κεφάλι μας γουργουρίζοντας και απαιτώντας χάδι. Τις υπόλοιπες ώρες, όταν δεν παίζουμε, κοιμάται. Κοιμάται με τις ώρες, παντού και σε όποια πιο περίεργη στάση μπορείτε να φανταστείτε.
Το μπλογκ βέβαια είναι για το τρέξιμο και παρασύρθηκα. Αυτό παθαίνει κανείς με τον Τζιμπρίλ. Πρέπει να πω λοιπόν την δική του εμπειρία. Όταν ήταν μικρός, το ότι έτρεχα στον διάδρομο του έκανε μεγάλη εντύπωση. Στην αρχή ανέβαινε στο κρεβάτι απέναντί μου και με παρατηρούσε. Μετά από λίγες ημέρες, ξέρετε πόσο περίεργα είναι τα γατιά, δοκίμασε να ανέβει στον διάδρομο. Εν κινήσει. Με το που πάτησε το πόδι του στον ιμάντα, βρέθηκε στον απέναντι τοίχο βγάζοντας μια φοβερή κραυγή ανάμεικτη πόνου και φόβου. Έκτοτε δεν ξαναπροσπάθησε. Το ενδιαφέρον του περιορίστηκε στα παπούτσια μου για το τρέξιμο και για την ακρίβεια στα κορδόνια. Με το που πήγαινα να τα δέσω, αγουροξυπνημένος, έκανε επίθεση χαρίζοντας μου μεγαλοπρεπέστατες γρατζουνιές. Με τις φωνές σιγά σιγά το σταμάτησε κι αυτό. Πιθανώς για να μην το παίρνω απάνω μου ότι του επιβάλλομαι, απλώς το βαρέθηκε. Έτσι τελείωσε η σχέση του με το τρέξιμο. Εγώ πάλι δεν περνά εβδομάδα που να μην μπω σε ένα εξειδικευμένο σάιτ ψάχνοντας να βρω ποιες είναι οι κατάλληλες ράτσες για να σε συνοδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις. Τις ξέρω απέξω: Βάιμαρανερς, Βίσλας, Ροδεσιανά Ρίτζμπακς, Μπόρντερ Κόλεϊς, Γερμανικά Πόιντερ, Δαλματίας, και –έκπληξη- τα Κανίς. Για μικρές αποστάσεις πάλι, η ποικιλία είναι πολύ μεγάλη, Λυκόσκυλα, Λαμπραντόρ, Σέτερ, Πιτ Μπουλ, Γρέιχαουντς, Μπιγκλ, Ράσελ Τεριέ, Μαλαμούτ, Χάσκις, ελβετικά και βελγικά τσοπανόσκυλα, μπορούμε να συζητάμε για ώρες.
Όχι ότι έχω καμιά ελπίδα βέβαια. Η Λεονί το έχει ξεκόψει: σκυλί μόνο όταν θα σταματήσεις να δουλεύεις, θα έχεις χρόνο να τα βγάζεις βόλτα και θα έχουμε φύγει από την πολυκατοικία. Κατάλαβα. Δεν είναι εύκολο να τρέχεις με σκύλο πάντως. Μια φορά είχα πάρει τον σκύλο του γιου μου, μία γλυκύτατη κατάλευκη Σαμογιέ που του είχαν χαρίσει, την Κιάρα. Τρέξαμε 10 χιλιόμετρα αλλά ήταν φανερό ότι δεν το ευχαριστιόταν, με ακολουθούσε με το ζόρι και δεν το ξανάκανα. Την Κιάρα την χάσαμε και σήμερα ο γιος μου έχει πάρει από καταφύγιο ένα μπασταρδάκι- είναι ευγενικό να αποκαλούμε έτσι τα σκυλιά;- λυκόσκυλο με κάτι άλλο που δείχνει πολύ πιο ευκίνητο. Ίσως την δοκιμάσω σε κάποιο επόμενο τρέξιμο.
Μια άλλη φορά, μια καλή φίλη η Ζίνια, είχε φέρει τον δικό της σκύλο, ένα πανέμορφο κανελί σέτερ. Τρέχαμε σε μια από τις πιο όμορφες δρομικές περιοχές της Αττικής, στα βασιλικά κτήματα στο Τατόι και ήταν φανερό πώς ο σκύλος το καταχαιρόταν. Τα 20 χιλιόμετρα όμως ήταν πολλά, ακόμα και για ένα σέτερ. Η Ζήνεια τον αποκαλούσε περιπαιχτικά κροκόδειλο γιατί με το που φτάναμε σε κάποιο ρυάκι η σε πηγή έπεφτε μέσα, με τα πόδια απλωμένα ώστε να καλύπτεται όλος από το νερό, προκειμένου να δροσιστεί. Τα περισσότερα ζώα βλέπετε όταν τρέχουν μετά από λίγο έχουν πρόβλημα επειδή ανεβαίνει η θερμοκρασία του σώματος τους. Έτσι αναγκάζονται να σταματήσουν αλλιώς κινδυνεύουν να πεθάνουν. Στην πραγματικότητα το μόνο ζώο που έχει ένα εντυπωσιακό σύστημα ψύξης που του επιτρέπει να τρέχει πολλές ώρες, χωρίς να σταματά, είναι ο άνθρωπος. «Born to Run» είναι ο τίτλος ενός εντυπωσιακού βιβλίο που αναπτύσσει την θεωρία ανθρωπολόγων ότι αυτή η ικανότητα αποτέλεσε στην ουσία το μεγάλο εξελικτικό μας πλεονέκτημα. Έτσι με βλέπω να συνεχίζω μόνος και να ονειρεύομαι ότι τρέχω με τον σκύλο μου.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
8°
