![aggeliki-kosmopoulou_1.jpg aggeliki-kosmopoulou_1.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/aggeliki-kosmopoulou_1.jpg)
![100361-200507.jpg 100361-200507.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2015/06/21/100361-200507.jpg)
Έπεσα πάνω του τυχαία χτες βράδυ, αναζητώντας κομμάτια στο youtube για την αυριανή πρόβα. Ούτε ξέρω πώς αποφάσισα να ανοίξω το link και να δω το βίντεο. Δεν με έθελγε τίποτα – ούτε το όνομα, ούτε το πλαίσιο. Μα, χωρίς να ξέρω γιατί, το «άνοιξα». Και το είδα. Και με καθήλωσε, κυριολεκτικά.
Ίσως το έχετε δει, καθώς είναι αρκετά παλιό και το έχουν δει εκατομμύρια θεατές σε όλον τον κόσμο (εκτός από εμένα που άργησα). Στη βρετανική σειρά «Britain’s got talent», μαζεύονται ένα σωρό τύποι. Σοβαροί και φαιδροί, αγχώδεις και «χαλαροί», ταλαντούχοι και εντελώς ατάλαντοι, διαβασμένοι και απροπόνητοι. Η κάμερα τη δείχνει στα παρασκήνια, αγχωμένη, να μασουλάει αμήχανα ένα σάντουιτς. Το βλέμμα των νεαρών παρουσιαστών που τη συνοδεύουν στη σκηνή όταν φτάνει η ώρα να βγει είναι ειρωνικό και αδηφάγο, έτοιμο να κατασπαράξει το επόμενο θύμα. Εκείνη περπατά στη σκηνή, ντυμένη εντυπωσιακά άχαρα, γκρίζα, βαριά, σαν βγαλμένη από άλλη εποχή. Την ρωτούν πώς τη λένε και πόσων χρονών είναι και για ποιον λόγο βρίσκεται εκεί – και σε κάθε απάντησή της οι παρουσιαστές μειδιούν, κάνουν μικρές και κάποτε μεγάλες γκριμάτσες απαξίας. Τη ρωτούν τι θέλει να καταφέρει κι απαντά «να γίνω επαγγελματίας τραγουδίστρια». Την ξαναρωτούν ποια θα ήθελε να «διαδεχθεί», εκείνη απαντά, εκείνοι μειδιούν ξανά. Κι έπειτα έρχεται η ώρα της να δοκιμαστεί.
Πιάνει το μικρόφωνο και ξεκινά. Στα πρώτα μέτρα η έκφραση στα πρόσωπα των παριστάμενων αλλάζει, μαζί το κλίμα στην αίθουσα. Η απαξία γίνεται έκπληξη, κι έπειτα θαυμασμός, κι έπειτα ενθουσιασμός. Στα τρία λεπτά που διαρκεί το τραγούδι, το ακροατήριο σηκώνεται όρθιο, επευφημεί. Μία σταρ γεννιέται –έστω απροσδόκητα– και, μαζί της, ένας κόσμος μαθαίνει να «κρατά» τα σχόλια και την κριτική του, ένας άλλος να συνεχίσει να ελπίζει, να ονειρεύεται και να προσπαθεί.
Η πορεία της Suzan Boyles στα έξι χρόνια που πέρασαν από αυτή τη στιγμή μπορεί να αξιολογηθεί ως περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένη καλλιτεχνικά. Η φωνή της, οι επιλογές της, η ασυνήθιστη για τις νόρμες του χώρου εμφάνιση, ο χαρακτήρας της και η προσπάθειά της είναι τα όπλα της για τη συνέχεια. Μα το ντεμπούτο της, η πρώτη εκείνη στιγμή που έδειχνε με τον τρόπο της, στην πράξη, πως «μπορεί», συμπληρώνοντας το «θέλω» στα λόγια της, είναι παρακαταθήκη για όλους μας. Και μάθημα ζωής από τα ουσιαστικά, τα αληθινά.
Δεν είναι βέβαιο πως όποιος θέλει, μπορεί. Ούτε πως όποιος θέλει και μπορεί θα τα καταφέρει να πετύχει με όρους που κρίνονται από τους άλλους, από την εκάστοτε «αγορά». Μα όποιος θέλει, προσπαθεί και επιμένει, σίγουρα βλέπει να ανοίγεται μπροστά του ένας δρόμος πιο κοντινός στην καρδιά του, συμβατός με όσα επιθύμησε. Μαθαίνει να συνδέει την επιθυμία με το αποτέλεσμα και να τιθασεύει το αχαρτογράφητο κενό στο ενδιάμεσο με βήματα και μικρότερους στόχους, με δουλειά και προσπάθεια, με υπομονή. Κι αν η ιστορία που σας θύμισα έχει, στην εξέλιξή της, τα χαρακτηριστικά των παλιών παραμυθιών και του «άπιαστου» που συχνά τα συνοδεύει, ας μην πτοηθούμε με το εύκολο «ναι, αυτά δεν (ξανα) συμβαίνουν στην πραγματική ζωή». Ας ξεκινήσουμε από κάπου κι ας κάνουμε αυτό που μπορούμε..
Ίσως αναρωτηθείτε τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με το τρέξιμο, πώς χωράει σε αυτήν εδώ τη στήλη. Νιώθω πως οι δρομείς θα καταλάβουν χωρίς υπομνηματισμό, μα ας εξηγηθώ για κάθε ενδεχόμενο. Αυτό που μας ενώνει είναι η επιθυμία, ο στόχος. Να βγούμε στο δρόμο, να κερδίσουμε το κύπελλο, να τερματίσουμε, να έρθουμε πρώτοι, να γίνουμε καλύτεροι. Ο στόχος είναι η αφετηρία – μα δεν αρκεί. Η νίκη χρειάζεται κόπο, καθημερινή δουλειά, εστίαση, επιμονή. Χρειάζεται ανασύνταξη και τροποποίηση του αρχικού σχεδιασμού. Χρειάζεται, σε δόσεις, τύχη ή μια κάποια εύνοια της ζωής. Μα τίποτα δεν γίνεται αν δεν υπάρχει στην αρχή η θέληση, η εμμονή στη δική μας επιδίωξη που κάποτε μοιάζει παράταιρη, αταίριαστη με μία εποχή που ακόμα κρίνει ποιος είναι κάποιος και τι μπορεί να καταφέρει από την εμφάνισή του. Όταν η θέληση είναι ισχυρή κι ακούγεται πίσω από τις άλλες φωνές και τα «δεν μπορώ», μπορείς να προσπαθήσεις. Σίγουρα θα βρεθείς σε μέρος καλύτερο από την αφετηρία σου. Κι αξίζει να προσπαθήσεις, για να ισιώσει η γραμμή ανάμεσα στο σήμερα και στο «θέλω» σου. Να μπεις στη μάχη. Όπως εύστοχα έγραψε ο Σαρτρ, «χαμένη μάχη είναι μόνον η μάχη που δεν έδωσες».
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το πώς κοιμάσαι μπορεί να βλάψει το σώμα και ίσως ένα απλό «γύρισμα» του κορμιού να βελτιώσει την κατάσταση
Μπορεί να θεωρούνται αξεσουάρ μόδας, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια ιατρική συσκευή
Θετικά στην εξωσωματική γονιμοποίηση φαίνεται να επιδρά η ισορροπημένη διατροφή
Οι ευάλωτες ομάδες και τα περιστατικά θανάτων τουριστών
Μιλήσαμε με τον διακεκριμένο καρδιολόγο, αλλά και μουσικό και συγγραφέα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Συνομιλίες με πρόσωπα της Υγείας» εκδ. Athens Voice Books
Αυτές που επιδεινώνονται και εκείνες που καλυτερεύουν
Summer camp δίπλα στη θάλασσα σε συνεργασία με το Aqua Life Centre
Περπάτημα, ήπιο τζόκινγκ, ποδηλασία, γιόγκα
Όταν οι αθλητές γίνονται πρότυπα ενάντια στο στίγμα
Η νόσος εκδηλώνεται αρχικά με συμπτώματα σαν εκείνα της γρίπης
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από τη ζέστη μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των φύλων
Ανοιχτά θα μείνουν τα κέντρα ημέρας και τα υπνωτήρια
Τα συχνά δροσερά ντους και η ενυδάτωση του δέρματος βοηθούν στην υποχώρηση του πόνου
Μπορεί να προκληθούν από παράγοντες όπως η αυξημένη υγρασία, η ζέστη και τα τρόφιμα
Τα μισά ανεμβολιάστα παιδιά ζουν σε 31 χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις
Ο ασθενής στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού σχεδίου δράσης
Τα εξελικτικά βήματα του ιού την τελευταία διετία και ο βαθμός ετοιμότητας
Προσκεκλημένος ο φαρμακοποιός-συγγραφέας Μανόλης Μαυρολέων
Μια συζήτηση με τον Δρ. Νικόλα Βόπη, ψυχολόγο / mind trainer και διδάκτωρ μοντέρνας ψυχολογίας στο Yale University
Ιδανική εποχή το καλοκαίρι για κολύμπι, περπάτημα και ποδήλατο
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.