Επικίνδυνη έννοια η καθημερινότητα, έχει όμως πολλές γλυκές νίκες να σου προσφέρει. Για παράδειγμα όταν η αγαπημένη σου καφετέρια συμπληρώνει την παραγγελία του τσαγιού με ένα δωρεάν μπισκότο σοκολάτας ή όταν ανακαλύπτεις πως κατάφερες να έρθεις στο γραφείο νωρίτερα από το αφεντικό, παρά το έξτρα μισάωρο ύπνου. Ακόμα πιο ωραίο είναι να γνωρίζεις πως στο τέλος της ημέρας, και ανεξάρτητα με το πόσο απασχολημένος είσαι μέχρι τότε, σε περιμένει κάτι ξεχωριστό και αγαπησιάρικο μετά τη δουλειά. Βόλτα στα μαγαζιά με τη μαμά; Σινεμά με τους παλιόφιλους; Μια ζεστή αγκαλιά και neftlix στο σπίτι;
Όλα τα παραπάνω υπέροχα, όμως δύσκολα συναγωνίζονται την υπόσχεση ενός χαλαρωτικού ποτού σε ένα ατμοσφαιρικό μπαρ και μιας κολλητής να είναι έτοιμη για γέλιο και κουβέντα.
Κάπως έτσι ανακάλυψα το Loser στην Ηπίτου, ακριβώς απέναντι από το παλιό μου Λύκειο, όταν εκεί έπιασε δουλειά μια φίλη και με κάλεσε για υποστήριξη και κόκκινο κρασί. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή (εκτός του ονόματος που με έκανε να μουρμουρίζω I’m a loser babyyyyy, so why don’t you kill meeee για μέρες) ήταν η υπερυψωμένη vintage τηλεόραση στην είσοδο, που «μετέδιδε» το logo του μαγαζιού και επέβαλε το κλίμα που θα έβρισκα και πιο μέσα με έναν αβίαστο τρόπο, εντελώς ελκυστικό και funky.
Η φάση είναι μία pop ζούγκλα με τροπικά αερόφυτα και λευκές μαϊμούδες, λαμπιόνια που θυμίζουν πυγολαμπίδες και φωτιστικά από μπουκάλια με τζιν, μία επιβλητική μπάρα να βασιλεύει στην αίθουσα και ένα μπαρ γεμάτο με μυστικά και εκπλήξεις. Με γοήτευσε σαν χώρος πριν καν τα χείλη μου βραχούν από merlot και μία ματιά στον κατάλογο με τα cocktails εμπνευσμένα από ταινίες με έπεισε πως εδώ θα βγάλω τον φετινό χειμώνα.
Ενώ η φίλη μου σέρβιρε τραπέζια και θαμώνες με χαμόγελο, εγώ παρακολουθούσα τον barman Γιώργο Καραΐσκο να συναρμολογεί ένα old fashioned με τρομερή ακρίβεια και ταυτόχρονα να μου εξηγεί πως ακριβώς το Loser έγινε πραγματικότητα.
Μαζί με δύο ακόμα φοβερά τυπάκια, την Ελίνα Γιουνανλή και τον Παναγιώτη Καραγιάννη, αποφάσισαν να χτίσουν ένα μαγικό μέρος όπου το τιμώμενο πρόσωπο δεν είναι εκείνος που χειρίζεται την κάβα, έχοντας να πουλήσει ευφάνταστα ποτά και τουπέ, αλλά ο πελάτης και οι φίλοι του. Ένα μέρος όπου δεν χρειάζεται να υψώσεις την φωνή σου για να μιλήσεις με τους διπλανούς εξαιτίας της δυνατής μουσικής, μπορείς όμως να αφήσεις τις νότες να θέσουν το κατάλληλο mood για παιχνιδιάρικες συζητήσεις και φλερτ.
Πράγματι, όσο η ώρα περνάει και έξω σκοτεινιάζει, οι παρέες που ανοίγουν την πόρτα του Loser φαίνονται ορεξάτες όχι για να παρτάρουν, αλλά για να περάσουν όμορφα, αφήνοντας για λίγο πίσω την urban βαβούρα της Αθήνας με την συνοδεία ενός ποτού όπως το Bòrne Toulouse ( με Beefeater Gin London, τζίντζερ, κανέλα και μοσχολέμονο), μίας τζαζ μελωδίας, μίας κουβέντας περί αμερικάνικου σινεμά και μιας υπόσχεσης πως θα επιστρέψουν σύντομα.
Ακριβώς δηλαδή αυτό που συνέβη και με εμένα. Το Loser είναι πλέον μία απαραίτητη στάση πριν το σπίτι κάθε Δευτέρα απόγευμα, εκεί γύρω στις εφτά, με τη φίλη να με περιμένει για να ξεκινήσει καλά η βάρδια (δικά της λόγια, όχι δικά μου), τον Γιώργο για να συζητήσουμε το πόσο λατρεύουμε τους Blues Brothers σαν ταινία ή τον Πάνο για να με πείσει πως, όχι, φέτος τον χειμώνα ΔΕΝ θα πάθω την καθιερωμένη κατάθλιψη της εποχής. Ή για να κάνει καυστικά σχόλια στις συζητήσεις περί γκομενικών που φυσικά προκύπτουν.
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο φιλοξενείται ένας διαφορετικός DJ με διάθεση για ποιοτικό χαμό, με μία γεύση από όλα τα αγαπημένα genres, ο οποίος αν του ζητήσεις να παίξει ένα κομμάτι swing για να χορέψετε εσύ και οι φίλοι σου θα ρωτήσει «σε τι tempo;»
Αν δεν έχεις όρεξη για ποτό, μπορείς να παραγγείλεις ένα μυρωδάτο τσάι ή μία αχνιστή και παχύρρευστη σοκολάτα (αυτήν με την αλατισμένη καραμέλα) ή, αν είσαι αναποφάσιστος, μπορείς να το αφήσεις στα χέρια των ειδικών.
Μιλήσαμε με την Αγγελική Γρατσία, στην οικογένεια της οποία ανήκει το οινοποιείο, για όλα εκείνα που κάνουν ξεχωριστή την τέχνη της παραδοσιακής αμπελουργίας
16°
