Πάμε Όλυμπο;

Έχετε τρέξει ποτέ έναν αγώνα για τον οποίο είστε απροπόνητος; Έναν αγώνα δηλαδή για τον οποίο δεν έχετε τρέξει προπονητικά τα χιλιόμετρα που απαιτούνται; Όχι; Τυχεροί είστε. Μην το επιχειρήσετε ή καλύτερα δοκιμάστε το για να εκτιμήσετε πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνετε όλους αυτούς τους μήνες της προετοιμασίας.

Προσωπικά την έπαθα φέτος και μάλιστα δύο φορές. Η πρώτη στο μαραθώνιο του Ολύμπου. Τα δύο τελευταία χιλιόμετρα τα έκανα περπατώντας κι αυτό με δυσκολία. Κατάφερα να τερματίσω μέσα στον προβλεπόμενο χρόνο ωστόσο κι έτσι γρήγορα το ξέχασα. Κακώς. Γιατί το επιχείρησα και πάλι στο μαραθώνιο της Αθήνας κι έκανα το χειρότερο αγώνα της ζωής μου. Όχι για το χρόνο, ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες. Αλλά γιατί δεν τον ευχαριστήθηκα. Για την ακρίβεια, μετά την Αγία Παρασκευή υπέφερα. Κι όταν λέω υπέφερα εννοώ πονούσα. Πονούσα στα γόνατα, πονούσα στα ισχία και ήμουν μονίμως στα πρόθυρα κράμπας. Και την εβδομάδα μετά το μαραθώνιο άρπαξα κι ένα γερό κρύωμα, έχοντας καταπονήσει το ανοσοποιητικό μου. Ορκίστηκα να μην το ξανακάνω.

Εύκολα το λες, δύσκολα το κάνεις. Ιδίως αν θέλεις να προετοιμαστείς για αγώνα βουνού. Για το μαραθώνιο, βλέπετε, τα πράγματά είναι απλά. Μπαίνεις στο ίντερνετ, βρίσκεις ένα προπονητικό πρόγραμμα, ξέρεις τους χρόνους σου, βάζεις ένα στόχο και τρέχεις. Στο βουνό όμως; Εντάξει, τις καθημερινές ακολουθείς λίγο πολύ το ίδιο πρόγραμμα μαζί με ασκήσεις ενδυνάμωσης. Το «λονγκ ραν» του Σαββατοκύριακου, όμως, πώς το υπολογίζεις; Άλλα τα χιλιόμετρα σε μαλακή ανηφόρα κι άλλα τα ίδια χιλιόμετρα στα σκαλάκια του τελεφερίκ. Πήγαινε με την ώρα, σου λένε, αλλά βέβαια το πρόβλημα παραμένει. Τρεις ώρες στον Υμηττό δεν είναι ίδιες με τρεις ώρες στην Πάρνηθα. Έτσι φέτος, με στόχο και πάλι τον Όλυμπο, αποφάσισα να υιοθετήσω μια δική μου μέθοδο, τη «συγκριτική διά των αγώνων». (εντάξει το ομολογώ, κάπου, κάτι έχω διαβάσει).

Η μέθοδος είναι απλή. Τρέχεις ξανά σε ορισμένους αγώνες που έχεις τρέξει τις προηγούμενες χρονιές, συγκρίνεις τους χρόνους και καταλαβαίνεις πάνω κάτω σε τι κατάσταση βρίσκεσαι. Δεν φτάνει ένας αγώνας και οι συνθήκες από χρονιά σε χρονιά διαφέρουν. Μπορείς να πάρεις όμως μια αρκετά καλή εικόνα για το πού βρίσκεσαι. Αν, για παράδειγμα, φέρνεις συστηματικά πάνω από 10% καλύτερους χρόνους, τότε σίγουρα είσαι σε καλό δρόμο. Αν συμβαίνει το αντίθετο, ξέρεις ότι έχεις πρόβλημα και ανεβάζεις ρυθμούς. Το καλό με αυτή τη μέθοδο είναι ότι μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις σε όποιο επίπεδο και αν βρίσκεσαι, αρκεί να υπάρχει η χρονιά βάσης. Πρόσθετο πλεονέκτημα το ότι προπονείσαι (και) μέσα από τους αγώνες. Γιατί βέβαια άλλα κέρδη αποκομίζεις ως προς τη φυσική σου κατάσταση τρέχοντας ανέμελος και θαυμάζοντας τη φύση και άλλα αν έχεις μπει στην ένταση ενός αγώνα.

Σε πόσους αγώνες, όμως, να πάρεις μέρος; Και σε ποιες αποστάσεις; Τρέξε σε λιγότερους και πας απροετοίμαστος. Τρέξε σε περισσότερους και κινδυνεύεις να καείς. Σύμφωνα με μια θεωρία, μετά από κάθε αγώνα το σώμα χρειάζεται τόσες μέρες ξεκούρασης όσα και τα χιλιόμετρα του αγώνα. Με δεδομένο ότι οι περισσότεροι αγώνες προετοιμασίας για μαραθώνιο βουνού είναι της τάξεως των 20-25 χιλιομέτρων, μια ασφαλής πρόβλεψη μου φαίνεται ένας αγώνας κάθε τρεις εβδομάδες. Αλλά βέβαια αυτό εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση του καθένα και από την ηλικία. Προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι στην αρχή της προετοιμασίας οι τρεις εβδομάδες είναι ιδανικές για να επανέλθω. Όσο περνάει ο καιρός, βέβαια, ο χρόνος αποκατάστασης μειώνεται πολύ. Έτσι σκέφτομαι και έναν, δυο αγώνες στα 30+ χιλιόμετρα. Πάντα κρατώντας τουλάχιστον τρεις τελευταίες εβδομάδες πριν τον Όλυμπο για  μείωση της έντασης και ξεκούραση.

Το ομολογώ, η μέθοδός μου δεν είναι επιστημονική. Πάντα υπάρχει η καλύτερη λύση, του πεπειραμένου προπονητή ο οποίος θα παρακολουθεί την πορεία και θα συμβουλεύει σε κάθε βήμα. Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του τρεξίματος στο βουνό, όμως, είναι η αίσθηση της ελευθερίας. Και σ’ αυτό βάζω και τον προσωπικό πειραματισμό.

Και ένα τελευταίο ερώτημα που μου έθεσε φίλος στον οποίο ανέλυα τις θεωρίες μου: γιατί ξανά Όλυμπο. Μια απάντηση είναι για να ξανακάνω τη διαδρομή λίγο πιο ξεκούραστα και να την απολαύσω περισσότερο. Μέσα μου όμως ξέρω ότι είναι για εκείνη τη μοναδική στιγμή που έχεις αφήσει τα τελευταία έλατα, βλέπεις στο βάθος το αλπικό λιβάδι και το «θρόνο του Δία», από κάτω πίσω σου είναι το πέλαγος που νομίζεις ότι θα κάνεις μια και θα το πιάσεις και στο βάθος η Χαλκιδική. Η στιγμή που σου κόβεται η ανάσα από τη συγκίνηση.