Πώς αρχίζεις να τρέχεις; Πολλές οι συμβουλές, πολλές οι νουθεσίες και οι τακτικές που μπορεί να εισηγηθεί κανείς, μα στην πραγματικότητα μόνο μία η προϋπόθεση που έχει νόημα. Να το αποφασίσεις. Κι αυτό είναι η πάγια απάντησή μου σε πολλούς φίλους, της ζωής ή του ηλεκτρονικού κόσμου, που ρωτούν πώς μπορεί να ξεκινήσει κανείς να τρέχει.
Το τρέξιμο δεν είναι κάτι δύσκολο. Είναι συνθήκη απλή. Μα χρειάζεται καταρχάς να θέλεις να δοκιμάσεις. Να πάρεις την απόφαση, όποιο κι αν είναι το κίνητρο που σε οδήγησε εκεί. Να μη σε κάμψει η αίσθηση της δυσκολίας πριν, καν, αρχίσεις την προσπάθεια. Να ξέρεις πως η διαδρομή –όπως κάθε διαδρομή, στη μάθηση, στις σχέσεις και στις αναζητήσεις– χρειάζεται χρόνο. Και να είσαι πρόθυμος να δώσεις το χρόνο και να κάνεις την προσπάθεια, προσβλέποντας στο θετικό αποτέλεσμα μα απαλλαγμένος από την προσκόλληση σε αυτό.
Τις περισσότερες φορές, αρκεί η διάθεση. Να θέλεις να το κάνεις περιμένοντας κάτι καλό. Να λαχταράς την αλλαγή, είτε αυτή ξεκινά από ένα συναίσθημα θετικό, είτε προϋποθέτει την υπέρβαση ενός πόνου. Αρχή είναι πάντα η επιθυμία, η απόφαση. Αυτή βάζει τους στόχους, αυτή καθορίζει τη διαδρομή, αυτή εντοπίζει την υπομονή και δυναμώνει τη θέληση για το επόμενο βήμα και την επόμενη φορά.
Αρχίζεις απλά. Με τον φυσικό τρόπο της κίνησης, περπατώντας γρήγορα κι έπειτα διανθίζοντας το περπάτημα με λίγο τρέξιμο, για να δοκιμάσεις. Λαχανιάζεις αλλά συνεχίζεις. Ξέρεις πως, όπως κάθε τι καινούργιο, δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Επιμένεις. Κι όταν τελειώνει η προπόνηση –ακόμα κι αν δεν τη λες προπόνηση, τέτοια είναι–, παρά την κούραση, θέλεις να ξαναγυρίσεις σε αυτήν. Να ξαναβρεθείς στο δρόμο.
Στην αρχή προχωράς με βήματα σταθερά. Η διαφορά από τη μία μέρα στην άλλη, από τη μια φορά στην επόμενη, καταγράφεται. Τη νιώθεις. Το σώμα δυναμώνει, η αναπνοή δεν «κόβεται» τόσο εύκολα, η διαδικασία είναι ανοδική. Όλο και κάτι προσθέτεις σε διάρκεια ή σε απόσταση στην αρχή, σε ταχύτητα αργότερα. Δεν θα είναι πάντα έτσι, να το ξέρεις. Ή, μάλλον, πάντα θα εξελίσσεσαι κι ας μην είναι τόσο ορατή η εξέλιξη.
Χρειάζεσαι ελάχιστα. Ένα καλό ζευγάρι παπούτσια, κυρίως. Αν έχεις αυτά και τη διάθεση, τα έχεις όλα. Μπορείς να τρέξεις παντού. Στο πάρκο της γειτονιάς σου, στην εξοχή, στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Εύκολα.
Μην παρασυρθείς σε αγορές και μην πεις πως δεν μπορείς γιατί σου λείπει εξοπλισμός. Αν συνεχίσεις το τρέξιμο θα έχεις χρόνο να δεις τι ακριβώς θέλεις, να επιλέξεις, να το χαρείς.
Παίρνεις έμπνευση από παντού. Από τους άλλους δρομείς που βλέπεις στο δρόμο, από τους φίλους σου που τρέχουν ήδη σε αγώνες, από όσα διαβάζεις, από τους μεγάλους αθλητές που μια φράση τους ίσως σε επηρέασε. Παίρνεις έμπνευση, κυρίως, από εσένα. Από τις δικές σου κατακτήσεις, από τα μικρά βήματα που γίνονται όλο και πιο στέρεα, από τις διαδρομές σου που μεγαλώνουν.
Βλέπεις το σώμα σου να αλλάζει, να δυναμώνει και να ζωντανεύει. Ανακαλύπτεις μυικές ομάδες ξεχασμένες, συνήθως μέσα από τον πόνο. Καταλαβαίνεις πως το σώμα είναι μηχανισμός που θέλει τον τρόπο του για να δουλέψει, αλλά θέλει και «καύσιμα» για να κινηθεί. Κάπως έτσι συνδέεσαι με τη φύση, θυμάσαι πως είσαι μέρος της.
Στην αρχή πιστεύεις πως το κάνεις για το σώμα. Πως αυτό είναι το βασικό κίνητρο κι εκεί βρίσκεται το πιο μεγάλο όφελος. Καταλαβαίνεις γρήγορα πως αυτή είναι η μισή εξίσωση. Τρέχεις για τη χαρά που νιώθεις και την ελευθερία. Έννοια ξεχασμένη στην καθημερινότητα. Τρέχεις γιατί εκεί αλλάζεις κάθε μέρα, κάθε φορά, με έναν τρόπο αθόρυβο και ευλογημένο. Τρέχεις γιατί πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις πως εκεί υπάρχεις σε συνθήκη μοναδική, δική σου. Εσύ, στην καλύτερή σου έκδοση. Στο δρόμο.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
11°
