Στο Οινοποιείο Βρυνιώτη πίνοντας τα υπέροχα κρασιά του

«Ζεις και δουλεύεις σε έναν υπέροχο τόπο Κώστα». Αυτό ήταν το πρώτο μου σχόλιο στον ιδιοκτήτη του Vriniotis Winery. Ήταν τη στιγμή, που έδεσα τα χέρια στα κάγκελα απολαμβάνοντας τη θέα των αμπελιών, του βορείου Ευβοϊκού και τον δίαυλο των Ωρεών που οδηγεί στο Αιγαίο. Μαγική θέα, όπως και η παραλιακή διαδρομή που από την Αιδηψό με έφερε ως εδώ. Απογευματινές αντανακλάσεις του ήλιου και νερά που μόνο με βουτιά μπορούν να θεραπεύσουν το σώμα. Ήρθε και έξτρα δωράκι το ηλιοβασίλεμα που κοκκίνισε τον ορίζοντα. Το απόλαυσα με ένα δροσερό ποτήρι Ίαμα ροζέ σε ροδί, ανάλογο της ώρας, κρύσταλλο χρώμα. 

«Θα πιάσω αλλιώς την κουβέντα μας. Πες μου ποιος είναι ο ρόλος του τόπου στη δουλειά…και στη δουλειά σου. Θέλω να μου περιγράψεις την αξία του να περνάς οχτώ ή και παραπάνω ώρες ΕΔΩ! Και να μου πεις αν τελικά βλέπεις αυτό που βλέπω…»

Κτήμα, το σπίτι του αμπελουργού  

«Είναι σίγουρο ότι ο τόπος είναι σημαντικός για τον παραγωγό. Είναι το σπίτι του. Ειδικά στην αμπελουργία η σχέση με το αμπέλι αποκτάει άλλη διάσταση όταν το δεύτερο μεγαλώνει σε αγαπημένα εδάφη. Έχω να σου πω, ότι όταν ήμουν μικρός, εδώ ερχόμουν και ονειρευόμουν να έχω το σπίτι μου». 

«Και το σπίτι στο λιβάδι, δέχτηκε την πρόσκλησή σου;»

«Σαν σπίτι όχι ακόμη, αλλά δέχτηκε πολλά μου όνειρα ο τόπος. Νιώθω ευλογημένος που έχω τη μοναδική, ιδιαίτερη θέα ενός νησιού, που δεν μοιάζει με νησί. Δεσπόζουσα όπως βλέπεις και μόνος σου η θέση, με δύο θάλασσες μπροστά. Βγάζει μια θετική ενέργεια που περνάει και στη δουλειά μας». 

Θα το πω! Αντίθετα με την πρώτη εικόνα ενός επιχειρηματία που κάνει κρασί, στη δεύτερη συνάντηση βρήκα έναν ονειροπόλο, ίσως και ρομαντικό Κώστα, που άφηνε κενά στην κουβέντα για να ταξιδέψει γύρω με τα μάτια. Στο δεύτερο ποτήρι που μου σέρβιρε του έδειξα το μεταλλικό καπάκι του μπουκαλιού:

«Πολλά από τα πολύ καλά σου κρασιά τα κλείνεις με αυτό, το ανοξείδωτο καπάκι αντί του φελλού. Τεχνική Stelvin λοιπόν, που από ότι έχω διαβάσει παίζει πλέον στο 90% των κρασιών της Νέας Ζηλανδίας και στο 50% της Αυστραλίας. Ο κόσμος βέβαια σέβεται τον φελλό, που κάποιοι διαβάλλουν λόγω της ασθένειάς του που οφείλεται σε χημική ουσία. Αλλά από την άλλη κανείς δε φαντάζεται τον σομελιέ, τον σεφ της κάβας, χωρίς ανοιχτήρι, να μυρίζει το …αλουμίνιο πριν σερβίρει σε κρύσταλλο ποτήρι. Σου δίνω την εικόνα. Άρα, τα κρασιά σου λόγω πώματος, μήπως τελικά κόβονται από καλά ή κλασικά αν το θες εστιατόρια; 

Φελλός ή βιδωτό καπάκι;

«Ομολογώ ότι σε μία φράση έχεις πει τα πάντα! Λοιπόν στην αρχή του Stelvin ναι! Οι εστιάτορες και οι κάβες το βλέπανε στραβά. Σίγουρα τον σομελιέ δεν τον φανταζόμαστε με αυτό το πώμα. Αλλά από την άλλη και ο τυπικός φελλός αρχίζει να εκλείπει αφού οι νέοι φελλοί γίνονται από το ίδιο υλικό, που τρίβεται όμως και επανασυγκολλάται. Τους χρησιμοποιώ κι εγώ ειδικά αυτούς που γίνονται με την προσθήκη κεριού μέλισσας. Έχουμε τα αρώματα χωρίς τον κίνδυνο της μούχλας». 

Νομίζω ότι φεύγουμε από το πρωτόκολλο και σιγά σιγά θα ξεχάσουμε την ιεροτελεστία του ανοίγματος ενός κρασιού. Ο Κώστας με ξενάγησε στα κρασιά με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και προσωπικότητα, όπως ο ίδιος μου περιγράφει. 

«Είναι πολύπλοκα κρασιά καθώς γίνονται κυρίως από ελληνικές ποικιλίες σταφυλιών και τοπικές όσο μπορούμε. Δουλειά στο αμπέλι και πολλή δουλειά στο οινοποιείο. Ο τόπος μας έχει μεγάλη αμπελουργική παράδοση. Αναφέρεται από τον Όμηρο για να καταλάβεις. Αξιοποιήσαμε την ποικιλία Βραδιανό και το επόμενο στοίχημα είναι ο Μοδιάτης. Ακολουθούν κι άλλες τοπικές ποικιλίες όπως Καρτσιώτης, Χρυσαίτικο και οι Ασπρούδες Ιστιαίας. 

«Θέλω να κλείσω με το ιδιαίτερο V που κάνεις. Από το Βραδιανό προκύπτει, από το Βρυνιώτης ή από τα δυο συγχρόνως; Επίσης είδα και το G που χρησιμοποιείς σε μπουκάλι. Και έχει άλλα 24 γράμματα το αγγλικό αλφάβητο. Τι να περιμένουμε;» 

Γελάει. «Έτσι είναι με το V. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο απόσταγμα που προέρχεται από το πρώτο βαρέλι που είχα οινοποιήσει. Αρκεί να σου πω ότι βγαίνουν ΜΟΝΟ 96 φιάλες κάθε 4 χρόνια. Απευθύνεται σε φίλους και πολύ καλούς επισκέπτες μας. Το ότι βέβαια είναι μόνο αυτή η ποσότητά του σε βοηθάει να καταλάβεις με τι φροντίδα το μεγαλώνουμε. Η φιάλη του που σε ενθουσίασε ίσως το δείχνει. Ο γλυκός οίνος με τον τίτλο G είναι αφιερωμένος στον γιο μου Γιώργο». 

Έχω πει πολλές φορές ότι οι ιστορίες είναι που φτιάχνουν τα «αντικείμενα» και ποτέ σχεδόν το αντίθετο. Και τώρα που γράφω τον διάλογο έχω δίπλα μου ακριβώς το ιδιαίτερο ξύλινο κουτί με το απόσταγμα που συνεχίζει την υπομονή του στο μπουκάλι.