Το ραντεβού με τη Σούλα και την Έιμι ήταν στις 8:30 στον «αριστερό τσολιά». Η ομάδα αυτό το Σαββατοκύριακο χωρίστηκε. Δεν είναι ποτέ εύκολο βλέπετε να συντονιστούν τόσα άτομα. Δουλειές, παιδιά για να μη θυμηθώ τις ιώσεις. Το Σάββατο λοιπόν Υμηττό τα «αγόρια», ο Στέφανος, ο Ρόμπερτ κι εγώ, καθώς ο Θανάσης έλειπε εκτός Αθηνών. Τρέξαμε 25 χιλιόμετρα με 800 υψομετρική σε 3 ώρες και σε καταπληκτικό καιρό. Γενικώς μάλλον ξεκούραστα, σιγά-σιγά η φυσική κατάσταση βελτιώνεται. Την Κυριακή τα «κορίτσια» θα ξεκινούσαν από το Μοσχάτο, μέσω του ποδηλατοδρόμου, και θα έφταναν κέντρο, Φιλοπάππου, Ακρόπολη, Σύνταγμα και πίσω. Μια διαδρομή 22 περίπου χιλιομέτρων (11+11) που την κάνουν συχνά, πολύ νωρίς το πρωί και τη συνδυάζουν με φρέσκα κουλούρια. Αυτή τη φορά ανέλαβα εγώ τον ανεφοδιασμό, υπολογίζοντας να κάνω και ένα περπατοτρέξιμο «αποκατάστασης» καθώς τα πόδια ήταν ακόμα σφιγμένα από το Σάββατο. Η δική μου διαδρομή Σύνταγμα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη και πίσω, το υπολογίζω, πάνω κάτω, 4 χιλιόμετρα.
Η αποκατάσταση ήταν η δικαιολογία. Στην πραγματικότητα ήθελα να ξανακάνω την ωραιότερη δρομική διαδρομή στον κόσμο, το γύρο της Ακρόπολης. Δεν μπορώ να φανταστώ ωραιότερο θέαμα από το να ανεβαίνεις τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αφήνοντας αριστερά σου το Μουσείο της Ακρόπολης, στα δεξιά σου το θέατρο Διονύσου και το Ηρώδειο, έχοντας σαν μόνιμο σημείο αναφοράς τον Παρθενώνα από πάνω, να κατηφορίζεις προς το Θησείο, τις γραμμές του Ηλεκτρικού πλάι στον Ηριδανό και μετά να μπαίνεις στα σοκάκια της Πλάκας.
Καθώς είναι νωρίς το πρωί Κυριακής, ο δρόμος είναι σχεδόν όλος δικός μας. Μερικοί πρωινοί Αθηναίοι που κάνουν βόλτα, 2-3 δρομείς, μαγαζάτορες που καθαρίζουν τα πεζοδρόμια και στρώνουν τραπέζια αλλά βέβαια και άστεγοι κουκουλωμένοι ακόμα με τις κουβέρτες τους είναι οι μόνοι που συναντάμε. Ένας άστεγος έχει στρώσει στο πεζοδρόμιο πάνω σχεδόν στη λεωφόρο Αμαλίας. Παρά το θόρυβο και παρά τον ήλιο που τον χτυπά στο πρόσωπο κοιμάται κανονικά. Το κρύο έχει μόλις αρχίσει να σπάει και αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος: όταν ξεπαγιάζεις το βράδυ πώς να σε πάρει ο ύπνος; Δεν του δίνει κανείς σημασία, οι αόρατοι άνθρωποι.
Έξω από το ωδείο Ηρώδου του Αττικού κάνουμε μια σύντομη στάση, παραδίδω τις μπανάνες που κουβαλάω, βγάζω φωτογραφίες και χωρίζουμε. Τα κορίτσια θα συμπληρώσουν μερικά χιλιόμετρα στα μονοπάτια του Φιλοπάππου και θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Ο ποδηλατοδρόμος προσφέρει ασφάλεια από τα αυτοκίνητα, χωρίς φυσικά να λείπουν και τα εμπόδια, κυρίως από παρκαρισμένα ΙΧ. Εδώ δεν σεβόμαστε τις ράμπες των αναπήρων, θα πείτε, τον ποδηλατοδρόμο θα κοιτάζαμε...
Εγώ εγκαταλείπω το σχέδιο για το γύρο στα σοκάκια και αποφασίζω να ανέβω στην Ακρόπολη μαζί με τα πρώτα γκρουπ των τουριστών που έχουν αρχίσει να καταφθάνουν. Σκέφτομαι ότι μια ωραία δουλειά θα ήταν δρομικές ξεναγήσεις στα ιστορικά αξιοθέατα της Αθήνας. Όταν γυρνάω σπίτι, μπαίνω στο ίντερνετ και, ναι, το έχει σκεφτεί κι άλλος. Ένα τουλάχιστον σάιτ προσφέρει διαδρομές τρεξίματος με συνοδεία και με τιμές που κινούνται κοντά στα 50 ευρώ, ανάλογα με τη διάρκεια. Υπάρχουν τρεις εκδοχές, Αρχαία Αθήνα, Βυζαντινή- Οθωμανική Αθήνα και Σύγχρονη Αθήνα, όλες φυσικά στο κέντρο της πόλης. Στο trip advisor υπάρχει και κριτική: «Kαταπληκτικό τρέξιμο με οδηγό τον Στέλιο». Να μια δουλειά που θα μου άρεσε, αν και φοβάμαι ότι θα έπρεπε να ξεκινήσω νεότερος. Λέμε, τώρα…
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
8°
