Ήπιαμε τα ωραία κρασιά του Κτήματος Κάπα στη Νάουσα

Αγαπώ εκείνες τις εντελώς ξαφνικές συναντήσεις με φίλους χαμένους, βαθιά όμως στο παρελθόν, εκείνο το ένα τηλέφωνο που κάνει φύλλο φτερό τον χρόνο. Έτσι ακριβώς έγινε με τον φίλο Τάσο Καραγκιοζίδη. Η πρώτη συνάντηση ήταν πριν 22 χρόνια παρακαλώ, στη Φρανκφούρτη. Σε μια ελληνική ταβέρνα έπαιζε μουσική με τον αδερφό του τα Σαββατοκύριακα για να καθαγιάσει το ανήσυχο πνεύμα του, αφού τότε ήταν καριερίστας μάνατζερ πολυεθνικών εταιρειών, με ειδικότητα σε συγχωνεύσεις και εξυγιάνσεις επιχειρήσεων της Ευρώπης… τι σου λέω τώρα! Ο Τάσος μεγάλωσε στη Γερμανία, από γονείς μετανάστες και παρόλο που πέρασε στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ολοκλήρωσε 30 χρόνια εργασίας στις επιχειρήσεις. Το ευτύχημα είναι ότι σαν μαθητής και φοιτητής τα καλοκαίρια έβγαζε χαρτζιλίκι δουλεύοντας σε οινοποιεία. Ήταν που έμεναν τότε στην πόλη Ludwigshafen, πόλη που ανήκει στο κρατίδιο του Παλατινάτου, όπου και βρίσκονται τρεις από τις μεγαλύτερες αμπελουργικές ζώνες της χώρας με παγκόσμιας φήμης οινοποιεία. 

Τα αμπέλια που περίμεναν τη στιγμή

Μια χαρακιά στο πράσινο η διαδρομή μέχρι το Κτήμα Κάπα και μια δεύτερη χαράς στο πρόσωπο του Τάσου, που στην είσοδο περίμενε με την Ελένη του. Συνάντηση με σφιχτές αγκαλιές και πολλών χρόνων μαζεμένα χαμόγελα.

«Δεν έχω αποφασίσει όσο σε κοιτάζω, αν σου ταιριάζουν περισσότερο αυτά τα ρούχα του αγρότη ή τα βαριά κάποτε σακάκια με τις ριγέ ζαλιστικές γραβάτες. Οι μόνες ρίγες που κράτησες βλέπω, είναι αυτές που κάνουν τα εντελώς αρμονικά σου αμπέλια». 

Γελάει, κάτω από το δονκιχωτικό του μουστάκι, τελευταίο απόκτημα της υπαίθρου. «Καταρχήν θέλω να πω ότι  γεννήθηκα εδώ, στο Αγγελοχώρι Νάουσας. Αγροτική οικογένεια. Μεγάλωσα με έναν πατέρα που ήταν γεωργός, εξαιρετικός μαραγκός αλλά και οργανοποιός. Έτσι χτίστηκε η μουσική μέσα από την οποία με γνώρισες. Πες ότι έμενε και το χωράφι που κουβαλούσα χρόνια μέσα μου και τώρα ήρθα για να το ζήσω. Βλέπεις εκεί που μεγάλωσα και δούλευα μου έλειπε πάντα αυτή η γαλήνια εικόνα του τόπου μου. Και τα αμπέλια γύρω μας είναι της οικογένειας και ήταν εδώ να περιμένουν. Βέβαια το κοντράστ, όπως το λες, είναι χαρακτηριστικό. Από πληροφορική και οικονομία, το πανεπιστήμιο του Bangor στην Ουαλία και το μεταπτυχιακό στη Μεγάλη Βρετανία να βρεθώ εδώ! Αλλά πρέπει να πω ότι με εκείνη η δουλειά απέκτησα το εδώ κλειδί. Κι αυτό γιατί τα πάμπολλα ταξίδια στην Ευρώπη μου έδωσαν τη δυνατότητα να επισκέπτομαι οινοποιεία, να δοκιμάζω άπειρα και κάθε κατηγορίας κρασιά και να παρακολουθήσω σεμινάρια γευσιγνωσίας. Άρα κατά κάποιο τρόπο, το ένα οδήγησε στο άλλο». 

«Από το λίγο που σε θυμάμαι θεωρώ ότι και η μουσική έπαιξε έναν κάποιο ρόλο στην όλη σου εξέλιξη αφού μπορεί και διαμορφώνει χαρακτήρες». 

«Σαν Πόντιος και μάλιστα για 15 χρόνια πρόεδρος ενός από τους παλαιότερους ποντιακούς συλλόγους στη Γερμανία, έμαθα πρώτα λύρα. Αλλά ο πατέρας μου με γύρισε στο μπουζούκι γιατί φοβήθηκε μην ξεφύγω από ότι κάνω με εκείνο το όργανο. Όπως και νάχει η μουσική έπλασε το ελεύθερο κομμάτι του χαρακτήρα μου. Αυτό που μπορούσε να πει “γύρνα πίσω και μη φοβάσαι να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή”. Κι εδώ, τη ζω στην καλύτερη μορφή της. Κάθε απόγευμα, έρχονται φίλοι και παίζουμε πίνοντας κρασί. Επίσης να σου πω ότι και η Ελένη παίζει εξαιρετικό τρίχορδο μπουζούκι όποτε…καταλαβαίνεις». 

Ένα επισκέψιμο οινοποιείο με τα όλα του

Ομολογώ, ότι το σύγχρονο οινοποιείο, με υψηλού επιπέδου προδιαγραφές, δεν προδίδει την ηλικία του. Δύσκολο να πιστέψεις ότι όλες αυτές οι εγκαταστάσεις έγιναν σε ένα μόνο χρόνο και μάλιστα με μια πρώτη παραγωγή κρασιού. Δέκα στρέμματα αμπελώνας και 30.000 φιάλες κρασί πρώτη εμφιάλωση. Επισκέψιμο οινοποιείο με τρεις χώρους εστίασης, γευσιγνωσίας και συνεδρίασης. Οργάνωση εκδηλώσεων, ξεναγήσεις και γευστικά ταξίδια με μαγειρικές και οίνο. Θα πω ότι ο Τάσος μαγειρεύει μαγικά και ότι η Ελένη ομολογεί ότι έτσι έπεσε η Τροία. Ένα ριζότο γευτήκαμε από την ξεχωριστή μαγειρική του που μάλιστα λόγω έναρξης του τρύγου μαγειρεύτηκε μέσα στο αμπέλι. Όλα τα καλά από το φαγητό ξεκινάνε!

Οι οικοδεσπότες επέμειναν για το κόκκινο Liaison du Village, τη ναυαρχίδα του οινοποιείου, αλλά δεν άντεξα να μην δοκιμάσω τον ροζέ «αγγελΟΙΝΟ», όνομα λόγω Αγγελοχωρίου. Φρέσκο κρασί και ιδιαίτερα λαμπερό χρώμα και αρώματα φρούτων, σαν κεράσι, φράουλα και βύσσινο. Φυσικά το εξαιρετικό Liaison du Village έκλεισε όλες τις γεύσεις μέσα του. Πλούσιο, γεμάτο σώμα με βαθύ κόκκινο χρώμα και στη μύτη αρώματα κερασιού και μπαχαρικών. Στον ουρανίσκο μου άφησε γεύση και άρωμα πικρής σοκολάτας. Η εννιάμηνη παλαίωσή του σε δρύινα βαρέλια τριών διαφορετικών προελεύσεων δίνει μια ισορροπία του ξύλου και των ποικιλιών Syrah και Cabernet Sauvignon.

Κι επειδή δεν άντεξα την πρόκληση, κατέβασα τα απαραίτητα από το αυτοκίνητο του Σπορτ Μπίλι και έτσι έγιναν λίγες σοκολάτες για το pairing με το κρασί. Σοκολάτες με ογδόντα στα εκατό κακάο, καπνιστό πιπέρι και ιπποφαές για να πάρουμε λίγο όξινη γεύση. Και το απόγευμα κύλησε με τις μουσικές του ζευγαριού, σε μια απόλυτη αρμονία ανάμεσα σε μπουζούκια, χαμόγελα και μικρές ματιές.

Και κράτησα για τελευταία τη μικρή και γοητευτική πληροφορία που λέει, ότι κάτω από τα πόδια μας κάποτε περνούσε η Αραπίτσα και χυνόνταν στη λίμνη των Γιαννιτσών. Μετά το 1936 που ολοκληρώθηκε η ξήρανση της λίμνης, έμεινε ένα μικρό ποταμάκι, που διαμοιράστηκε μέσα στο Αγγελοχώρι και τμήμα του περνούσε ακριβώς από το κτήμα. Με το όνομα λοιπόν «Βέτσιστα» αναφέρεται το χωριό στο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα και κάπου εδώ διαδραματίστηκαν τα «Μυστικά του  βάλτου». Και νομίζω ότι με όλο το κλίμα συν φυσικά τον οίνο, όλα τα μυστικά μου εμφανίστηκαν αργά το απόγευμα στο Κτήμα Κάπα! 

*Τα κρασιά του κτήματος μπορείτε να παραγγείλετε από τη σελίδα του Facebook (@kappawinery) ή με email στη διεύθυνση:

e.charalampaki@ktimakappa.gr