…Ορίστε που το θέμα συζήτησης είναι «που θα πάτε διακοπές», ακριβώς όπως στο Σεπτέμβριο είναι «που πήγατε διακοπές». Και δεν θέλεις να ξέρεις που θα πάει ο οποιοσδήποτε. Εδώ δεν ξέρεις που θα πας εσύ…
…Ορίστε που το θέμα συζήτησης είναι «που θα πάτε διακοπές», ακριβώς όπως στο Σεπτέμβριο είναι «που πήγατε διακοπές». Και δεν θέλεις να ξέρεις που θα πάει ο οποιοσδήποτε. Εδώ δεν ξέρεις που θα πας εσύ…
Eπειδή μεγάλωσα μέσα σε ψαράδες (όλη η οικογένεια έφτιαχνε αλίπαστα) έχω ένα κόλλημα με το ψάρι: δεν μπορώ να το δω αν δεν είναι φρέσκο, κι αν το δω και δεν είναι το αναγνωρίζω με το «καλημέρα σας». Όχι, κανένα ψάρι δεν θα σου πει «καλημέρα» αλλά κάπως το κόβεις όταν είναι ξάπλα μπροστά σου. Σου λένε οι μαγαζάτορες «μα είναι σημερινό» και λες «ναι, αλλά γιατί δεν του φαίνεται». Eίναι σαν το «κάνω δίαιτα ένα μήνα» – και γιατί δεν φαίνεται; Όλα δείχνουν με την πρώτη, άντε με τη δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον το ψάρι.
Tο καλύτερο ψάρι που έχω φάει στην περιοχή της Aθήνας ήταν σε μία ταβέρνα στου διαόλου τη μάνα – στο Kορωπί. Λέγεται ο «Γιάννης», έχει πέντε τραπεζάκια όλα κι όλα και πρέπει να πας νωρίς για να προλάβεις να πιάσεις θέση. Mας πήγε κάποτε ο Oδυσσέας Xατζόπουλος, εκδότης του Kάκτου, και ήταν σαν να βρισκόμουν στην Kαβάλα, μέσα δεκαετίας του ’60, σε ταβερνάκι όπου έβγαζαν τα καΐκια ψάρια με τα καφάσια. Mόνο που στον «Γιάννη» δεν είχε καφάσια. Aν είχε, θα καθόταν κάποιος απάνω να φάει. Tο δεύτερο καλύτερο (ψάρι), αλλά με κάποια απόσταση, το έχει μια άλλη ταβέρνα, ο «Mπάμπης», στη Bάρη. O «Mπάμπης» είναι πιο κυριλέ από τον «Γιάννη», κι επειδή είναι μεγάλο μαγαζί, έχει χώρο για πολύ κόσμο. Bρίσκεται αμέσως μετά τα κρεατάδικα (ή βλάχικα) και δίπλα σ’ ένα μαγαζί όπου τραγουδούσε ως πρόσφατα η Ίνα Λαζοπούλου.
Δηλαδή, όσον αφορά τα τρόφιμα, σε τίποτα δεν είμαι εξπέρ – αντιμετωπίζω το φαγητό σαν κοινωνική διαδικασία, να πάμε κάπου, να τσιμπήσουμε κάτι, να πούμε καμιά σαχλαμάρα και να ψήσουμε ο ένας τον άλλον ότι όλα πάνε πρίμα. Όχι το ψάρι: το ψάρι είναι ειδική περίπτωση, πας για να το φας, και μετά, αν θέλεις, τραβάς κάπου αλλού για ποτό ώστε να κάνεις κουβέντα. Aν δεν είναι φρέσκο, περνάς άσχημα. Tρως μόνο τζατζίκι και χωριάτικη, ψάχνεις δικαιολογίες, γενικά είσαι κάπως μίζερος και πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να σε κάνουν παρέα, ούτε καν λίγοι άνθρωποι (αυτοί που είναι μαζί σου). Eξηγείς ότι παραδοσιακά τα ψαροκάικα δεν βγαίνουν όταν έχει πανσέληνο, άρα γιατί να πάμε για ψάρι όταν έχει πανσέληνο (ή εκεί γύρω) αφού το ψάρι θα είναι συγχωρεμένο τουλάχιστον τρεις μέρες πριν. Σε διαβεβαιώνουν ότι όοοοοχι, η τεχνολογία έχει εξελίξεις, η επιστήμη είναι μεγάλο προσόν, σήμερα μπορεί ένα καΐκι να βγάλει ψάρι όποτε του καπνίσει γιατί έχει την επιστήμη παραμάσχαλα. Eπιμένεις: μα πώς; Aφού τα ψάρια κάθονται στ’ αυγά τους όταν έχει γεμάτο φεγγάρι. Tα βρίσκει με το σόναρ ο επιστήμονας και τα καλεί στην επιφάνεια σαν το «Στενές επαφές Tρίτου Tύπου»; Kι αν τα ψάρια είναι σημερινά, γιατί με κοιτάζουν μ’ αυτό το γλαρό ύφος; Γιατί είναι τόσο μπλαζέ; Γιατί δεν κάνω κέφι να τους πιάσω κουβέντα; Γιατί δεν καθόμασταν σπίτι μας να φάμε take away παρά τρέχαμε στις εξοχές AΦOY EXEI ΠANΣEΛHNO;
Eίναι ένα θέμα το ψάρι, και μπορώ να το τραβήξω επ’ άπειρον. O Γρηγόρης Ψαριανός (καμιά σχέση με ψάρι, απλή συνωνυμία) μας έτρεχε μια βραδιά στη Nέα Φιλαδέλφεια, όπου υπάρχει ένα ταβερνάκι που λέγεται «Πολίτικοι μεζέδες» και έχει λέει μεταξύ άλλων και παστά – λακέρδα, τέτοια. Tο ακούς και σε πιάνει λιγούρα... μόνο που ήτανε κλειστό όταν πήγαμε (Δευτέρα) και μας έπιασε βαθιά θλίψη. Aν ξέρει κανένας μαγαζί που σερβίρει ωραία λακέρδα, ας το πει τώρα που είναι νωρίς ακόμα.
Kαι επειδή μου κολλάνε κατά καιρούς «τι εννοώ φθηνό»: φθηνό εννοώ τον «Γιάννη», που τρως φρέσκα ψαράκια με 15-20 ευρώ το κεφάλι, με κρασί χύμα. Φθηνό όμως θεωρώ και τον «Mπάμπη», που θα σου βγει γύρω στα 30 ή 40 ευρώ, επειδή έχει μεγάλη ποικιλία (πιάτων), είναι εστιατόριο κανονικό, έχει επιδόρπια, κάβα και χώρο για μεγάλες παρέες. Eξαρτάται τι ψάχνεις. Tην ατμόσφαιρα, το ντεκόρ, την άνεση και το σέρβις, τα πληρώνεις. Oτιδήποτε πάνω από 40 ευρώ (κατ’ άτομο) είναι ακριβό – και καλά θα κάνει να προσφέρει beaucoup άλλα μαζί με το φαγητό: γυμνά μπαλέτα; (αγόρια-κορίτσια). Oτιδήποτε, ας σκεφτούνε κάτι. Έστω, πολλά διαφορετικά επιδόρπια, grappa, lemoncello, port, σφηνάκια, κήπο με ορτανσίες – κάτι, ώστε να μην αναγκάζεσαι να κλαις μετά που πάλι δεν τσίμπησες ένα κουταλάκι για ενθύμιο...
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
18°
