Στο Θεσπρωτικό Πρέβεζας ήπιαμε ένα πολύ καλό τσίπουρο που το λένε «TSIPOURO»

Καλοκαίρι και αγαπημένο Ιόνιο. Από τα Σύβοτα, που κορμί άλλο δεν χωράνε, έφτασα στην ξεχωριστή Πάργα, στην Αμμουδιά, στον Βράχο αλλά και στον δεύτερο Μύτικα της ζωής μου. Μια μαγική παραθαλάσσια διαδρομή, που σε μία μόλις ώρα γεμίζει την ψυχή με γαλάζιο. Με τον Αμβρακικό στα δεξιά μου μπήκα στα πεδινά του Θεσπρωτικού Πρέβεζας για να καταλήξω στα αμπέλια της οικογένειας Μήτου. Από δω ξεκινάει το ταξίδι του το «TSIPOURO». Και είναι αλήθεια ένας εξαιρετικός τόπος απόδρασης, από όλα τα καλοκαιρινά επίγεια, αυτός ο αμπελώνας. Θέα προς τον κόλπο, που χρυσίζει τέτοια ώρα, από τη μια, τα Θεσπρωτικά όρη από την άλλη. Εκεί ακριβώς, έτοιμος να κρυφτεί, είναι ο ήλιος. Κι έτσι πέρασα τη σκεπαστή με κλήματα είσοδο. Δεν περίμενα τόσο καλοφτιαγμένο σπιτάκι, εδώ, μέσα στο τόσο πράσινο. Όλο πέτρινο, τόσο όσο, με αυλή έτοιμη για μεγάλα τραπεζώματα. Ο πρωτεργάτης του όλου ο Κοσμάς, με καλωσόρισε. Τον πέτυχα με μια αγκαλιά επιτραπέζια σταφύλια, αλλά απέφυγε με χαμόγελο τον φακό μου.

«Αυτά είναι για σας τους νέους, που έχετε και ίντερνετ και μετά ποζάρετε στα κινητά. Τι να με κάνεις εμένα που καίω και φιλμ…». Επειδή η μηχανή μου όμως είναι με πίξελ τον κατάφερα για μια εικόνα με τον γιο Δημήτρη μπροστά στο μεγάλο τραπέζι. «Για να είμαι ειλικρινής, όσο είδα, δεν συνάντησα καθόλου αμπέλια στη διαδρομή μου».

Πρέπει να πιστεύεις για να τολμάς

«Δεν είδες γιατί δεν υπάρχουν. Εδώ ο κόσμος δεν καλλιεργεί το αμπέλι. Και μάλιστα όταν είπαμε εμείς να βάλουμε όλοι λέγανε ότι δεν θα πιάσουν τα φυτά. Και βλέπεις τι γίνεται εδώ. Πρέπει να το πιστέψεις για να το τολμήσεις. Ξεκινήσαμε κάπως δειλά με πέντε στρέμματα και σήμερα έχουμε ενενήντα».

«Τι ποικιλίες έχετε; Και βασικά θέλω να μάθω αν υπάρχει κάποια τοπική, που σίγουρα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον».

«Έχουμε φυτέψει Syrah, Merlot, Ροδίτη, Μοσχάτο Αμβούργου. Τα τελευταία χρόνια βάλαμε και την Ασπρούδα, μια τοπική ποικιλία από την Μικρή Λάκκα Σουλίου. Έχουμε πάρει για αυτήν πιστοποίηση από το ινστιτούτο αμπέλου και μάλιστα φέτος θα πάρουμε τα πρώτα σταφύλια. Ψάχνουμε τώρα και για μια κόκκινη ποικιλία, πάλι τοπική. Θα τα καταφέρουμε κι εκεί…».

Δύσκολα να συμβεί κάτι διαφορετικό. Ο κύριος Κοσμάς από τις πέντε κάθε πρωί είναι δίπλα στα αγαπημένα του φυτά. Δεν είναι τυχαίο πως η κόρη του Κλεοπάτρα και ο τρίτος του γιος Χρήστος είναι γεωπόνοι.

Ευκολόπιοτο και χωρίς γλυκάνισο, στην Ήπειρο είμαστε!

Ο κυρίως υπεύθυνος όμως για την επίσκεψή μου εδώ είναι ο Δημήτρης. Αυτός είναι ο δημιουργός της εξαιρετικής φιάλης που παίζω στα δάχτυλά μου, πριν γεμίσω όλα τα γύρω ποτήρια. Τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο. Η Ήπειρος δεν αγαπά το γλυκάνισο. Ευκολόπιοτο, παρόλο που το αλκοόλ του χτυπάει τους 40 βαθμούς. Μια απαλή αίσθηση αλκοόλης, που αφήνει το μοσχάτο Αμβούργου να βγει μαζί με κάποιες νότες λευκών φρούτων. Και χωρίς πάγο μου έβγαλε μια δροσιά στο στόμα. Θα πω με παρένθεση εδώ, ότι έβαλα στο σώμα μου πολύ πιο πάνω από το όριο μου τσίπουρο, εκείνες τις πολλές ώρες που χάθηκα στην αταραξία του μικρού τους σύμπαντος. Και είναι αξιοσημείωτο, ότι το επόμενο πρωί βρήκα το κεφάλι ακριβώς στη θέση του.

«Και τι όνειρο είδες Δημήτρη και έφτασες στα βαριά αλκοολούχα; Από ό,τι μου είπες σπούδασες και εργάζεσαι σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός».

«Έτσι ακριβώς είναι. Το τσίπουρο το αγάπησα γιατί έβλεπα τον πατέρα μου να το παράγει. Ακόμη και σήμερα βέβαια αυτός είναι το κλειδί για το αμπέλι. Έμαθε και στα τέσσερα παιδιά του να το αγαπάνε και να το σέβονται. Είχαμε λοιπόν, για να συνεχίσω, δικό μας αποστακτήρα από το 2010 και ζούσα από κοντά την πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία απόσταξης. Εκεί κόλλησα. Βέβαια στους βιομηχανικούς, όπως λέγονται, άμβυκες δεν είναι ακριβώς έτσι αφού δεν έχεις αυτή την άμεση σχέση με το προϊόν. Τώρα, όσο αφορά τη δουλειά μου, ναι τη συνεχίζω, γιατί καταρχήν δεν εισέπραξα ακόμη χρήματα από το τσίπουρο, που σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε στην αγορά. Έπειτα έχω κάνει μια πολύ μεγάλη επένδυση με όλες τις εγκαταστάσεις που πρέπει ακόμη να στηρίξω. Χρειάζονται μεγάλα κεφάλαια για να πάρεις ότι καλύτερο κυκλοφορεί στον χώρο και να μην μείνεις αύριο ουραγός. Έτσι για να είμαι ειλικρινής χώθηκα πιο βαθιά από ότι αρχικά είχα υπολογίσει. Μη βάλω και την απίστευτη γραφειοκρατία στο χώρο του αλκοόλ. Για να καταλάβεις τέσσερις μήνες μόνο κράτησε ο έλεγχος. Και ενώ πήρα άδεια αποσταγματοποιού, με το που έβγαλα την πρώτη παραγωγή, μου ζητήθηκε άδεια ποτοποιού για να εμφιαλώσω. Κι άλλος χρόνος κι άλλα χρήματα φυσικά. Έτσι το τσίπουρο περίμενε δύο χρόνια για την εμφιάλωση».

Έτσι κάπως συμπληρώνω εγώ, το προϊόν έβγαλε και το θυμό του, ίσως και του Δημήτρη, με τη υπομονή του στις δεξαμενές. 

«Και τι μένει, για σήμερα ρωτάω, από όλο αυτό. Υπάρχει ανταμοιβή;».

«Ανταμοιβή ήρθε καταρχήν με το χάλκινο μετάλλιο που πήρα φέτος σε διεθνή διαγωνισμό οίνου και αποσταγμάτων. Αλλά η σημαντικότερη είναι εκείνο το χαμόγελο, που βλέπω στα χείλη όσων γεύονται το απόσταγμά μου. Αυτή κι αν ικανοποίηση».

«Να κάνω και τη χαζή ερώτηση της ημέρας. Ονόμασες το τσίπουρο… τσίπουρο! Γιατί επέλεξες το αυτονόητο. Έχω συνηθίσει να βλέπω το επίθετο του παραγωγού σαν τίτλο. Εσύ το έβαλες όμως διακριτικά στο υπέροχο αυτό ομολογουμένως μπουκάλι».

«Προτίμησα να βλέπει ο καταναλωτής με τη μία το προϊόν. Τι του πουλάω. Και σίγουρα δεν πουλάω το επίθετο». 

Το έζησα και αυτό. Το κλείσιμο της συζήτησης το έκανε ο παπάς του χωριού, που ήρθε να πάρει σταφύλια για να τα ευλογήσει, όπως συνηθίζεται να γίνεται στη γιορτή του Σωτήρος. Και ήρθε η νύχτα στο κτήμα, ήρθε και η αυγουστιάτικη πανσέληνος και το τσίπουρο έγινε κρασί, που επίσης εμφιαλώνει η εξαμελής οικογένεια. Δυο κόκκινα, δυο ροζέ και ένα λευκό βγήκαν στην αγορά σχεδόν δοκιμαστικά μέχρι την αναμονή της κανονικής τους ετικέτας και έκλεισαν, σαν τα παραμύθια, ακόμη μια υπέροχη βραδιά μου στην Ήπειρο.

Το Tsipouro διακινείται από την Κάβα 800 και θα το βρείτε σε επιλεγμένα καταστήματα