![aggeliki-kosmopoulou_1.jpg aggeliki-kosmopoulou_1.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/aggeliki-kosmopoulou_1.jpg)
![134255-306192.jpg 134255-306192.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2016/07/24/134255-306192.jpg)
Την έβλεπα καιρό να τρέχει στη διαδρομή μου. Χρόνια. Συνήθως πρωινά Κυριακής, σε αντίθετη κατεύθυνση, τέτοια που συναντιόμασταν. Με το κεφάλι σκυμμένο, κόκκινο καπελάκι και χρυσά γυαλιά μυωπίας. Μεσόκοπη, κουρασμένη απ'τη ζωή, λίγο αφημένη. Δεν θύμιζε καθόλου δρομέα, έμοιαζε παράταιρη στη σκηνή. Την έβλεπα καιρό και τη χαιρετούσα. Με ένα νεύμα στην αρχή, με μια καλημέρα έπειτα και μήνες μετά μ'ένα δυνατό: "γειά σου, κούκλα", που έκτοτε ακουγόταν εκατέρωθεν, σαν πάγιος χαιρετισμός. Πάντα με τα ίδια ρούχα -φαρδύ σορτσάκι εποχής, φαρδύ μπλουζάκι με στάμπα, το κόκκινο καπελάκι.
Χαιρόμουν να τη βλέπω, όπως χαίρομαι με κάθε τι γνώριμο που αντίκρυζω στις διαδρομές μου. Και τη θαύμαζα στην επανάληψή της: ίδια ρούχα, ίδια διαδρομή, ίδιος ρυθμός. Με το βλέμμα χαμηλωμένο και στο δρόμο, μια σοβαρότητα εμφανή. ε μια προσήλωση στις ανηφόρες που τις ανέβαινε με συγκλονιστική αποφασιστικότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
Ένα πρωινό δυο-τρία χρόνια πριν, στο εβδομαδιαίο μας συναπάντημα, με ρώτησε φωναχτά κι από απέναντι αν θα έτρεχα στο μαραθώνιο της Αθήνας, στο δεκάρι. «Ίσως», απάντησα. «Εγώ ναι», είπε εκείνη. Ήταν η πρώτη φορά που μου μιλούσε για κάτι, πέρα από καλημέρα, μια χαραμάδα σε μια ζωή που ούτε τη φανταζόμουν ούτε προσπαθούσα να τη σκιαγραφήσω. Εγώ τελικά δεν έτρεξα, απέχοντας απ’ τους αγώνες με όσες δικαιολογίες έχω καταφέρει συστηματικά να βρω τελευταία. Εκείνη έτρεξε. Δε χρειάστηκε να μου το πει. Το κατάλαβα. Από τη νέα φορεσιά, την πιο μοντέρνα, και το νέο μπλε καπελάκι που φορούσε. Κι από κάτι νέο στο βλέμμα της. Το ίδιο αποφασιστικό, άλλα λιγότερο χαμηλωμένο. Κι από μια δόση χαράς που έφτανε ως εμένα.
Τη φαντάστηκα στον πρώτο της αγώνα, στην αφετηρία, παράταιρη μέσα στον κόσμο, διαφορετική. Λίγο πιο μεγάλη, λίγο πιο κουρασμένη, λίγο πιο θλιμμένη από το πολύχρωμο πλήθος. Τη φαντάστηκα κλεισμένη στον εαυτό της, στην προσπάθεια να είναι αθέατη. Κι έπειτα την είδα νοερά στον τερματισμό. Αλλιώς. Με το μετάλλιο στο λαιμό, λαμπερή, χαρούμενη.
Την έβλεπα συχνά, όλα τα χρόνια, στην ίδια πάντα διαδρομή. Στον Λυκαβηττό «μας». Και πριν λίγες μέρες, ένα μεσημέρι, την είδα στο δρόμο, απέναντι από τη Βουλή. Με ρούχα της δουλειάς, μιας κανονικής μέρας. Χαιρετηθήκαμε πολύ απλά, σαν να μην είχε τίποτα παράδοξο το νέο σκηνικό της συνάντησης, και βηματίσαμε για λίγο μαζί. «Πού πας»; τη ρώτησα. «Στο σπίτι», απάντησε. «Τώρα έφυγα από τη δουλειά και γυρίζω στο σπίτι να φροντίσω τη μητέρα μου».
Ήταν σαν να το ήξερα. Σαν να ήταν η ερμηνεία που θα περίμενα. Μια φράση που άνοιγε τη χαραμάδα. Τη φαντάστηκα εγκλωβισμένη σε μια ζωή ανάμεσα στη δουλειά και στις φροντίδες, στις υποχρεώσεις και στην πλήξη της επανάληψης. Μόνη, κυρίως -αδυνατούσα να τη δω αλλιώς. Έβαλα νοερά στο κάδρο της ζωής της τις ανηφόρες μας. Σκέφτηκα αλλιώς το κατεβασμένο βλέμμα. Όχι πια κούραση από την προσπάθεια, μα ελευθερία, ανάσα, μια ζωή που εκπληρώνεται κάπως, ακόμα και με φαινομενικά παράδοξο τρόπο. Είδα στους γύρους της στιγμές που γεμίζει η ζωή. Αντίθετα από εμένα, από εμάς, που βγαίνουμε στο δρόμο για αποσυμπίεση, για να βγάλουμε από πάνω μας τον κάματο της μέρας, να ταξινομήσουμε τις πολλές παραστάσεις, να ησυχάσουμε, να χαρούμε τη δυσεύρετη μοναξιά.
Θα΄θελα να’ξερα τι την έβγαλε στο δρόμο την πρώτη της φορά, ποια να ήταν η αφορμή της. Να μπορούσα να άκουγα την ιστορία της, ξεχωριστή ανάμεσα στις πολλές που έφτασαν ως εμένα μέσα στα χρόνια. Να έβλεπα τη μεταμόρφωσή της εντός, πέρα από αυτήν την αργή που τεκμηριώνεται πρόδηλα στο δρόμο. Να ήξερα τι την οδήγησε εκεί, στην ελευθερία των δρόμων, την κάπως παράταιρη με αυτό που δείχνει. Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ –ούτε αν θα ξαναβρεθούμε, αν θα μιλήσουμε στην κανονική ζωή, έξω απ’την κοινή διαδρομή μας. Ξέρω πως όταν τη βλέπω, θα αφήνω λίγο περισσότερο το βλέμμα μου επάνω της αναζητώντας σημάδια χαράς στη βόλτα της. Όχι στοιχεία αναμέτρησης και βασανιστικής σκιαμαχίας με έναν καλύτερο εαυτό, σαν αυτά που κάποτε με βασανίζουν τρέχοντας. Σημάδια χαράς, μόνο.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το πώς κοιμάσαι μπορεί να βλάψει το σώμα και ίσως ένα απλό «γύρισμα» του κορμιού να βελτιώσει την κατάσταση
Μπορεί να θεωρούνται αξεσουάρ μόδας, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια ιατρική συσκευή
Θετικά στην εξωσωματική γονιμοποίηση φαίνεται να επιδρά η ισορροπημένη διατροφή
Οι ευάλωτες ομάδες και τα περιστατικά θανάτων τουριστών
Μιλήσαμε με τον διακεκριμένο καρδιολόγο, αλλά και μουσικό και συγγραφέα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Συνομιλίες με πρόσωπα της Υγείας» εκδ. Athens Voice Books
Αυτές που επιδεινώνονται και εκείνες που καλυτερεύουν
Summer camp δίπλα στη θάλασσα σε συνεργασία με το Aqua Life Centre
Περπάτημα, ήπιο τζόκινγκ, ποδηλασία, γιόγκα
Όταν οι αθλητές γίνονται πρότυπα ενάντια στο στίγμα
Η νόσος εκδηλώνεται αρχικά με συμπτώματα σαν εκείνα της γρίπης
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από τη ζέστη μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των φύλων
Ανοιχτά θα μείνουν τα κέντρα ημέρας και τα υπνωτήρια
Τα συχνά δροσερά ντους και η ενυδάτωση του δέρματος βοηθούν στην υποχώρηση του πόνου
Μπορεί να προκληθούν από παράγοντες όπως η αυξημένη υγρασία, η ζέστη και τα τρόφιμα
Τα μισά ανεμβολιάστα παιδιά ζουν σε 31 χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις
Ο ασθενής στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού σχεδίου δράσης
Τα εξελικτικά βήματα του ιού την τελευταία διετία και ο βαθμός ετοιμότητας
Προσκεκλημένος ο φαρμακοποιός-συγγραφέας Μανόλης Μαυρολέων
Μια συζήτηση με τον Δρ. Νικόλα Βόπη, ψυχολόγο / mind trainer και διδάκτωρ μοντέρνας ψυχολογίας στο Yale University
Ιδανική εποχή το καλοκαίρι για κολύμπι, περπάτημα και ποδήλατο
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.