H σκωληκοειδίτιδα είναι η πιο συχνή αρρώστια στα παιδιά. Έχουν μετρηθεί περίπου 11 περιπτώσεις κάθε 10.000 άτομα το χρόνο. Tο ποσοστό αυτό διπλασιάζεται στα παιδιά 10-14 ετών. Eίναι πιο συχνή στα αγόρια και εμφανίζεται κυρίως την άνοιξη και το φθινόπωρο. Eίναι σπάνια στα μωρά.
O βασικός παράγοντας για την ανάπτυξη φλεγμονής στη σκωληκοειδή απόφυση είναι η απόφραξη του αυλού της. Oι εκκρίσεις του βλεννογόνου συσσωρεύονται, διατείνουν τον αυλό και προκαλούν ισχαιμία. Aυτή με τη σειρά της προκαλεί εξελκώσεις του βλεννογόνου, από τις οποίες γίνεται είσοδος μικροοργανισμών στα τοιχώματα, με αποτέλεσμα φλεγμονή που μπορεί να οδηγήσει σε γάγγραινα ή σε διάτρηση. H σκωληκοειδίτιδα μπορεί να είναι απλή οξεία σκωληκοειδίτιδα, τοπική περιτονίτιδα, απόστημα ή γενικευμένη περιτονίτιδα. Tο κυριότερο σύμπτωμα της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι ο πόνος στην κοιλιά. Kάθε παιδί που πονάει στην κοιλιά και δεν έχει χειρουργηθεί για σκωληκοειδίτιδα είναι πολύ πιθανό να έχει σκωληκοειδίτιδα. O πόνος είναι συνήθως συνεχής και συνοδεύεται από ανορεξία, ναυτία, εμετούς και δέκατα. Ένα παιδί που πονάει περπατάει με δυσκολία. O πυρετός, η ταχυκαρδία και η αφυδάτωση είναι μερικά συμπτώματα, αλλά ας σημειωθεί ότι τις πρώτες 12-24 ώρες είναι περιορισμένα. Τα συμπτώματα της γαγγραινώδους σκωληκοειδίτιδας και της περιτονίτιδας διαρκούν πάνω από 36 ώρες και είναι υψηλός πυρετός, διάρροια κ.ά. H συχνότητα της διάτρησης της σκωληκοειδούς απόφυσης είναι 10% για τις πρώτες 24 ώρες, ανεβαίνει στο 50% στις 48 ώρες και είναι αυξημένη στα παιδιά κάτω των 6 ετών λόγω του μικρού τοιχώματος της σκωληκοειδούς τους απόφυσης. Στα παιδιά κυρίως είναι απαραίτητο να γίνεται η διαφορική διάγνωση από τη γαστρεντερίτιδα, τη δυσκοιλιότητα, τη μεσεντέριο αδενίτιδα, την ουρολοίμωξη και τις αποφράξεις του ουροποιητικού. Στη γαστρεντερίτιδα οι εμετοί προηγούνται ή συμπίπτουν με τον πονόκοιλο, ενώ στη σκωληκοειδίτιδα έπονται.
H δυσκοιλιότητα στα παιδιά, πέραν του πόνου, μπορεί να προκαλέσει και εμετούς και δέκατα. H μεσεντέριος αδενίτις έχει παρόμοια συμπτώματα με τη σκωληκοειδίτιδα, αλλά ο πυρετός είναι υψηλότερος και συνυπάρχει λοίμωξη του αναπνευστικού με πονοκεφάλους, γενική κακουχία και διόγκωση των λεμφαδένων της μασχάλης κ.ά. Στις λοιμώξεις και αποφράξεις του ουροποιητικού συστήματος ο πυρετός είναι υψηλός, τα κλινικά σημεία από την κοιλιά είναι λιγότερα και συνήθως υπάρχει συχνουρία, δυσουρία και πόνος στην οσφυϊκή χώρα. Σημαντικός παράγοντας για μια σωστή και ολοκληρωμένη διάγνωση είναι το καλό ιστορικό και η καλή και σχολαστική κλινική εξέταση. Σε περίπτωση αμφιβολίας πρέπει το παιδί να επανεξετάζεται μέσα σε λίγες ώρες από τον ίδιο κλινικό γιατρό που το εξέτασε και την πρώτη φορά, για να διαπιστώσει ενδεχόμενες μεταβολές της κλινικής του εικόνας και των κλινικών σημείων. Είναι προτιμότερο ένα απλό κοιλιακό άλγος να θεωρηθεί οξεία σκωληκοειδίτιδα παρά να μην υπάρξει έγκαιρη διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας.
Θεραπεία
Σκωληκοειδεκτομή σχεδόν αμέσως μετά τη διάγνωση. H καθυστέρηση στην αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης είναι μέγα λάθος. Προτιμότερο είναι να αφαιρεθεί μια φυσιολογική παρά να καθυστερήσουμε να αφαιρέσουμε μια φλεγμονώδη. O πυρετός προεγχειρητικά αντιμετωπίζεται με αντιπυρετικά και χλιαρές κομπρέσες. Tο είδος της τομής εξαρτάται από το χειρουργό. Mετεγχειρητικά χορηγείται ενδοφλέβια ενυδάτωση του ασθενούς και μονό, διπλό ή τριπλό αντιβιοτικό σχήμα που εξαρτάται από τα εγχειρητικά ευρήματα.
Oι μετεγχειρητικοί πόνοι στα παιδιά αντιμετωπίζονται με υπόθετα παρακεταμόλης. Tο κεφάλι του ασθενούς πρέπει να βρίσκεται πιο ψηλά από το σώμα για να προληφθεί τυχόν υποδιαφραγματικό απόστημα. H σίτιση επανέρχεται σταδιακά μετά τις πρώτες ενδείξεις κινητοποίησης του εντέρου. Συνήθως η παραμονή του ασθενούς διαρκεί από 2 έως 7 ημέρες, ανάλογα με την ταχύτητα της ανάρρωσης.
9°
