Ένα μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά, ο Γιώργος Φαλτάιτς έπεσε από τη μηχανή του. Έφτανε σπίτι όταν ένα τζιπ πετάχτηκε ξαφνικά χωρίς φλας και τον έκλεισε. Μετά την πτώση, θυμάται τα πάντα. Να προσπαθεί να σηκωθεί και να μην μπορεί, να βλέπει το χέρι του, αλλά να μην το νιώθει καθόλου.
«Προσπαθούσα απλώς να μείνω ψύχραιμος και να μην χάσω τις αισθήσεις μου. Δεν ήξερα αν όντως θα ζήσω, ενώ βλέποντας τα πρόσωπα των περαστικών και το αίμα να μην σταματάει, θυμάμαι την αδρεναλίνη που ένιωθα, τον πόνο, αλλά και την ψυχραιμία που είχα όσο ο κόσμος και οι περαστικοί φώναζαν από πάνω μου. Προσπαθούσα να μην τα παρατήσω και έλεγα στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά».
Όμως πριν το χειρουργείο οι γιατροί δεν έβρισκαν σφυγμό, εκείνος δεν ένιωθε καν το χέρι του και είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται ότι αυτό που του συνέβη δεν ήταν μάλλον ένα απλό σπάσιμο. Ξύπνησε από την νάρκωση με μία περίεργη αίσθηση και μία κουβέρτα πάνω στο τραυματισμένο χέρι του. «Μέχρι να με πάνε στο δωμάτιο τη σήκωσα διστακτικά και είδα ότι, ενώ αισθανόμουν το χέρι μου, εκείνο δεν υπήρχε. Για κλάσματα δευτερόλεπτου μου κόπηκε η αναπνοή, αλλά βλέποντας χαρούμενους τους δικούς μου ανθρώπους, είπα ότι αφού ζω, δεν πειράζει. Δεν έχω κάποια μόνιμη βλάβη, περπατάω κανονικά και ίσως είναι οκ να συνεχίσω με ένα χέρι, γι’ αυτό έχουμε δύο άλλωστε».
«Η πρώτη μου επαφή με το τεχνητό μέλος ήταν πολυ δύσκολη και περίεργη. Ένιωθα σαν να κουβαλάω μια τσάντα ωμού! Οι ιμάντες στήριξης ήταν πολυ άβολοι και επίπονοι, αλλά με παρηγορούσε που τουλάχιστον με τα ρούχα δεν φαινόταν κάποια διαφορά. Με τον καιρό άλλαξα τους ιμάντες και το συνήθισα, όπως και όλη τη διαδικασία της εφαρμογής, της φροντίδας και του καθαρισμού. Οι βασικότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν στο ντύσιμο και στην πολύωρη ορθοστασία σε χώρους διασκέδασης ή στο γυμναστήριο, όπου με τον ιδρώτα χανόταν η καλή εφαρμογή… Με λίγα λόγια ήταν ένα πολύ ενοχλητικό εξάρτημα που όταν το έβγαζα μετά από ώρα, ανακουφιζόμουν».
«Κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την μέθοδο του εμφυτεύματος, γιατί είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια από τον χειρουργό μου που μου είχε σώσει την ζωή και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για μόλυνση η κάποια επιπλοκή. Το μεγαλύτερο όμως κίνητρο που είχα για να δοκιμάσω αυτή τη μέθοδο, ήταν ότι δεν θα φορούσα τίποτα επιπλέον. Ούτε θήκη, ούτε ιμάντες, ούτε κάτι ξένο πάνω μου, ήξερα ότι θα παρεχόταν στήριξη μόνο εσωτερικά».
Η επέμβαση θεωρείται πρωτοποριακή γιατί αν και τα τελευταία 15 χρόνια πραγματοποιείται σε ορισμένα κέντρα στην Ευρώπη και την Αυστραλία, κυρίως για αποκατάσταση κάτω άκρων, χρησιμοποιήθηκε ως εναλλακτική επιλογή θεραπείας για αποκατάσταση ακρωτηριασμένου άνω άκρου. Ο Γιώργος ήταν μόλις η τέταρτη περίπτωση παγκοσμίως που υποβλήθηκε στην παραπάνω εφαρμογή και όπως λέει, φαίνεται πως πήρε πολύ σωστή απόφαση.
«Σήμερα, τρεισήμισι μήνες μετά την επέμβαση, νιώθω άλλος άνθρωπος. Η καθημερινότητα μου είναι όπως παλιά. Πηγαίνω κανονικά στη δουλειά, στο γυμναστήριο, κάνω προπόνηση με βάρη χωρίς κανένα πρόβλημα από ιδρώτα η ενόχληση και απολαμβάνω την καθημερινότητα μαζί με φίλους χωρίς πόνους και ενοχλήσεις. Η κίνηση λόγω του ελεύθερου ωμού είναι αισθητή και εύκολη και θέλω να το φοράω συνεχεία γιατί το νιώθω δικό μου και δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι. Έχω μάλιστα σε κάποιο βαθμό την αίσθηση ότι με ακουμπάνε και ότι είναι ένα με τον ώμο μου».
«Είναι ό,τι καλύτερο έχω νιώσει στην ζωή μου, η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν άνοιξα τα μάτια και μου είπαν ότι πέτυχε η επέμβαση. Η ιατρική ομάδα ήταν πολυ καλά εξειδικευμένη και πολυ σωστή στην δουλειά της, γεγονός που με έκανε να νιώσω ασφάλεια από την πρώτη μέρα που μπήκα στην κλινική. Ο χειρουργός κύριος Παπαγεωργίου, με καθησύχασε πολύ βλέποντάς τον τόσο σίγουρο, ενώ η πραότητα, η ηρεμία και η επαγγελματικότητα του έδιωξαν οποιαδήποτε αμφιβολία μπορεί να υπήρχε στην αρχή».
«Θα συνέστηνα την συγκεκριμένη μέθοδο ανεπιφύλακτα σε κάθε ασθενή με παρόμοιο πρόβλημα. Εμένα προσωπικά με έκανε πανευτυχή και νιώθω σαν να έχω ξαναβρεί το χέρι που έχασα. Βρήκα πάλι την αυτοπεποίθησή μου και την άνεση να χαρώ κάθε στιγμή της καθημερινότητας χωρίς κανένα πρόβλημα η πόνο».
Η αποκατάσταση με τη μέθοδο του ενδο-εξω εμφυτευτικού συστήματος, έγινε Ιούνιο του 2016 στην κλινική Sana στο Lübeck Γερμανίας από τους πλαστικούς χειρουργούς Horst-H. Aschoff και Βασίλειο Παπαγεωργίου, μαζί με τον αγγειοχειρουργό, Πολύβιο Παυλίδη.
«Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο συνδυασμός του εμφυτεύματος με τη σταδιακή εξέλιξη των ενδομυϊκών ηλεκτροδίων σύντομα θα προσφέρει στους ασθενείς την προοπτική ενός πλήρως λειτουργικού χεριού», λένε οι γιατροί.
«Παρά τον μικρό αριθμό περιπτώσεων, η διαδικασία της ενδο-έξω εμφύτευσης είναι σαφώς αποτελεσματικότερη από την παραδοσιακού τύπου πρόσθεση μέλους στο άνω άκρο, ειδικά στην περίπτωση που υπάρχει κοντό οστό. Τα πλεονεκτήματα αυτής είναι η ασφαλής τοποθέτηση του τεχνητού μέλους, ο εύκολος χειρισμός, η βελτιωμένη ενεργητική κίνηση του ώμου, και η ανάκτηση της ικανότητας οστεοαντίληψης με την οστεοκαθοδηγούμενη κίνηση. Προσωπικό όραμα και επιδίωξη μου είναι η καθιέρωση και εφαρμογή της μεθόδου στην Ελλάδα», μας είπε ο πλαστικός χειρουργός Δρ. Βασίλης Παπαγεωργίου.
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ο Γιώργος επανεκτίμησε τη ζωή του μετά από αυτή την περιπέτεια. Μπορεί αυτή η υπαρξιακή αναθεώρηση να είναι μάλλον αναπόφευκτη μετά από τέτοια ατυχήματα, αλλά «τελικά, ίσως πρέπει να πεθάνει ένα κομμάτι σου για να βρεις την ουσία στην ζωή σου»,
«Μπορεί να έχασα ένα μέλος του σώματος μου πριν δυο χρόνια, αλλά βρήκα κάτι πολύ σπάνιο και τελικά το πιο σημαντικό. Αν και ήμουν αρτιμελής πριν το ατύχημα, ξέρω ότι ψυχικά δεν ήμουν ποτέ τόσο γεμάτος όσο είμαι τώρα. Βρήκα ένα κομμάτι της ψυχής μου».
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
