Πέρασε σαν άνεμος, έσπασε το ρεκόρ διαδρομής σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες βουνού στην Ελλάδα τον Μαραθώνιο Ολύμπου με 5 ώρες και 21 λεπτά κι έφυγε έχοντας κερδίσει τις εντυπώσεις αλλά και τις καρδιές όσων τη γνώρισαν. Ο λόγος για την Αμερικανίδα Stevie Kremer, η οποία τα τρία τελευταία χρόνια αναδεικνύεται δρομέας βουνού της χρονιάς από την αμερικανική ομοσπονδία στίβου (USATF) και έτρεξε την περασμένη Κυριακή στον Μαραθώνιο του Ολύμπου. Έναν εξαντλητικό αγώνα 44 χιλιομέτρων που ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο στο Δίον, στο επίπεδο της θάλασσας, ανεβαίνει στην κορυφή και καταλήγει στο Λιτόχωρο, αφού προηγουμένως οι δρομείς έχουν συμπληρώσει 3.200 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Κορυφαία στιγμή το τρέξιμο γύρω από το θρόνο του Δία. «Η θέα σου κόβει την ανάσα» λέει μετά το τέλος του αγώνα.
Μέλος της διεθνούς ομάδας της Salomon και προσκεκλημένη από το Runner Store, η Kremer δεν ταιριάζει καθόλου στο στερεότυπο της υπεραθλήτριας. Μικροκαμωμένη και μονίμως χαμογελαστή, δίνει την εικόνα ενός κοριτσιού που απολαμβάνει τη ζωή της και το τρέξιμο. Κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Ό,τι κάνει, το κάνει επειδή το χαίρεται. «Δεν παίρνω το τρέξιμο πολύ στα σοβαρά» μου λέει μια μέρα πριν από τον αγώνα σε μια καφετέρια στο Λιτόχωρο, όταν τη ρωτώ αν το τρέξιμο την έχει αλλάξει σαν άνθρωπο. «Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχω δουλειά, είμαι δασκάλα. Είναι δύσκολο άλλωστε να πάρεις κάτι που κάνεις για το κέφι σου στα σοβαρά. Ποτέ δεν λέω, αχ σήμερα έτρεξα μόνο 10 χιλιόμετρα. Δεν έχω προπονητικό πρόγραμμα. Προσπαθώ μια φορά την εβδομάδα να κάνω διαλειμματική προπόνηση αλλά δεν έχω πρόγραμμα και αυτό επειδή ευχαριστιέμαι να τρέχω. Αν μια μέρα θέλω να τρέξω μια ώρα, τρέχω μια ώρα, αν θέλω να τρέξω δύο ώρες, τρέχω δύο. Η μόνη ημέρα που παίρνω στα σοβαρά το τρέξιμο είναι την ημέρα του αγώνα. Στη διάρκεια του αγώνα βέβαια είμαι πολύ συγκεντρωμένη και μετά, αν δεν πάω καλά, μπορεί να νιώθω απογοήτευση. Προσπαθώ όμως να πω στον εαυτό μου πως ήταν μόνο ένας αγώνας».
Παρ όλα αυτά στον αθλητισμό δεν μπορεί να είσαι τόσο επιτυχημένος, αν δεν είσαι έστω λίγο ανταγωνιστικός. Η ίδια είναι κατηγορηματική: «Μισώ τον ανταγωνισμό».
Τον μισείς, δεν είσαι ανταγωνιστικό άτομο;
Είμαι, γι’ αυτό το μισώ τόσο πολύ, έχω τόσο άγχος.
Νομίζω ότι αυτό που μετρά περισσότερο είναι το πώς αισθάνεσαι στο τέλος του αγώνα, όχι τι θέση έχεις πάρει. Πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από σένα, αλλά αν έχεις δώσει τον καλύτερο εαυτό σου, αν αισθάνεσαι καλά στο τέλος του αγώνα, τότε δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι περισσότερο.
Δεν είναι η μόνη που ευχαριστιέται το τρέξιμο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει έκρηξη συμμετοχών σε αγώνες δρόμου από άνδρες και γυναίκες που αφήνουν τον καναπέ και δοκιμάζουν τα όρια των αντοχών τους. Πώς το εξηγεί; «Το τρέξιμο είναι απλό, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Δεν είναι σαν το ποδήλατο που πρέπει να ελέγξεις τα λάστιχα ή την αλυσίδα, δεν φοβάσαι μη σπάσει κάτι εκτός από τα κόκαλά σου, δεν έχει τόσο πολλά αξεσουάρ…»
Έτσι νομίζω, όταν φτάνεις στην κορυφή και είσαι μόνη, στο βουνό, στο δάσος, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, και μιλάω για το ορεινό τρέξιμο, όχι το τρέξιμο στους δρόμους που δεν το ξέρω.
Είναι λοιπόν οι δρομείς πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι;
Όχι αναγκαστικά, ξέρεις, το βουνό είναι το ναρκωτικό μας. Κάποιοι είναι το ίδιο ευτυχισμένοι ψωνίζοντας, κάποιοι άλλοι, δεν ξέρω, πίνοντας καφέ με φίλους, η δική μου ευτυχία είναι να τρέχω στα βουνά.
Τι κάνει έναν καλό δρομέα βουνού;
Νομίζω ότι πρέπει να αγαπάς τα βουνά, να αγαπάς τα μονοπάτια, να αγαπάς το να μη γνωρίζεις τι κρύβει η επόμενη στροφή, να αγαπάς έστω λίγο την περιπέτεια και να είσαι προετοιμασμένος, αν τρέχεις 20 χιλιόμετρα στο δρόμο, ότι θα χρειαστείς σχεδόν το διπλάσιο χρόνο στο βουνό.
Να επιμένεις;
Ναι, ακριβώς, στο τέλος σε ανταμείβει πολύ περισσότερο από το τρέξιμο στο δρόμο. Δεν θέλω να πω κάτι κακό για τους δρομείς γιατί είναι το δικό τους πάθος, αλλά το να ανέβεις στην κορυφή και να κοιτάξεις γύρω σου, να τα έχεις καταφέρει, είναι καταπληκτικό. Είναι εντυπωσιακό τι μπορεί να κάνει το σώμα σου.
Η Stevie, όπως την αποκαλούν όλοι όσοι τη γνώρισαν χάρη στην οικειότητα που δίνει η απλότητα των τρόπων της, ζει σε μια πόλη 2.500 κατοίκων περικυκλωμένη από βουνά, στο Crested Butte του Κολοράντο, στην καρδιά της Αμερικής. Εκεί όλοι ασχολούνται με τη φύση και τον αθλητισμό κι έτσι παρά τη διεθνή αναγνώριση δεν νιώθει ότι ξεχωρίζει. Το χειμώνα σκι, το καλοκαίρι τρέξιμο. Μήπως ζει σε μια φούσκα απομονωμένη από τα προβλήματα του κόσμου; «Ναι, το Crested Butte είναι μια φούσκα όπου όλοι έχουμε το ίδιο πάθος, αγαπάμε τα βουνά, μας αρέσει να κολυμπάμε στις λίμνες. Αλλά είναι μια ευτυχισμένη φούσκα». Κι όπως λέει δεν θα την άλλαζε με τίποτα για να πάει σε μια μεγάλη πόλη.
Έρχεται ποτέ η στιγμή που λες, φτάνει, δεν θέλω άλλο τρέξιμο, δεν αντέχω άλλη προπόνηση;
Όχι, δεν το έχω νιώσει ακόμα, αλλά νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι το χειμώνα ασχολούμαι με το ορειβατικό σκι και τρέχω μία, το πολύ δύο φορές την εβδομάδα.
Κάνεις διάλειμμα, δηλαδή;
Τεράστιο διάλειμμα πέντε μηνών και νομίζω ότι αυτό με βοηθάει να τρέχω με όρεξη όλο το χρόνο.
Είσαι παντρεμένη με δρομέα. Μιλάτε συνέχεια για τρέξιμο στο σπίτι;
Όχι, στον άντρα μου, που είναι περισσότερο σκιέρ, του αρέσει να μιλάει για τον εξοπλισμό που εγώ σιχαίνομαι, κι έτσι δεν μιλάμε πολύ για το τρέξιμο. Μόλις αρχίσει να μιλάει για τέτοια θέματα, φεύγω.
Τι σου αρέσει να κάνεις στο σπίτι;
Να ετοιμάζω φαγητό, να παρακολουθούμε μια ταινία και απλώς να ξεκουραζόμαστε.
Διαβάζεις βιβλία για το τρέξιμο;
-Όχι, καθόλου. Διαβάζω βιβλία που δεν με κουράζουν.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Δεν νομίζω ότι έχω κάποιο, αλλά μου αρέσουν βιβλία που μου συνιστούν η οικογένεια ή φίλοι, καλά βιβλία. Αλλά όχι βιβλία για το τρέξιμο, δεν έχω διαβάσει ούτε ένα ποτέ.
Έχεις κακές στιγμές στο τρέξιμο;
Βέβαια, όλοι έχουν, αλλά ξέρεις δεν έχω τρέξει ποτέ πάνω από 7 ώρες κι όταν κάποια στιγμή αισθάνομαι άσχημα, κι έχω ας πούμε τρεις ώρες ακόμα, λέω μέσα μου, μπορείς να το κάνεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Και, ξέρεις, νομίζω ότι όλα είναι ένα παιχνίδι του μυαλού.
Το τρέξιμο είναι παιχνίδι του μυαλού;
Ναι, οι αγώνες τρεξίματος είναι παιχνίδι του μυαλού, το πνεύμα πάνω από την ύλη. Το τρέξιμο στο βουνό είναι σωματικά πολύ επίπονο και απαιτητικό αλλά ο καθένας μπορεί να το κάνει. Δεν είναι εύκολο, για κάποιους θα είναι πιο δύσκολο από άλλους, αλλά αν πεις ότι θα το κάνεις τότε μπορείς να το κάνεις.
Ξέρω πολλούς που φοβούνται το τρέξιμο στο βουνό, το δύσκολο τερέν, έναν τραυματισμό…
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις, κι εγώ έχω άγχος για τον αυριανό αγώνα, σίγουρα φοβάμαι μην πέσω στην κατηφόρα, είναι γεμάτη πέτρες κι όταν είσαι κουρασμένη δυσκολεύεσαι να σηκώνεις το πόδι σου, αλλά δεν μπορείς να ζεις με άγχος. Το ξεπερνάς.
Πριν από ένα χρόνο η Stevie είχε δώσει συνέντευξη σε μια γυναικεία οργάνωση για την προώθηση της ισότητας των φύλων μέσα από τον αθλητισμό. Τη ρωτώ αν πιστεύει ότι αποτελεί φεμινιστικό πρότυπο. «Νομίζω ότι είναι τόσο πολύ σημαντικό και γίνεται όλο και περισσότερο να γνωρίζουν οι γυναίκες ότι είναι εξίσου ικανές με τους άντρες. Μπορούν να κάνουν όλα όσα κάνουν τα αγόρια. Αλλά νομίζω ότι είναι εξίσου σημαντικό ένας ο οποίος είναι 70 χρονών να έχει το θάρρος, αν έτσι νιώθει, να κάνει αυτό που θέλει. Νομίζω ότι αυτοί οι οποίοι πραγματικά ξεχωρίζουν είναι αυτοί που επιμένουν και αντέχουν να τρέξουν έναν αγώνα και ας τους παίρνει 10 ώρες. Εγώ δεν θα το άντεχα αν μου έπαιρνε 10 ώρες».
Θα αποκαλούσες όμως τον εαυτό σου φεμινίστρια;
Όχι.
Γιατί όχι, είπες ότι τα κορίτσια μπορούν να κάνουν ό,τι και τα αγόρια, γιατί όχι λοιπόν;
Πρέπει να πω ότι το τρέξιμο είναι ένα σπορ –δεν ξέρω για τα άλλα– όπου αγόρια και κορίτσια είναι απολύτως ίσα. Κι αυτό μου αρέσει πολύ. Στο ορεινό σκι, για παράδειγμα, τα κορίτσια κάνουν μικρότερες αποστάσεις από τους άντρες κι αυτό δεν μου αρέσει. Οπότε μπορεί να είμαι φεμινίστρια, δεν ξέρω. Απλώς δεν μου αρέσει η λέξη.
Στα κολέγια ωστόσο στον αθλητισμό υπάρχει μια κουλτούρα «μάτσο» με την οποία σίγουρα διαφωνείς.
Ναι απολύτως, μπορεί να είμαι τελικά φεμινίστρια, ποτέ δεν είχα δει τον εαυτό μου έτσι. Έχω δει όμως τι μπορεί να κάνουν τα κορίτσια.
Η συζήτηση φεύγει από το τρέξιμο, μιλάμε για το προσφυγικό, θεωρεί ότι είναι καταπληκτική ιδέα ότι στους Ολυμπιακούς του Ρίο θα υπάρξει ομάδα προσφύγων, αποφεύγει όμως να σχολιάσει το θέμα γιατί «δεν έχω όλα τα στοιχεία». Πιο κατηγορηματική στο ζήτημα του περιβάλλοντος, λέει ότι την τρομοκρατεί η κλιματική αλλαγή και την ενοχλεί η αδιαφορία που δείχνουν ορισμένοι. Δεν παραλείπει μάλιστα να επισημάνει πόσο εντύπωση της έκανε που είδε μέσα στο μονοπάτι κάποιον να πετάει το κουτί της μπίρας που έπινε. Με τις εκλογές στις ΗΠΑ δεν θα μπορούσα να μη βάλω στη συζήτηση και ολίγον πολιτική…
Ασχολείσαι με την πολιτική;
Όχι, απολύτως όχι, εκτός από το ότι δεν θέλω να κερδίσει ο Τραμπ.
Γιατί;
Επειδή δεν ξέρει τίποτα από πολιτική, δεν ξέρει τίποτα. Δεν είμαι πολιτικοποιημένο άτομο και δεν θέλω να κάνω σχόλια για τα πολιτικά, αλλά τουλάχιστον η Κλίντον έχει εμπειρία. Ο Τραμπ έχει αυτές τις εκρήξεις οι οποίες είναι τόσο απρεπείς ώστε το να εκπροσωπήσει τη χώρα μας θα είναι τρομακτικό. Αυτά που λέει δεν επιτρέπεται να λέγονται.
Σε φοβίζει η μισαλλοδοξία;
Ναι, με τρομάζει.
Η συζήτηση κλείνει με αναφορά στο… αλκοόλ. Σε παλιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει πως δεν θα μπορούσε ποτέ να τρέξει υπεραποστάσεις γιατί μετά από 4-5 ώρες στο δρόμο θέλει να κάτσει να απολαύσει μια μπίρα και ένα ωραίο γεύμα. Της λέω ότι συμφωνώ απολύτως, αν και πολλοί δρομείς έχουν μια ενοχική σχέση με τέτοιες απολαύσεις. «Να τρέχεις με Ισπανούς, μου λέει. Όλοι πίνουν».
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
15°
