Βηματίζοντας στη φθινοπωρινή πόλη με μια φίλη που είχα καιρό να δω, Σαββατόβραδο, ανάμεσα στις κουβέντες για το καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω και στα πλάνα για όσα ανοίγονται μπροστά μας, μου είπε: «Τον Αύγουστο έτρεξα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Έτρεξα για μία και μόνη φορά -και δεν θα το ξανακάνω». Μου είπε για την κούραση που ένιωσε, την εντελώς αποθαρρυντική για να ξαναδοκιμάσει. «Πόσο έτρεξες;», τη ρώτησα, προσθέτοντας πως δεν θα έπρεπε να τρέξει πάνω από δέκα λεπτά για αρχή. «Τόσο ακριβώς», απάντησε, αλλά δεν είναι για μένα». Το δέχτηκα χωρίς αντίρρηση και συνεχίσαμε την ωραία συζήτηση.
Είναι πολλοί οι φίλοι που κατά καιρούς μοιράζονται μαζί μου τα δρομικά τους κατορθώματα – τις αγωνιστικές επιτυχίες, τις συμμετοχές, την απόφαση να αρχίσουν να τρέχουν, την αίσθηση που τους γεννούν τα πρώτα τους βήματα. Το χαίρομαι, πρωτίστως για τη δική τους χαρά. Για την ικανοποίηση που τους δίνει, για τους νέους δρόμους που ανοίγει, για την ευχάριστη έκπληξη που φέρνει η υπέρβαση των ορίων, όσο μικρά κι αν μοιάζουν ορισμένα από αυτά. Και είναι άλλοι που διόλου δεν συγκινούνται από το τρέξιμο. Δεν τους θέλγει, τους τρομάζει, μοιάζει βαρετό. Το κατανοώ στο ακέραιο. Δεν είναι για όλους, το τρέξιμο, όπως δεν είναι για όλους κανένα σπορ, καμία παιδειά. Τα χαρακτηριστικά του ταιριάζουν με μια συγκεκριμένη νοοτροπία, περισσότερο από ότι με έναν συγκεκριμένο σωματότυπο. Περισσότερο από τα σωματικά προσόντα, οι απαιτήσεις του έχουν ως βάσεις κυρίως την υπομονή, την επιμονή και τη θέληση για μια καθημερινή δουλειά που βελτιώνει ολιστικά τις δυνατότητες του ανθρώπου.
Τόσο αυταπόδεικτη καθώς είναι αυτή η παραδοχή, με εντυπωσιάζει το γεγονός πως κάποιοι φίλοι νιώθουν την ανάγκη να μου πουν πως δεν τους αρέσει το τρέξιμο ή δεν τα καταφέρνουν –και μάλιστα να μου το πουν κάπως «ενοχικά», σαν αυτό να είναι κάτι που θα αλλάξει την αίσθησή μου για αυτούς. Ίσως επειδή το τρέξιμο είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μου, ίσως επειδή έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια, ορισμένοι νιώθουν πως χρειάζεται σχεδόν να απολογηθούν ενώπιόν μου που δεν τους ταιριάζει.
«Δεν πειράζει», απαντώ θετικά, αποφεύγοντας να σχολιάσω. Ένα τέταρτο του αιώνα πια στο δρόμο, έχω περάσει από τα στάδια του ενθουσιασμού, της αποκάλυψης ενός νέου κόσμου, της δημόσιας υπερθεμάτισης για τα πλεονεκτήματά του, ακόμα και του προσηλυτισμού των οικείων μου. Μα όσο περνάει ο καιρός, μαθαίνω να χαίρομαι όπως πριν τη χαρά των συνοδοιπόρων στο τρέξιμο, σε όποιο στάδιο κι αν βρίσκονται, αλλά και να σέβομαι άνευ αντιδράσεων τους δισταγμούς ή την απέχθεια όσων δεν ταίριαξαν με το αγαπημένο μου σπορ. Δεν προσπαθώ να αλλάξω γνώμη σε κανέναν, εκτός από τις λίγες περιπτώσεις που είμαι σίγουρη πως έχω να κάνω με κάποιον που θα ήθελε να τα καταφέρει αλλά δεν μπόρεσε, οπότε μια συμβουλή ίσως βοηθήσει.
Βγαίνουμε στο δρόμο για δεκάδες διαφορετικούς λόγους. Για την υγεία, την ευεξία, την ψυχική ηρεμία, το ωραίο σώμα, την εκτόνωση, τη ματαιοδοξία, την παρέα. Για να χαρούμε, να ισορροπήσουμε, να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, να πάμε τα όριά μας παραπέρα, να γεμίσουμε της ζωής μας το κενό, να αποκτήσουμε φίλους. Όσοι από εμάς βρίσκουμε μια ή πολλές από τις παραπάνω χαρές στο τρέξιμο, μένουμε εκεί, «κολλάμε» - συνήθως για χρόνια, συχνότατα για μια ολόκληρη ζωή. Κάνουμε το τρέξιμο τη δική μας μονάδα μέτρησης μιας εσωτερικής πληρότητας. Μα αυτό δεν ισχύει για όλους έτσι. Ούτε θα μπορούσε, ούτε γίνεται.
Για εμάς είναι το τρέξιμο. Για άλλους μπορεί να είναι η γιόγκα ή το ποδόσφαιρο, το σερφ ή οι πολεμικές τέχνες, η μουσική ή το γράψιμο, η μαγειρική ή η φροντίδα του κήπου. Σημασία δεν έχει το μέσο, όσο η χαρά. Κι όσο η χαρά αναζητάται και εντοπίζεται σε κάτι που είναι άξιο να διεκδικηθεί, προσεγγίσιμο, εφικτό, συναρπαστικό και, στην καλύτερη περίπτωση, με διάρκεια, είμαστε σε καλό δρόμο. Το μέτρο είναι η χαρά. Για μένα, το τρέξιμο είναι ένας από τους δρόμους που οδηγούν εκεί, με σιγουριά, σε ευθεία γραμμή.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
