Χιλιάδες ασθενείς χάνουν την όρασή τους κάθε χρόνο στη χώρα μας. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αμφιβληστροειδοπαθών Ε. Χατζηχαραλάμπους εξηγεί λεπτομέρειες για τις παθήσεις ματιών.
Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα, ο ασθενής με παθήσεις της ωχράς κηλίδας αντιμετωπίζει τους τελευταίους μήνες ανυπέρβλητες δυσκολίες τόσο σε θέματα διάγνωσης και θεραπείας, όσο και σε θέματα πρόσβασης στη θεραπεία. Οι ασφαλιστικοί φορείς έχουν σταματήσει να αποζημιώνουν σημαντικές διαγνωστικές εξετάσεις, όπως η οπτική τομογραφία συνοχής (OCT), ενώ ταυτόχρονα επιβαρύνουν τον ασθενή με καταχρηστικές, χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες ελέγχου. Το αποτέλεσμα είναι να καθυστερεί η άμεση αντιμετώπιση της νόσου, να υπονομεύεται το θεραπευτικό αποτέλεσμα και να οδηγούνται όλο και περισσότεροι ασθενείς στην τύφλωση». Οι παραπάνω επισημάνσεις έγιναν από τον πρόεδρο της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας και επίκουρο καθηγητή Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημήτριο Παπακωνσταντίνου, τον διευθυντή του Τμήματος Αμφιβληστροειδούς του Ιατρικού Ινστιτούτου Οφθαλμολογίας Athens Vision και Διπλ. American Board of Ophthalmology κ. Αλέξανδρο Χαρώνη και τον καθηγητή Οικονομικών της Υγείας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάννη Υφαντόπουλο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Όρασης (κάθε δεύτερη Πέμπτη του Οκτωβρίου).
Πρόσφατα σε ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά οφθαλμολογικά συνέδρια, το Euretina, παρουσιάστηκαν αποτελέσματα κλινικών μελετών με χρήση ρανιμπιζουμάμπης (Lucentis), που δείχνουν διατήρηση ή βελτίωση της όρασης στο 90% των ασθενών με παθήσεις της ωχράς κηλίδας. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε επίσης σε μια πενταετή επιδημιολογική μελέτη που έλαβε χώρα στη Δανία, η οποία έδειξε ότι από το 2007, όταν ξεκίνησε η χρήση της ρανιμπιζουμάμπης (Lucentis), το ποσοστό τυφλότητας στη χώρα μειώθηκε στο μισό. Και αυτό είναι ίσως περισσότερο επίκαιρο από ποτέ, τις δύσκολες εποχές που περνάμε.
«Αυτό που χρειάζονται πολλοί ασθενείς είναι ιατρικά βοηθούμενα εργαλεία, μεγεθυντικοί φακοί. Άλλοι πάλι μπορούν να έχουν ομιλούντα πληροφορικά συστήματα στον υπολογιστή τους και έτσι να διευκολύνουν τη δουλειά τους». Όμως, δεν καλύπτονται από τα Ταμεία. «Μόνο το μπαστούνι του διαβητικού αποζημιώνεται κατά 50%» επισημαίνει ο Ε. Χατζηχαραλάμπους. Η μείωση της τυφλότητας οδηγεί σε σημαντική περιστολή των εξόδων και της κρατικής δαπάνης. Η τυφλότητα είναι από τις πιο πολυδάπανες αναπηρίες, με τεράστιο άμεσο και έμμεσο κόστος (επιδόματα, φοροαπαλλαγές, αναπηρικές συντάξεις, βοηθήματα κ.λπ.) τόσο για το κράτος όσο και για τον ασθενή, που υπερβαίνει τα 30.000 ευρώ κατ’ έτος. Ως παράδειγμα αναφέρεται ότι μόνο το κόστος απόκτησης ενός εκπαιδευμένου σκύλου-οδηγού ανέρχεται σε 30.000 ευρώ.
Την Τρίτη, για άλλη μια φορά, τα άτομα με αναπηρία βγήκαν στο δρόμο, καταγγέλλοντας ένα κράτος σε αναλγησία. Ένα κράτος που κρατάει 70.000 ανθρώπους στην αναμονή για να περάσουν από Επιτροπή Πιστοποίησης Αναπηρίας. Για πολλούς από αυτούς, η σύνταξη, το επίδομα αναπηρίας, ακόμα και το βιβλιάριο υγείας, είναι σε «αναστολή».
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
